...να είμαι στη δουλειά σήμερα.
Σάββατο 5 Μαΐου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
"Αυτός που κυβερνά την αφήγηση δεν είναι η φωνή, είναι το αυτί": Ίταλο Καλβίνο, "Οι αόρατες πόλεις"
Νησοδέσποινα
Πού να θυμάμαι τώρα...
-
►
2008
(49)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
▼
2007
(110)
- ► Δεκεμβρίου (6)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
-
▼
Μαΐου
(26)
- Ημέρα κατά του καπνίσματος: Προλαβαίνω να σωθώ αλλ...
- Pink Floyd - High Hopes
- High Hopes
- Το σούσι βρώμισε
- Υπάρχουν άγγελοι, σου λέω
- Εξορκισμός
- Un Año de Amor
- Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου
- Οι επισκέπτες εκδικούνται - και καλά κάνουν
- Έφτασε η ώρα της τελικής κρίσης
- Ξουτ παλιοτέρατα
- Ξουτ παλιοτέρατα
- Βροχή
- Ένα τσιγάρο δρόμος
- The roses were so very red, and the ivy so intense...
- Και μετά;
- Μπονμπονιέρες ψαροκόκκαλο
- Monday, bloody Monday
- Τουθ πήραμε τα θώβρακα
- Το ερωτηματολόγιο του Προυστ
- Όχι άλλο κάρβουνο
- Μεταξύ πολιτικού κεφαλαίου και κεφαλιάς
- Βαριέεεεεεμαι...
- Εσείς τι λέτε; Δείχνω να το ευχαριστιέμαι;
- Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας
- Καλό Μάη!
10 σχόλια:
Να είσαι στη δουλειά σαββατιάτικα, να βαριέσαι, να ποστάρεις ότι βαριέσαι... κ να μην σου αφήνει κανείς σχόλιο συμπαράστασης...
Τς, τς, τς... Κατάντια είναι αυτό. Όχι μπλόγκερς...
Ευχαριστώ itelli.
Ένα δάκρυ συγκίνησης σχηματίζεται στα όμορφα μάτια μου διαπιστώνοντας ότι, ευτυχώς, έχει απομείνει λίγη συμπόνια στην Γηραιά Αλβιόνα, έστω κι αν κρύβεται στην μπλογκοψυχή νεαρών μεταναστών.
έχω πολλές ιδέες για να μην βαριέσαι εκεί που είσαι αλλά είναι όλες shocking....
ίσως τελικά όμως να είναι λιγότερο σόκιν από ένα post 5 λέξεων με 4 τελείες.
μάι ντίαρ ριφλέξιον, από το σάββατο που βλέπω αυτό το ιπποποταμάκι θέλω να του σκάσω ένα φιλί στο μουσούδι ρε γαμώτο!
Μαντεύω πως σου τη δίνουν οι σάχλες, αλλά δεν κρατιέμαι...
Μερικές σάχλες -δικές μου ξένες- μου τη δίνουν και άλλες μου αρέσουν. Αυτή είναι μία από τις δικές μου σάχλες που μου αρέσουν. Γι' αυτό μπορείς να της σβουρίξεις όσα φιλιά θέλεις.
Δες, μετά, που χάρισε την πεταλούδα στη μαμά του:
http://www.elpais.com/vineta/?d_date=20070506&autor=Ram%F3n&anchor=elpporopivin&xref=20070506elpepuvin_1&type=Tes&k=Ramon
Τέλεια σάχλα;
ΥΓ. Μάλλον πρέπει να ενεργοποιήσω τα λινκς στα comments
"-δικές μου ή ξένες-" ήθελα να πω αλλά έχει πέσει κάρβουνο και στο πληκτρολόγιο.
μου αρέσουν πολύ τα καρτούν, αντανάκλαση. και τα κόμιξ. και ίσως από υποσυνδτ αντίδραση που δεν μπορώ να καταλάβω κάτι βαρύγδουπους ξέρεις-τι, κάτι στριπάκια σαν κι αυτό είναι στο τοπ της καρδιάς μου. Και επειδή μια εποχή -όχι πολύ μακρινή- έτρωγα ξύλο (που λέει ο λόγος, μην πάει ο νους σου στο κακό) για να βλέπω ιρανικό κινηματογράφο, αποφάσισα πως εικονίτσα-εικονίτσα συννεφάκι-συννεφάκι είμαι εγώ. Όχι από μαλακώδη παλιμπαιδισμό, όχι απο κουμπαρομπεμπεκίαση, αλλά επειδή έτσι μου αρέσει.
Τώρα δεν ξέρω γιατί σου καταθέτω αυτή την απολογία, αλλά έχεις μια σιωπή που με κάνει και σε σκέφτομαι ή σε σεβ... δεν ξέρω.
***Κανένα νέο από το κωλόπαιδο;
Όχι κωλόπαιδο, ρε συ... Κωλόπαιδο το λουλούδι μου; Σκατόπαιδο, είπαμε.
Νέο,ε;
Να σου πω ένα που δεν προλαβαίνω να κάνω ποστ:
Χτες είχαμε πάει στην πλατεία και της την έπεσε ένα κομπλεξικό κοριτσάκι που την τριγυρνούσε με την παρέα της και της έλεγε με κακιασμένο ύφος: "εσένα δεν σε παίζουμε γιατί δεν έχεις μακριά μαλλιά"... "δεν θα παίξεις μαζί μας, θα κάθεσαι να μας κοιτάς"... "είσαι μικρή, 2 χρονών και δεν καταλαβαίνεις τίποτα" κλπ. Μιλάμε για 6χρονα.
Το μικρό μου την κοίταζε με μια αθώα απορία. Σταμάτησε να παίζει και προσπαθούσε να καταλάβει. (Ευτυχώς είχε αποκτήσει αντισώματα από την τελευταία φορά που της έτυχε κάτι τέτοιο και δεν έβαλε τα κλάματα.)
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν παρεμβαίνω για να δοκιμάζει να τα αντιμετωπίζει μόνη της.
Μετά την φώναξα και την ρώτησα τι της είχε πει και αν εκείνη όντως ήθελε να παίξει μαζί της.
"Όχι, μαμά, μόνη της ήρθε και μου τα έλεγε. Δεν ξέρω γιατί".
Η γιαγιά του κομπλεξικού που καθόταν πίσω μας, νόμιζε ότι θέλαμε να παίξουμε μαζί της (μαμαδίστικος πληθυντικός... χε χε) και μας εξήγησε "α, δεν είναι τίποτα... έχει ένα ξάδελφο που της λέει κάτι τέτοια και μετά τα λέει κι αυτή. Αλλά κάτσε να την φωνάξω να παίξετε".
Αρνηθήκαμε την προσφορά, μαζέψαμε τα πατίνια μας και φύγαμε.
"Ξέρεις, όπως υπάρχουν κακοί μεγάλοι έτσι υπάρχουν και κακομαθημένα παιδιά, που βγάζουν την νεύρα τους στους άλλους. Δεν χρειάζεται να τους δίνεις σημασία, ούτε να στεναχωριέσαι", της εξήγησα μετά.
"Το ξέρω", μου είπε μόνο.
Με κάτι τέτοια επιβεβαιώνω ότι μου μοιάζει σε κάτι: Προτιμάει την μοναξιά από την παρέα με υποκριτές και βλάκες.
ΥΓ: Τελικά περάσαμε μια χαρά οι δυο μας. Πήγαμε και διαλέξαμε χαρτόνι για να φτιάξουμε ουρά δράκου για την στολή της στην σχολική γιορτή. Μετά μου έφτιαξε τονοσαλάτα και της τηγάνισα πατάτες.
Νίκη. Πολύ μου άρεσε αυτή η ιστορία και που (χωρίς αντίδραση σε φωνή) μαθαίνει να δυναμώνει. Πολύ ωραίο απόγευμα.
Νίκη.
Καλά, η κατάληξη, δε, ήταν η καλύτερη. Μαγειρεύει κιόλας σαλάτα το σκτπαιδάκι!!!
Για την ώρα φτιάχνει μόνο τονοσαλάτα και φράουλες (ξεχωριστά).
Δημοσίευση σχολίου