Την ώρα που εσύ ετοιμαζόσουν να σερφάρεις,
εγώ έπλενα τα πιάτα,
το παιδί κοιμόταν,
ο γείτονας κόρναρε γιατί του έκλεισαν την είσοδο του πάρκινγκ
και στην ΝΕΤ βαθμολογούσαν τα τραγούδια της Eurovision,
ο Stephen Hawking άφηνε το σώμα του να ξεκολλήσει από την αναπηρική του πολυθρόνα,
το ένιωθε για πρώτη φορά ελεύθερο,
χωρίς βάρος να τον τραβάει προς τα κάτω,
χωρίς να τον ρουφάνε οι μαύρες τρύπες της ζωής
και για 30 δευτερόλεπτα αιωρήθηκε χωρίς βαρύτητα,
όπως ακριβώς αιωρούμαστε στα όνειρα,
σε αυτά που δεν έχει σημασία αν έχεις πληρώσει την συνδρομή σου,
αν τα πιάτα είναι πλυμμένα,
αν το πρωί έχεις σχολείο,
αν σου έκλεισαν το πάρκινγκ
κι αν ο κόσμος γίνεται όλο και πιο φτηνός και αναλώσιμος
αλλά μόνο να μπορείς να κλείνεις τα μάτια
και μετά να τα ξανανοίγεις
χωρίς τίποτα να βαραίνει περισσότερο από το να παραμένεις ζωντανός
χωρίς καμία τρύπα να μπορεί να ρουφήξει τα όνειρά σου.
2 σχόλια:
Καλημέρα
Τον θαυμάζω τον Στέφεν. Όχι πως κατάλαβα ποτέ κάτι από αυτά που ασχολείται, έτσι; Μυαλό πλατσ
Αλλά από εδώ έμαθα γι αυτό που γράφεις. Στην Ελ Παις πάλι μυαλό πλατσ δεν κατάλαβα, αλλά με έκανες και το έψαχνα στα γκούγκλια και στα γιαχού.
Καλημέρα, σ' ευχαριστώ
Πάω στους κακούς
(για δουλειά)
:)
Κι εγώ έχω αγοράσει "Το χρονικό του Χρόνου" εδώ και 8 χρόνια και μετά την σελίδα 3 ανέβαλα την ανάγνωσή του για αργότερα. Μάλλον για όταν θα πάρω σύνταξη.
Στο μεταξύ, βέβαια, ο Hawking έχει βγάλει μια καινούργια θεωρία που ανατρέπει την παλιά δική του, την οποία μάλλον θα μου διαβάζουν τα εγγόνια μου όταν θα με επισκέπτονται στο γηροκομείο.
Δημοσίευση σχολίου