Αγαπημένε μου φίλε και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις μοναδικέ αναγνώστη αυτού του blog, Γιάννη,
η ζωή είναι σαν το ταξίδι για την Κρήτη: Αν αποφασίσεις να ταξιδέψεις μόνος, πιθανότατα θα βρεις μεμονωμένο εισιτήριο ακόμη και για το τελευταίο δρομολόγιο του Μεγάλου Σαββάτου. Αν όμως θέλεις να ταξιδέψεις με παρέα, μην το αφήνεις στην τύχη. Βγάλε δυο εισιτήρια εγκαίρως.
Γι' αυτό πέτα το γράμμα που έγραψες εξηγώντας της ότι είναι "αδύνατο να πετύχει" και γράψε ένα καινούργιο λέγοντάς της γιατί θέλεις να πετύχει.
Αυτά σκεφτόμουν χτες, μετά το "Fountain", που δεν ήρθες να δεις. Έχασες την ευκαιρία να το χαρείς σε μια αίθουσα με 15-20 άτομα, όπου μπορούσες να βουλιάξεις στο κάθισμα στηρίζοντας τα γόνατα στο μπροστινό κάθισμα χωρίς να ενοχληθεί κανείς. Ελπίζω να κέρδισες μερικά βήματα πιο κοντά στην δική σου Πηγή της Ζωής.
2 σχόλια:
Αγαπημένη ξεχωριστή μου φίλη. Ξέρω το δίκιο στις λέξεις σου, τρομάζω στην ανακάλυψη ότι έχω επιλέξει τα μοναχικά δρομολόγια, κρύβομαι απ τον εαυτό μου, απ την παραδοχή ότι με έλκει ο ρόλος τού θύματος.
Η διαταραγμένη μου ψυχική ηρεμία δεν αντεχει αλλες ταλαντώσεις όποτε μάλλον καλύτερα που δεν είδα την ταινία. Φοβαμαι ότι ετσι και την δω τωρα/σημερα η κατάστασή μου θα είναι μή ανατάξιμη σε σημείο που ούτε οι δύο μικρές "πηγές" χαράς Λ. & Ε. που διατηρώ σαν έχατα καταφύγια δεν θα ήταν ικανές να με συνεφέρουν. Νομίζω μάλιστα ότι θα την αποφυγω για καιρό. Πάμε 300 ?
Για το ότι είμαι ο μοναδικός σου αναγνωστης έχω αμφιβολίες, όμως κι έτσι να ναι είμαι ένας αναγνώστης άδολος, που καθώς γνωρίζεις δεν θα σου χαριστεί ούτε θα σε χαϊδεψει επειδή ευτυχώς δεν το εχεις αναγκη / [αναφέρομαι στη γραφή σου & μονο].
Σε σχεση με τις συναισθηματικές μου Βαβυλωνίες, δεν έχω να δηλώσω πολλά και φυσικά όχι απο φόβο μην εκτεθώ, αυτό το στάδιο μοιάζει αιώνες αφημενο πίσω, αλλά καθαρα λογω αδυναμίας.
Ευχαριστώ για την αφιέρωση, χαιρομαι που σ εχω κοντά.
Πάμε 300. Επειγόντως.
Δημοσίευση σχολίου