Μια φορά κι έναν κερό

.
.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε ένα διαμέρισμα ένα κορίτσι, που όταν γυρνούσε από το σχολείο έγραφε ένα παραμύθι για την Λουλουδένια. Την φανταζόταν να ζει σε ένα δάσος, να έχει ζωάκια, να κάνει βόλτες με το άλογό της. Της έδινε όσα εκείνη ονειρευόταν.

.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια παράγκα ένα κορίτσι, που δεν μπορούσε να γράψει ένα παραμύθι γιατί δεν προλάβαινε να πάει σχολείο, δεν είχε χαρτί ή μολύβι, δεν είχε και χρόνο μετά τη δουλειά να κάθεται να φτιάχνει παραμύθια. Αλλά αν της έδινες λίγο σχολείο, χρόνο, χαρτί και μολύβι μπορεί και να έγραφε ένα παραμύθι για ένα κορίτσι που ζει σε ένα διαμέρισμα και μετά το σχολείο μπορεί να γράφει παραμύθια για μια Λουλουδένια.

.

Μια φορά κι έναν καιρό οι γονείς των κοριτσιών και των αγοριών που ζούσαν σε διαμερίσματα αποφάσισαν να γιορτάζουν κάθε χρόνο στις 12 Ιουνίου την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παδικής Εργασίας για να διαμαρτύρονται που υπάρχουν κορίτσια και αγόρια που ζουν σε παράγκες και ετοιμάζουν το φαγητό και τα ρούχα που χρειάζονται τα κορίτσια και τα αγόρια των διαμερισμάτων. Δυστυχώς η Ημέρα γιορταζόταν μόνο στα λόγια και δεν ήταν καν ημιαργία ώστε να μπορούν κι αυτοί να πηγαίνουν λίγο πιο άνετα στα Zara να ψωνίζουν για τα κορίτσια και τα αγόρια των διαμερισμάτων.

Ένιωθαν, όμως, κάπως πιο τυχεροί. Τυχεροί σαν να ζούσαν σε ένα δάσος όπου όλοι οι κορμοί δέντρων μπορούν να υπερπηδηθούν και όλοι οι λύκοι καταλήγουν στον πάτο μιας λίμνης με πέτρες στην κοιλιά τους. Τυχεροί που στα παραμύθια τα δάση δεν καίγονται.

.