Εκ του Λιμεναρχείου: "Απαγόρευση οποιουδήποτε απόπλου επ' αόριστον"

Για ένα post σαν αυτό, μια ταπεινή blogger θα μπορούσε να προφασιστεί ποικίλες αφορμές:

Την αξία της τέχνης του Isabel Múñoz... τα ταξίδια του σε μακρινές γωνιές του κόσμου... τις συναντήσεις του με φυλές ανθρώπων ξεχασμένες... το δέος του θεατή μπροστά στο έργο του... κλπ... κλπ... κλπ...

Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ πιο πεζή και πρόστυχη:

Ήθελα, απλώς, να έχω έναν τέτοιο τύπο να κυκλοφορεί στο νησί μου.

.-

update: Χρειάστηκε η ψύχραιμη ματιά ενός αρσενικού (gracias itelli) για να διευκρινιστεί ότι ο Isabel Muñoz είναι η Isabel Muñoz.
Να, λοιπόν, γιατί όταν ερωτευόμαστε δεν βλέπουμε την τύφλα μας.

"...κι αυτό, αγαπητοί επισκέπτες, είναι ένα ζωάκι από την Ελλάδα..."

Όταν ο Johan Huibers είδε στον ύπνο του ότι η Ολλανδία επρόκειτο να πλημμυρίσει, δεν έτρεξε να αγοράσει μια μεγάλη ομπρέλα και ένα ζευγάρι γαλότσες αλλά άρχισε να χτίζει ένα αντίγραφο της Κιβωτού του Νώε. Όταν τελείωσε, έβαλε μέσα μερικά ζευγάρια αντίγραφα εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου που δεν θα έπρεπε να χαθούν από την Γη και αύριο -πρώτα ο Θεός- θα κάνει εγκαίνια.

Well done Johan! You 've done good work, lad!
Αν έχει μείνει λίγος χώρος στους στάβλους, πειράζει να σου στείλουμε από Ελλάδα κι ένα ζευγάρι του θηλαστικού homo tsitouridious;
Πρόκειται περί παμφάγου, που προστατεύεται από την ελληνική νομοθεσία και συνήθως συναντάται πλησίον της πλατείας Συντάγματος. Για την ώρα και τουλάχιστον για τις προσεχείς δεκαετίες δεν προβλέπεται να απειληθεί με εξαφάνιση, αλλά ε... ποτέ δεν ξέρεις.
Α, και σε περίπτωση που το αίτημα γίνει αποδεκτό, πες στους επισκέπτες της Κιβωτού να προσέχουν τα πορτοφόλια τους.
Ça va?

Πάλι με τούμπαρε το σκατόπαιδο

Βασικό κριτήριο επιτυχίας σε μια διαπραγμάτευση, είναι να παραμένεις σταθερός και ανυποχώρητος στις θέσεις σου.
Τουλάχιστον μέχρι το σημείο που ο αντίπαλος θα λυγίσει λίγο.
Μπορεί να μην φαίνεται ξεκάθαρα η ρωγμή που προκάλεσε στο τείχος του η επιμονή σου, αλλά το καταλαβαίνεις από τον τόνο της φωνής του ότι έφτασε η ώρα που είναι έτοιμος να κάνει ένα βήμα πίσω.
Και τότε, δήθεν αδιάφορα, βγαίνεις από το χαράκωμα και ρίχνεις το τελεσίγραφο.

Πετάει ο Stephen; Πετάει.

Την ώρα που εσύ ετοιμαζόσουν να σερφάρεις,

εγώ έπλενα τα πιάτα,

το παιδί κοιμόταν,

ο γείτονας κόρναρε γιατί του έκλεισαν την είσοδο του πάρκινγκ

και στην ΝΕΤ βαθμολογούσαν τα τραγούδια της Eurovision,

ο Stephen Hawking άφηνε το σώμα του να ξεκολλήσει από την αναπηρική του πολυθρόνα,

το ένιωθε για πρώτη φορά ελεύθερο,

χωρίς βάρος να τον τραβάει προς τα κάτω,

χωρίς να τον ρουφάνε οι μαύρες τρύπες της ζωής

και για 30 δευτερόλεπτα αιωρήθηκε χωρίς βαρύτητα,

όπως ακριβώς αιωρούμαστε στα όνειρα,

σε αυτά που δεν έχει σημασία αν έχεις πληρώσει την συνδρομή σου,

αν τα πιάτα είναι πλυμμένα,

αν το πρωί έχεις σχολείο,

αν σου έκλεισαν το πάρκινγκ

κι αν ο κόσμος γίνεται όλο και πιο φτηνός και αναλώσιμος

αλλά μόνο να μπορείς να κλείνεις τα μάτια

και μετά να τα ξανανοίγεις

χωρίς τίποτα να βαραίνει περισσότερο από το να παραμένεις ζωντανός

χωρίς καμία τρύπα να μπορεί να ρουφήξει τα όνειρά σου.

Ποιος χέστηκε για τα ηλιοβασιλέματα;

-Και τι πάει να πει "ο ήλιος έγινε μπλε" , ρε Βρασίδα; Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι ώστε να σου φτάνει για σημάδι πως ήρθε η ώρα να χωρίσουμε; Πες καλύτερα ότι βρήκες καινούργια γκόμενα.

-Εντάξει, δεν λέω, ακούγεται φτηνό επιχείρημα αλλά δες το σαν σημάδι: Όπως κάποτε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την ζωή μας ο ένας χωρίς τον άλλο, έτσι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε και τον ήλιο φωτογραφημένο μπλε για να φανεί τρισδιάστατος. Μην κολλάς στον ρεαλισμό του επιχειρήματος. Απλά θέλω να πω ότι όλα έχουν κάποτε ένα τέλος, που μπορεί και να μην είναι αυτό που περιμέναμε.

-Όντως, δεν περίμενα να είσαι τόσο γαϊδούρι. Ούτε ότι θα κατέφευγες στην αστροφυσική για να μου ζητήσεις να χωρίσουμε.

-Αφού το ξέρεις, δεν μου αρέσει να είμαι κοινότυπος.

Κι έτσι, ο Βρασίδας την έκανε για άλλα ηλιακά συστήματα, αναζητώντας ήλιους που δεν θα ήταν μπλε αλλά κατά προτίμηση κόκκινοι. Δεν είχε πρόβλημα που θα ήταν ελαφρώς ψυχρότεροι και θα έδιναν ηλιοβασιλέματα λιγότερο ρομαντικά. Πόνταρε στην ελπίδα να είναι νεότεροι σε ηλικία, ώστε να έχουν μέλλον μπροστά τους.

10 χρόνια δούλευε για πάρτη του η NASA

-Ορκίζεσαι ότι θα με αγαπάς για πάντα;

-Για πάντα, μωράκι μου. Μέχρι να έρθει το τέλος του κόσμου. Μέχρι να γίνει ο ήλιος μπλε.

.

.

.

Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Ουαλλίας, όταν έδωσαν στην δημοσιότητα τις πρώτες τρισδιάστατες φωτογραφίες του ήλιου, δεν είχαν ιδέα ότι προσέφεραν και στον Βρασίδα την ευκαιρία που έψαχνε για να της πει ότι την είχε βαρεθεί.

Πρέπει να τα σκοτώνεις όσο είναι μικρά

Εγώ Εσύ Αυτός Αυτή

Απέναντι από το σχολείο μένει Αυτός.

Οι γείτονες λένε ότι συνήθως κοιτάει πίσω από τζάμι της μπαλκονόπορτας.

Οι γονείς λένε ότι τα μεσημέρια φωνάζει στα παιδιά να σταματήσουν να κάνουν φασαρία.

Οι δασκάλες λένε ότι όποτε βρίσκει ανοιχτές πόρτες μπουκάρει στις τάξεις και τις απειλεί.

Ο φύλακας λέει ότι μετά από κάθε παρατήρηση του κάνει ζημιές στο αυτοκίνητο.

Η αστυνομία λέει ότι τους έχει καταγγείλει πως τον παρακολουθούν και τον κοροϊδεύουν.

Ο νόμος λέει ότι πρέπει να γίνει επίσημη καταγγελία.

Ο διευθυντής λέει να μην κάνουν τίποτα για να μην τον οδηγήσουν στα άκρα.

Τα παιδιά λένε ότι όλο και πιο συχνά αναγκάζονται να παίζουν μόνο στην πίσω αυλή.

Οι ειδήσεις λένε για την Βιρτζίνια.

Κανείς δεν λέει πού αρχίζει και πού τελειώνει η λογική.

Κανείς δεν λέει μέχρι πότε θα υπάρχει μια πίσω αυλή για να μπορούν να παίζουν τα παιδιά.

Κανείς δεν λέει μέχρι πότε θα επιτρέπεται να παίζουν τα παιδιά.

Κανείς δεν λέει πόσα παιδιά που δεν έπαιξαν, κρύβονται τώρα πίσω από μπαλκονόπορτες.

Στα βαθιά

Είναι φορές

που ξέρεις ότι έχεις εγκαταλείψει συνειδητά την στεριά πίσω σου

αναζητώντας το επόμενο λιμάνι

αλλά μόνο λίγα μπορείς να προβλέψεις για την διαδρομή

αφού ο ορίζοντας μπροστά σου διακρίνεται αχνά

και σε πιάνει μια απελπισμένη επιθυμία να λιποτακτήσεις

γιατί κουράστηκες να κολυμπάς σε ένα πέλαγος που μοιάζει απέραντο

όμως θυμάσαι ότι δεν θέλεις να ξαναγυρίσεις πουθενά

κι έτσι συνεχίζεις να κολυμπάς

μέχρι να σωθούν όλες σου οι δυνάμεις.

Λίγο ακόμα;

Πολύ ακόμα;

Τι σημασία έχει τελικά;

Αφού πάντα θα ελπίζεις ότι υπάρχει μια καλύτερη στεριά παρακάτω.

Υπάρχει. Έτσι δεν είναι;

Η κληρονομιά της Ντανιελίν

Η κόρη της Αν Νικόλ Σμιθ στην πρώτη της φωτογράφηση με τον φυσικό της πατέρα για το περιοδικό "ΟΚ"

Η μικρή Ντανιελίν δεν το ξέρει ακόμα, αφού για την ώρα, της αρκεί που μπορεί να πιπιλάει αμέρημνα το δάχτυλό της.

Όταν όμως σε λίγα χρόνια θα αρχίσει να ξεφυλλίζει άλμπουμ με φωτογραφίες και βιβλιάρια με καταθέσεις, θα συνειδητοποιήσει ότι εκτός από τις κληρονομιές που έρχονται σαν ευλογία, υπάρχουν κι εκείνες που πέφτουν σαν κατάρα.

Εκείνη είχε κι από τα δύο είδη.

Με αυτήν που είχε από την μαμά της μπορούσε να αγοράσει όποιον μπαμπά ήθελε.

Με αυτήν που είχε από τον μπαμπά της, αρκούσε ένα τεστ DNA για να καταλήξει στην δική του αγκαλιά του.

Όταν θα μάθει ότι το πρώτο πράγμα που έκανε ο καινούργιος της μπαμπάς μόλις την πήρε στα χέρια του, δεν ήταν να την προφυλάξει από τα όρνεα αλλά να τους πουλήσει την παρθενική της φωτογράφηση, δεν είναι σίγουρο ποιά από τις δύο κληρονομιές θα ευχηθεί να μην είχε κερδίσει ποτέ.

We will prevail

Με το χέρι στην καρδιά σου λέω, τιμημένε ψηφοφόρε, ότι είμαι εδώ για να δώσω άλλη μια μάχη στο όνομα της δημοκρατίας μας. Ότι κανείς δεν θα σου στερήσει το δικαίωμα να έχεις το δικό σου οπλοστάσιο δίπλα στην κρεβατοκάμαρα του παιδιού σου, να το βγάζεις, να οπλίζεις και να πυροβολείς τον εχθρό κάθε φορά που νιώθεις ότι απειλείσαι.

Να ξέρεις πως θα περάσουν πάνω από πτώματα για να πάρουν έστω και ένα από τα 190 εκατομμύρια όπλα που έχετε εσύ και οι υπόλοιποι συμπατριώτες μας στα σπίτια σας. Και να είσαι σίγουρος ότι αν τολμήσουν να το επιχειρήσουν, τα πτώματα θα είναι περισσότερα από τους 11.000 Αμερικανούς που πεθαίνουν κάθε χρόνο από αυτό το σεμνό οπλοστάσιο που τιμά την δημοκρατία μας. Θα είναι περισσότερα κι από τους 17.000 που έχουν αυτοκτονήσει με αυτό. Μπροστά τους, τέτοια νούμερα θα μοιάζουν με μικρές παράπλευρες απώλειες.

Κράτα, λοιπόν, το όπλο σου σφιχτά και υπερασπίσου το με την ίδια σου την ζωή για να νιώθεις πάντα ισχυρός. Για να ξέρει ο εχθρός ότι πρέπει να γονατίζει μπροστά στην ισχύ σου, να στριμώχνεται στην γωνία και να αφήνει άπλετο χώρο στην δική σου κυριαρχία.

Μην τρομάζεις μπροστά σε κανέναν. Όσοι κι αν μαζευτούν, όση φωτιά κι αν στρέψουν εναντίον σου, εσύ να θυμάσαι πως είσαι ένας από τους εκλεκτούς. Και πως πάντα οι εκλεκτοί επιβάλουν την δικαιοσύνη σε αυτό τον κόσμο.

Once again, we will prevail.

Αμάρτησε για το παιδί της

Την είδε για λίγο στα πεταχτά. Σπανίως περνούσε από την δουλειά της. Έμενε και μακριά... Αλλά τώρα είχε περάσει.

"Κάθεσαι λίγο στο μαγαζί να πάω δίπλα να ποτίσω; Γυρίζουν αύριο από τις διακοπές και μου έχουν αφήσει το κλειδί για να τους ποτίζω τον κήπο. Έπρεπε να το είχα κάνει από χτες. Πέντε λεπτά θα κάνω".

"ΟΚ. Πήγαινε".

...

"Κοίτα τι φοβερά τριαντάφυλλα έχουν. Σου έκοψα μερικά. Μόλις ανοίξουν πιο πολύ βγάζουν ένα άρωμα... άλλο πράγμα. Πάρτα για το σπίτι".

"Μα γιατί έκοψες τόσα πολλά; Ένα έφτανε. Να, κράτα κι εσύ τα δύο εδώ, στο μαγαζί".
Της άφησε δύο στο βαζάκι από μέλι, που είχε τις πασχαλιές.

"Όχι, βγάλτα. Δεν θέλω να δουν ότι τα έκοψα. Τι... να λένε ότι τους τα έκλεψα;"

"Καλά, ευχαριστώ μαμά..."

Συνταγή για λιμοντσέλο

Υλικά:
ανάλογα με την περίσταση
- Μια λεμονιά σε κήπο πατρικού σπιτιού
- Εναν εθελοντή για σκαρφάλωμα
- Δυο-τρία πιτσιρίκια για να μαζεύουν τα λεμόνια που πέφτουν
- Μια γιαγιά σε ψηλό μπαλκόνι να υποδεικνύει στον εθελοντή πού έχει λεμόνια και στα πιτσιρίκια πού έχουν πέσει τα υπόλοιπα.
για παραγωγή 2 λίτρων λιμοντσέλο
- 8 λεμόνια
- 1 λίτρο οινόπνευμα ποτοποιίας (ή βότκα, ή τζιν, τα οποία δίνουν στο λιμοντσέλο ανάλογη γεύση)
- 1 λίτρο νερό
- 800 γραμμάρια ζάχαρη
Παρασκευή:
Πλένουμε τα λεμόνια. Τα ξεφλουδίζουμε προσεκτικά, κρατώντας μόνο το κίτρινο της φλούδας και καθόλου από την άσπρη ψύχα (γιατί δίνει πικρή γεύση). Ρίχνουμε τις φλούδες σε βάζο με το οινόπνευμα και το κλείνουμε ερμητικά. Το αφήνουμε κλειστό για μια εβδομάδα, ανακινώντας συχνά το περιεχόμενο.
Στο τέλος της εβδομάδας το σουρώνουμε και πετάμε τις φλούδες. Προηγουμένως έχουμε ετοιμάσει ένα σιρόπι διαλύοντας την ζάχαρη στο νερό πάνω σε πολύ χαμηλή φωτιά. Αφού έχει κρυώσει το σιρόπι, το αναμειγνύουμε με το λεμονοποτό μας και το κλείνουμε σε μπουκάλια για άλλη μια εβδομάδα. Τοποθετούμε τα μπουκάλια στο ψυγείο και ανακινούμε κάθε τόσο το περιεχόμενο.
Μετά από συνολικά δύο εβδομάδες αναμονής, έχουμε λιμοντσέλο, το οποίο χαρίζουμε δεξιά κι αριστερά ή καλούμε τους φίλους μας και γινόμαστε λεμονολιώμα. Αλλά, προσοχή, διατηρώντας το πάντα στο ψυγείο.
Προαιρετικά:
Ζωγραφίζουμε τα μπουκαλάκια για το λιμοντσέλο (με χρώματα βιτρώ, που θα βρούμε σε καταστήματα με είδη χόμπυ) σχέδια με λεμονάκια, λεμονιές ή ό,τι άλλο μας φωτίσει ο θεός.

Για όσους λυπούνται τα καημένα τα λεμόνια που έχασαν την φλούδα τους, η αντανάκλαση προτείνει παράλληλη παρασκευή φυσικής λεμονάδας, lemon pie ή ενός τεράστιου μπάρμπεκιου όπου κανένα από αυτά δεν θα πάει χαμένο.

Ωστόσο, επειδή η ίδια δεν είναι σε όλα τόοοοοοσο προκομμένη, δεν έχει πρόχειρες τις αντίστοιχες συνταγές.

Great expectations

Μεγάλες προσδοκίες έχουν οι δημιουργοί του Κόσμου του Ντίκενς από την επένδυσή τους, ύψους 88 εκατομμυρίων ευρώ, που αναβιώνει το σκηνικό όπου έζησαν οι ήρωες του Κάρολου. Δεν θέλουν, λένε, να γίνει μια Ντίσνεϊλαντ, αλλά δεν διευκρίνισαν αν θα μοιράζουν τζάμπα εισιτήρια στους αληθινούς Όλιβερ Τουίστ, που επιμένουν να γεννιούνται και εκτός λογοτεχνίας. Κι έτσι όσο οι 300.000 επισκέπτες του πάρκου θα φωτογραφίζουν τους κομπάρσους του πάρκου για να έχουν κάτι να θυμούνται από το σκηνικό του 19ου αιώνα, οι αληθινοί κομπάρσοι του 21ου αιώνα θα συνεχίζουν να ζουν σε Δύσκολους καιρούς, σε καιρούς που οι Σκρούντζ ξαναγίνονται άνθρωποι μόνο στα παραμύθια.

Μικρή αγγελία

ΑΒΑΝΤΑΖ μας η χαλάρωσή σας. Μετά από ένα χειμώνα απουσίας, ανοίξαμε και σας περιμένουμε σε πλήρως ανακαινισμένο χώρο, για μοναδικές στιγμές απόλαυσης. Ειδικά προγράμματα αρωματοθεραπείας. Ψυχική ευεξία και σωματική τόνωση εγγυημένα μετά από κάθε επίσκεψη. 3ος όροφος, αριστερά από το ασανσέρ.

Fountain

Αγαπημένε μου φίλε και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις μοναδικέ αναγνώστη αυτού του blog, Γιάννη,
η ζωή είναι σαν το ταξίδι για την Κρήτη: Αν αποφασίσεις να ταξιδέψεις μόνος, πιθανότατα θα βρεις μεμονωμένο εισιτήριο ακόμη και για το τελευταίο δρομολόγιο του Μεγάλου Σαββάτου. Αν όμως θέλεις να ταξιδέψεις με παρέα, μην το αφήνεις στην τύχη. Βγάλε δυο εισιτήρια εγκαίρως.
Γι' αυτό πέτα το γράμμα που έγραψες εξηγώντας της ότι είναι "αδύνατο να πετύχει" και γράψε ένα καινούργιο λέγοντάς της γιατί θέλεις να πετύχει.

Αυτά σκεφτόμουν χτες, μετά το "Fountain", που δεν ήρθες να δεις. Έχασες την ευκαιρία να το χαρείς σε μια αίθουσα με 15-20 άτομα, όπου μπορούσες να βουλιάξεις στο κάθισμα στηρίζοντας τα γόνατα στο μπροστινό κάθισμα χωρίς να ενοχληθεί κανείς. Ελπίζω να κέρδισες μερικά βήματα πιο κοντά στην δική σου Πηγή της Ζωής.

Απεξάρτηση

Τη μέρα που τον είδε να κλωτσάει μια στάση λεωφορείου σε μια λεωφόρο, ήταν ήδη αργά. Αλλά δεν το ήξερε ακόμα. Κανείς τους δεν το ήξερε. Ούτε η οικογένειά του, που άκουγε με κατάπληξη κάθε φορά αλλά τελικά υιοθετούσε τις απίθανες δικαιολογίες του για το πώς εξαφανίζονταν οι μικρές οικονομίες τους από τις κρυψώνες του σπιτιού. Το συνειδητοποίησαν όταν μπήκε στην κοινότητα.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που τους είπαν εκεί, ήταν να τον κρατήσουν μακριά από τα γήπεδα και να μην έχει καμία επαφή με τις παρέες του από τον σύνδεσμο.
Το κατάφεραν. Βγήκε μετά από χρόνια, καινούργιος άνθρωπος. Με την ίδια στόφα αλλά με μικρές δόσεις σοφίας, επώδυνα κατακτημένης, κρυμμένες πλέον στις τσέπες του. Αρκετά μικρές, όμως, ώστε να υποκύψει και πάλι σιγά σιγά στην πρώτη του ντρόγκα.

«Ευτυχώς που δεν είχε πάει με τους άλλους που σκοτώσανε τον άνθρωπο», της είπε η μάνα του προχτές που πέρασε από εκεί. «Πες του κάτι κι εσύ».

«Ακόμα ασχολείσαι μ’ αυτά; Νόμιζα ότι απλώς πηγαίνεις στο γήπεδο κάτι Κυριακές. Άκουσα ότι και οι δικοί σας συνέχισαν τα επεισόδια εκείνο το βράδυ.»

«Ποιοι τα λένε αυτά; Ποια επεισόδια; Τίποτα δεν έγινε. Αφού εγώ είμαι πρόεδρος του συνδέσμου εδώ και τους ελέγχω. Και για το ραντεβού μας είχαν ειδοποιήσει δυο βδομάδες νωρίτερα αλλά είπα στους δικούς μου να μην τολμήσει κανείς να πάει. Εκεί δεν θα πήγαιναν 20 ή 30, όπως είναι συνήθως τα ραντεβού για ξύλο. Κι άντε να ελέγξεις 200 άτομα. Πήγαιναν για να σκοτωθούνε. Τώρα, τι λένε για επεισόδια και τι θέλουν να πετύχουν, δεν το ξέρω».

«Κι αν έρθουν στον σύνδεσμο για έλεγχο όπως έκαναν στους άλλους και ξαναμπλέξεις;»

«Αφού εμείς δεν έχουμε γραφείο. Τον σύνδεσμο τον έχουμε μόνο για τις επαφές. Τα πράγματα του συνδέσμου τα έχω κάτω στο υπόγειο. Κάτι μπλουζάκια και κασκόλ έχουμε και τα φυλάω εδώ. Λες να έρθουν να ψάξουν; Αυτά θα βρουν».

«Τι τον θέλετε τον σύνδεσμο τότε; Γιατί δεν παίρνετε εισιτήρια και μπλουζάκια από τα κεντρικά χωρίς να ανακατεύεστε σε φασαρίες; Αν σας ενδιαφέρει μόνο η ομάδα, δεν χρειάζεστε τίποτα άλλο.»

«Και ποιος σου είπε ότι θα τελειώσουν οι φασαρίες όταν κλείσουν τους συνδέσμους; Γιατί, για εκεί το πάνε. Και τότε να δεις τι έχει να γίνει. Δεν θα ξέρεις από πού να τους μαζέψεις. Τώρα τουλάχιστον ξέρω για κάθε δικό μου τι έχει κάνει. Άλλωστε με τον σύνδεσμο κάνεις ένα σωρό πράγματα. Τις προάλλες πήγαμε στη Ρώμη με 400 ευρώ για 4 μέρες. Το είχε κλείσει η ομάδα για 5.000 άτομα. Άντε βρες μου εσύ άλλη τέτοια προσφορά…»

Έλα ντε… Πού να ξαναβρείς τέτοια προσφορά;