Έγραφε. Εγραφε, έγραφε, έγραφε... Και ο κάδος των σκουπιδιών γέμιζε. Γέμιζε, γέμιζε,γέμιζε... Είχε τιγκάρει από πεταμένες λέξεις. Το πρόβλημα δεν ήταν αυτές. Οι λέξεις, δηλαδή. Αυτές ήταν αξιοπρεπέστατες. Με τα ωραία τους γράμματα, με τελείες, και κόμματα και παύλες ανάμεσα, για να έχουν να χοροπηδάνε τριγύρω τους όποτε βαριόντουσαν. Αλλά δεν έφταναν οι αξιοπρεπείς λέξεις, με την παιδική χαρά τους. Το πρόβλημα ήταν η σειρά των λέξεων. Η λογική σειρά, στην οποία ήταν υποχρεωμένες να επιστρέφουν. Δοκίμασε με διάφορους τρόπους να τις μεταπείσει ότι δεν πρέπει να γυρνάνε πάντα στην αρχική θέση τους αλλά εκείνες δεν άκουγαν. Κι έτσι ήταν βέβαιο ότι αν κανείς τις έβλεπε μετά, θα τις περνούσε για κανονικές και δεν θα πίστευε ότι προ ολίγου έπαιζαν βόλεϊ με τις τελείες και έκαναν γουιντσέρφινγκ με τις παύλες. Κι έτσι, τσαλάκωνε τα χαρτιά και τα πέταγε. Είχε βαρεθεί με τα παιχνίδια της λογικής. Πάλι. Θα τα παρατούσε γι' απόψε. Έβαλε μπουφάν για να βγει να περπατήσει. Ευκαιρία να κατεβάσει τα σκουπίδια. Αδειασε και τον κάδο με τα χαρτιά στην σακούλα για την ανακύκλωση. Όπως περνούσε από την Ιωνίας και σκεφτόταν ότι έκανε βλακεία που δεν πήρε ομπρέλα, άκουσε κάποιον να ζητάει βοήθεια. Κοίταξε προς την οικοδομή. "Σας παρακαλώ, βοηθήστε με". "Ε;" "Χρειάζομαι κάποιον να με κατεβάσει. Ήταν εύκολο να ανέβω αλλά δεν υπολόγισα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να κατέβω. Ένα χεράκι, παρακαλώ..." "Κοίτα να δεις... να ανέβω δεν μπορώ, για να σε βοηθήσω. Αλλά έχω μια σακούλα γεμάτη χαρτιά. Θα την κρατήσω από κάτω και εσύ φρόντισε να πηδήξεις μέσα για να μη σπάσεις τίποτα." "ΟΚ. Πηδάω."
"Είσαι εντάξει τώρα;" "Δεν θα το έλεγα". "Αφού έπεσες μέσα στα χαρτιά. Δεν ήταν μαλακά;" "Μαλακά! Έχεις τρελαθεί; Τι γράφουν αυτά τα χαρτιά ρε συ; Κόντεψα να σπάσω το κεφάλι μου. Καλύτερα να έπεφτα στο τσιμέντο."
update: Ετούτο το post γράφτηκε προτού διαβαστεί αυτό. Δεν ξέρω ποιό από τα δύο υπονομεύει περισσότερο την λογική. Ούτε έχει σημασία, φυσικά.
"Santa's Ghetto is probably the world's most low-concept art event.
Every year we assemble a loose collection of the great unwashed to hawk their artistic wares on the high street amongst the mindless sham and drudgery of the christmas season. This year we've moved out of Oxford Street into a former chicken shop on Manger Square in Bethlehem opposite the Church of the Nativity (where Santa Claus was actually born).
This puts us one mile behind the security wall in a part of the world ravaged by conflict, poverty and dust. Just the place, you'd think, that's desperate to check out the latest five-colour deckled edge screen prints coming out of East London.
You can watch the whole sorry thing unravel on-line but you're particularly welcome to come out and visit in person (you're probably far less likely to get randomly stabbed on the way home than you were last year)."
Ξέρω ότι σας έχω ξεσυνηθίσει στα συχνά ποστ, αλλά απόψε επανέρχομαι με μια πρόταση βιβλίου. Όχι τόσο γιατί είναι επείγον (αν και πρέπει να το επιστρέψω σε εκείνον που μου το δάνεισε) όσο γιατί δεν θέλω να τρώτε στη μάπα τα ληγμένα προφυλακτικά.
Είπαμε, να λέμε τον πόνο μας αλλά υπάρχει και το savoirvivre.
"Το ημερολόγιο ενός ασήμαντου" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ίνδικτος" τον περασμένο Ιούλιο, τότε που καιγόταν η χώρα. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας καλός λόγος που πολλοί αγνοούμε την ύπαρξή του. Ο άλλος καλός λόγος είναι ότι τα κλασσικά ημερολόγια δεν είναι πολύ της μόδας τώρα που υπάρχουν τα blogs. Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αγγλία, σίγουρα δεν υπήρχαν blogs γιατί ήταν το έτος 1892. Προηγουμένως, το ημερολόγιο είχε δημοσιευτεί σε συνέχειες στο σατιρικό περιοδικό Punch ως "πιστή καταγραφή της μονότονης καθημερινότητας στα προάστια του Λονδίνου και στα γραφεία του Σίτυ στο τέλος της βικτοριανής εποχής". Σύμφωνα με το σημείωμα της έκδοσης, σήμερα συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του αγγλικού χιούμορ και o Observer το έχει κατατάξει ανάμεσα στα εκατό καλύτερα μυθιστορήματα.
Ο κύριος Πούτερ είναι ένας μεσαίος υπάλληλος, με μια βολική σύζυγο, δυο γείτονες που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι του και του σπάνε τα νεύρα, έναν γιο που παρατάει τη δουλειά του και αρραβωνιάζεται την λάθος γυναίκα, κι ένα συρφετό γνωστών, φίλων, συναδέλφων και συμπολιτών που αναστατώνουν την ζωή του κάθε φορά που ταράζουν την σταθερή σαν καρδιογράφημα πεθαμένου ηρεμία της καθημερινότητάς του. Μια καίρια λεπτομέρεια είναι ότι ο κύριος Πούτερ δεν κάνει συχνά αστεία. Πολύ πιο συχνά κάνει γκάφες. Πάρτε μια ιδέα:
ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Επιστρέφοντας μετά τη Λειτουργία ο εφημέριος ήρθε μαζί μας. Έστειλα την Κάρρι να ανοίξει την πόρτα της κυρίας εισόδου, που δεν χρησιμοποιούμε παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν μπόρεσε να την ανοίξει, και μετά την όλη επίδειξή μου ήμουν υποχρεωμένος να οδηγήσω τον εφημέριο (του οποίου, παρεπιπτόντως, το όνομα δεν το έπιασα) στην πλαϊνή είσοδο, Πιάστηκε το πόδι του στο ξέστρο και σκίστηκε η άκρη του παντελονιού του. Ό,τι πιο ενοχλητικό, καθώς η Κάρρι δεν μπορούσε, μέρα Κυριακή, να προσφερθεί να το επιδιορθώσει. Μετά το γεύμα πήρα έναν υπνάκο. Έπειτα έκανα μια βόλτα στον κήπο, και ανακάλυψα μια ωραία θέση για να σπείρω σιναποκάρδαμα και ραπανάκια. Πήγα πάλι στην εκκλησία το βράδυ: γύρισα πίσω με τον εφημέριο. Η Κάρρι παρατήρησε πως φορούσε το ίδιο παντελόνι, μόνο που ήταν επιδιορθωμένο. Θέλει εμένα για την περιφορά του δίσκου, πράγμα που θεωρώ μεγάλη τιμή.
26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Πήρα λίγο ακόμα κόκκινο βερνίκι (καθώς το κόκκινο, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο όμορφο χρώμα), και πέρασα ένα χέρι το δοχείο για τα κάρβουνα, όπως επίσης και τις ράχες των τόμων του Σαίξπηρ μας, που το δέσιμό τους είχε αρχίσει να φθείρεται.
25 ΜΑΪΟΥ Η Κάρρι κατέβασε μερικά πουκάμισά μου και με συμβούλεψε να τα πάω στου Τρίλλιπ στη γωνία. Είπε: "τα κολάρα και τα μανίκια είναι πολύ τριμμένα". Χωρίς να διστάσω ούτε στιγμή, είπα: "Κι εγώ, συντετριμμένος που το ακούω". Θεέ μου, τι γέλιο ήταν αυτό. Πίστεψα ότι δεν θα σταματούσαμε ποτέ να γελάμε. Στο λεωφορείο έτυχε να κάθομαι στο κάθισμα πίσω από τον οδηγό, και του είπα το αστείο μου για τα "συντετριμμένα" πουκάμισα. Νόμισα ότι από τα γέλια θα φύγει από το κάθισμά του. Και στο γραφείο όμως γέλασαν δεόντως με το αστείο μου.
16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Ο Λούπιν αρνήθηκε ευθέως να περπατήσει μαζί μου στην παραλία, επειδή φορούσα την καινούργια μου ψάθινη κάσκα μαζί με τη ρεντιγκότα μου. Δεν ξέρω τι στο καλό συμβαίνει μ' αυτό το παιδί.
8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ Δυσκολεύομαι να βρω καλά λουκάνικα για πρωινό. Ή θα έχουν πολλά μπαχαρικά ή θα είναι κόκκινα σαν μοσχαρίσιο κρέας. Ακόμα ανήσυχος για τις είκοσι λίρες που επένδυσα την περασμένη εβδομάδα κατόπιν συμβουλής του Λούπιν. Τέλος πάντων, και ο Κάμμινγκς το ίδιο έκανε.
Η ημερομηνία λήξης ήταν σαφής. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2007. Ούτε μέρα παραπάνω. "Εντάξει, έχω καιρό", σκέφτηκε.
Επιπόλαια το σκέφτηκε, επειδή ήταν ακόμα Μάιος του 2003, επειδή ακόμα δεν ήταν ούτε 31 και νόμιζε ότι ο καιρός που ήταν μπροστά θα ήταν γεμάτος ηδονές, φρέσκιες ηδονές, από αυτές που ονειρεύεσαι όταν είσαι 30 και η ημερομηνία της δικής σου λήξης μοιάζει πολύ μακρινή και νομίζεις ότι η ζωή θα τσακιστεί να σου τις φέρει, τώρα που είσαι νέος, τώρα που ακόμα το πιστεύεις ότι σίγουρα υπάρχει κάποιος που θα πάρει τους χυμούς σου για να φτιάξει το καλύτερο κρασί και είσαι βέβαιος, με εκείνη την αφελή, ηλίθια πες καλύτερα, βεβαιότητα πως αυτό προορίζεσαι να γίνεις, γιατί έτσι, επιπόλαια πάλι, πιστεύεις ότι οι άνθρωποι γινόμαστε τα καλύτερα κρασιά αν έχουμε φροντίσει το αμπέλι, αν έχουμε τον ήλιο να μας δίνει οξυγόνο και κάποιον να εκτιμήσει την στιγμή που έχουμε ωριμάσει, την κατάλληλη στιγμή, όχι πολύ νωρίς ώστε να μην μπορούμε να πούμε ευχαριστώ, όχι πολύ αργά ώστε να μην μπορούμε να πούμε οτιδήποτε πια.
Μαλακίες πίστευες. Γιατί εκτός από τις σαφείς ημερομηνίες λήξης, υπάρχουν κι εκείνες οι ασαφείς. Εκείνες που δεν σου λένε πότε λιώνουν τα φτερά όσο εσύ συνεχίζεις να πετάς σαν βλάκας. Και συνεχίζεις να πετάς, ακούγοντας μόνο το χειροκρότημα από κάτω, που το ερμηνεύεις λάθος κι αυτό. Νομίζεις ότι καμαρώνουν το πέταγμά σου ενώ στην πραγματικότητα κάθε "κλαπ" είναι ένα "κλικ". Ένα "κλικ" του χρονόμετρου που μετράει τις στιγμές μέχρι εκείνη την ημερομηνία λήξης που κανείς δεν αναγράφει πουθενά.
Η άσκηση 4 έλεγε: «Γράψε στο τετράδιό σου μια ιστορία με όσο το δυνατό περισσότερες από αυτές τις λέξεις: ακρίδα, ομπρέλα, ακορντεόν, τσίρκο, δέντρο, σπίρτο, πριόνι, τρένο, τσουγκράνα. Νικητής είναι όποιος χρησιμοποιήσει ΟΛΕΣ τις λέξεις».
Πάνω που η τσουγκράνα ήταν έτοιμη να πάρει αγκαλιά το τρένο και να αρχίσουν να χοροπηδάνε από τη χαρά τους για την νίκη, η ομπρέλα τούς σταμάτησε. «Μισό λεπτό παιδιά. Είναι και το ακορντεόν…». Τα χαμόγελα πάγωσαν. Κανείς δεν είχε προσέξει το καημένο το ακορντεόν που καθόταν παράμερα και τους κοίταζε παραπονεμένο. Η ακρίδα δαγκώθηκε. Συνειδητοποίησε ότι ο άντρας, πάνω στον ενθουσιασμό του για το ταξίδι, είχε μπει στο τρένο χωρίς να πάρει μαζί του το ακορντεόν. Αλλά κι εκείνη δεν του το είχε θυμίσει. Γαμώτο. Το πριόνι, που ήταν γνωστό για την ευαισθησία του, ξεσκονίστηκε από τα σπιρτοπριονίδια και κατευθύνθηκε προς το μέρος του για να το παρηγορήσει. «Έλα, μην είσαι μουρτζούφλης. Οι ιστορίες έχουν και συνέχεια. Σίγουρα θα μπεις κάπου παρακάτω. Μπορεί στην επόμενη σκηνή να παίζεις μουσική για να χορεύει η ακρίδα και τότε να περάσει ένας ατζέντης που θα ενθουσιαστεί και θα προσφέρει στον άντρα ένα μεγάλο συμβόλαιο για ένα νούμερο στο τσίρκο που θα μας κάνει όλους πλούσιους και διάσημους». «Άσε ρε συ, πριόνι. Δεν έχεις καταλάβει ότι κανείς δεν θέλει πια ακορντεόν που να παίζουν για να χορεύουν οι ακρίδες; Για να βγάλει λεφτά ο δικός μας αρκεί να σε βάλει να κόβεις τα σπίρτα στη μέση και μετά να ζητήσει από την ακρίδα να ποζάρει επιδεικνύοντας τα μισά κομμάτια, φορώντας μαγιό». Τα σπίρτα, κάπως θιγμένα από την ανεπαίσθητη απαξίωση που έκρυβε το σχόλιο του ακορντεόν για τον ρόλο τους, πήγαν και κρύφτηκαν μέσα στον σωρό με τα μαζεμένα φύλλα. Η ακρίδα, που ενθουσιάστηκε με την προοπτική του συμβολαίου, ξαφνικά θυμήθηκε ότι δεν είχε κάνει χαλάουα για να μπορεί να ποζάρει με μαγιό και αποσύρθηκε στην καλύβα μέσα στα κλαδιά του δέντρου για να επανορθώσει. «Τέλεια. Τώρα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», στραβομουτσούνιασε το δέντρο. Το τρένο, που ποτέ δεν άντεχε να βαλτώνουν έτσι τα πράγματα και αναζητούσε διεξόδους, άνοιξε το βιβλίο με τις ασκήσεις στην επόμενη σελίδα. Διάβασε φωναχτά την άσκηση 7:
«Λοιπόν, δεν ξέρω ποιοί γράφουν αυτά τα βιβλία της Β’ δημοτικού αλλά οι τύποι είναι απαράδεκτοι. Εδώ φτιάχνουν ένα ποίημα με ένα σαλιγκάρι, ένα φεγγάρι, ένα μανιτάρι, ένα ψάρι, ένα ζάρι, ένα πιθάρι, ένα λυχνάρι, ένα μαξιλάρι και αφήνουν απέξω ένα χελιδόνι, ένα μπαλόνι, ένα κανόνι και έναν κουβά! Εμένα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι το παιχνίδι είναι στημένο εναντίον μας. Στη μια σελίδα λένε στα πιτσιρίκια ότι νικητής είναι όποιος χωρέσει όλες τις λέξεις σε μια ιστορία και στην άλλη καταδικάζουν τον κουβά όχι μόνο να είναι εκτός ποιήματος αλλά και εκτός οποιασδήποτε παρέας στην ομοιοκαταληξία». «Και τι σχέση έχει αυτό με τον αποκλεισμό του ακορντεόν;» διέκοψε η ομπρέλα. «Το δικό μας πρόβλημα δεν είναι θέμα ομοιοκαταληξίας. Είναι θέμα απροσεξίας». «Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι εννοεί το τρένο», παρενέβη η τσουγκράνα. «Το συμπέρασμα είναι πως στην ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Όταν ακολουθείς τους κανόνες, μπορείς να συνδυάσεις μόνο όσα υπακούν σε αυτούς. Αλλά όταν έχεις το ελεύθερο, απλά πρέπει να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και προλαβαίνεις. Ο δικός μας εκεί τα σκάτωσε». Είχε αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει. Στην είσοδο του τσίρκου άναψαν τα λαμπιόνια και μαζί η φωτεινή ταμπέλα που προσκαλούσε τους θεατές: «Σήμερον η παράσταση Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΕΟΝ» «Ωραία παρηγοριά!», ξεφύσηξε το ακορντεόν.
Ο κύριος Μ. ξυπνούσε κάθε πρωί στις 6.20 ακριβώς. Δεν χρειαζόταν δεύτερο ξυπνητήρι για να του θυμίσει πως είχε έρθει η ώρα να σηκωθεί. Έπαιρνε τα εργαλεία του, που τα είχε πλύνει πολύ σχολαστικά το προηγούμενο βράδυ -κάθε προηγούμενο βράδυ- και έβγαινε από το δωμάτιό του πριν σηκωθεί ο ήλιος. Ήθελε να είναι εκεί όταν θα σηκωνόταν ο ήλιος. Έπρεπε να είναι εκεί όταν θα σηκωνόταν ο ήλιος. Έπιανε πρώτα την αξίνα και άρχιζε το σπάσιμο του βράχου. Μετά, κουβαλούσε με τα χέρια του τις πέτρες πιο πέρα. Για τα μικρά κομμάτια χρησιμοποιούσε το φτυάρι. Μερικές φορές διαπίστωνε ότι ο λόφος που σχημάτιζαν τα θραύσματα, υψωνόταν πολύ κοντά στο σκάμμα και τον εμπόδιζε να συνεχίσει όπως το είχε σχεδιάσει. Αγανακτούσε με κάτι τέτοιες διαπιστώσεις αλλά δεν σταματούσε. Απλώς αναγκαζόταν να μετακινήσει το άνοιγμα λίγο πιο πέρα. Δεν είχε περιθώριο να σταματήσει το σκάψιμο ή να μειώσει τον ρυθμό. Κάθε φορά τον έπαιρνε νύχτα μέχρι να σταματήσει την δουλειά κι έτσι ζούσε μόνο στο σκοτάδι. Ζούσε, πάει να πει, επέστρεφε στο δωμάτιό του για να πλύνει τα εργαλεία και να περιμένει να φτάσει 6.20 για να έχουν στεγνώσει. Με τον καιρό, έφτανε όλο και πιο κοντά στην ολοκλήρωση του καθήκοντός του, χωρίς βέβαια να αποφύγει κάποιες συνέπειες. Τα χέρια του είχαν αποκτήσει σκληρούς ρόζους (αλλά δεν ανησύχησε γιατί είχε καιρό να τα χρειαστεί για κάτι άλλο), η πλάτη του είχε κυρτώσει (αλλά αυτό τον βόλευε γιατί έτσι δεν έσκυβε πολύ για να σκάψει), τα μαλλιά του ήταν γκρίζα κάτω από την σκόνη της ανασκαφής (αλλά δεν το ήξερε, γιατί ποτέ δεν προλάβαινε να κοιταχτεί στον καθρέφτη). Μια μέρα κατάλαβε ότι είχε τελειώσει. Το κατάλαβε γιατί έσπασε η αξίνα του, που, έτσι κι αλλιώς, είχε πια λιώσει. Τότε, έσκυψε για πρώτη φορά πάνω από το άνοιγμα και είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στο νερό. Ο γκρεμός του ήταν έτοιμος. Πήδηξε.
Isn't it marvelous that we have been given the gift of seeing and hearing? Of course, seeing gives us a wonderful picture of the world around us, but I wonder how many of you think about hearing as giving us wonderful soundpictures... For, sounds are really tone colours that give us a picture of what we hear. We have all enjoyed show-and-tell at school. But, how many of you have played the exciting game of hear-and-tell? We will now hear sounds. Can you tell us what they are? And, who or what, is making them? Lets try... First, close your eyes, and when you hear each sound, try to guess what it is... Either say what it is, or, if you are alone, just think about it...
.
.
Island breezes, and your travel-shop teases, And all you want is a raise, yeah, For all of the sunshine, Better make you be mine, Forever and no more, All you do is play guitar and the melody for me, melody, melodies... You're .. My .. Life. And you don't even boast of your extra-fine life or your flash ship upholstery, All I can recollect 'You better wear your best white dress' Your .. Whole .. Life .. where is my mind?
Υπάρχουν νύχτες που φτάνουν μετά από μέρες άχαρες, άχαρες επειδή είχαν την ατυχία να έρθουν μετά από άλλες μέρες με χάρη, χάρη που φάνηκε να είναι παραπανίσια σε σχέση με την συνηθισμένη, αυτήν που συνήθως αρκεί για να μπει και να βγει η μέρα χωρίς να φέρει και να πάρει πολλά.
Βλακείες λέω. Οι περισσότερες μέρες και φέρνουν και παίρνουν πολλά.
Αλλά και πάλι υπάρχουν εκείνες οι μέρες που φέρνουν και παίρνουν περισσότερα. Αρκετά για να τις θυμάσαι για καιρό.
Μην σας ζαλίζω, όμως. ...
Απόψε έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο και είπα να το ανεβάσω.
Είπα να το ανεβάσω γιατί αυτές τις μέρες είχα στο μυαλό μου την αλαζονία πολλών ανθρώπων. Όχι δικών μου ανθρώπων. Απλά ανθρώπων που ακούγονται περισσότερο από άλλους, που θα ήθελα να ακούω. Και αυτοί που ακούγονται περισσότερο, ορίζουν κομμάτια της ζωής μου/μας που θα άξιζαν να τα κρατάμε για εκείνους τους άλλους, για να είναι πιο γόνιμα.
Και είχα επίσης στο μυαλό μου τους φίλους που συνάντησα τις μέρες αυτές, της παραπανίσιας χάρης. Μαζί με αυτούς είχα κι ένα τραγούδι που ξανάκουσα στο ραδιόφωνο χτες (το είχα πρωτοδεί σε αυτό το βίντεο από το YouTube, όταν το είχε ανεβάσει πριν από μήνες ο itelli). Ευκαιρία να πω ότι το άκουσα στον Μελωδία, από τον αγαπημένο μου μουσικό παραγωγό ever, τον Χρήστο Κορτσέλη. Να τον ακούτε, 8.00-10.00 το βράδυ, κάθε Σ/Κ.
Αυτά είχα να πω απόψε. Δείτε το και κυρίως, ακούστε το:
Αλλά και για όσα μου έχουν φάει σε έξοδα αδράνειας, για όσα μου βάζουν πρόστιμο κάθε φορά που πληρώνω (μηδενίζω, για την ακρίβεια) την πιστωτική με λίγες ώρες καθυστέρηση από τα μεσάνυχτα της ημερομηνίας πληρωμής, γιατί τις καταθέσεις τις μετράνε από την επόμενη εργάσιμη (ενώ τις αναλήψεις από την ίδια μέρα) και γιατί αυτή τη φορά
είναι η σειρά μου να αλλάξω μονομερώς τους όρους των συμβάσεων μαζί τους.
Ένα ξημέρωμα, σαν πολλά άλλα, κάθονταν οι δυο τους σε μια πλατεία. Ο ένας έτρωγε ένα βρώμικο, ο άλλος έκανε δίαιτα. Χάζευαν τον κόσμο που περνούσε, μετρούσαν τις ζωές που διασταυρώνονταν στο ίδιο μέρος και στον ίδιο χρόνο, σαν να είχαν δώσει εκεί ραντεβού οι μοίρες τους ή σαν να κληρώθηκαν εκεί μαζί οι τύχες τους. Η αλήθεια είναι ότι εκτός απ' το να χαζεύουν, κάνανε και λίγο καμάκι, αν περνούσε τίποτα καλό (αν και τέτοια ώρα, σε ένα τέτοιο μέρος, οι πιο πολλοί ήταν μεθυσμένοι και πρεζάκια). -Βλέπεις αυτόν εκεί; -Ποιον λες; -Αυτόν με την βαλίτσα, δίπλα στην στάση. -Α, ναι. Τι; -Αν είχε αργήσει λίγο ακόμα να βγει από το σπίτι, τώρα δεν θα ήταν εδώ. Θα είχε χτυπήσει η πόρτα και θα ήταν εκείνη. -Έχω παρατηρήσει ότι όποτε τρως αργά, γίνεσαι πολύ ρομαντικός. -Μη με δουλεύεις. Αλήθεια σου λέω. Της είπε ότι θα την περίμενε ως τις 4.00. Αν ερχόταν, θα ακύρωνε το ταξίδι και θα έμεναν μαζί. Νομίζει ότι τελικά δεν ήρθε γιατί το αποφάσισε, αλλά εκείνη απλώς δεν έβρισκε να παρκάρει και άργησε. -Να του πούμε να παίξει και κανένα ΛΟΤΤΟ σήμερα… -Έλα ντε! -Καλά, μη στενοχωριέσαι, αυτά έχει η ζωή. Να πάω να σου πάρω καμιά μπύρα να χωνέψεις; -Όχι, εντάξει είμαι… Τι λες; Δίνουμε ένα χεράκι; -Άσ’ το καλύτερα. Δεν επιτρέπεται. -Έλα, μωρέ… Τι πειράζει για μια φορά; Στο κάτω κάτω, θεοί είμαστε, αν δεν μπορούμε να βοηθάμε πού και πού, δε λέει. -Δίκιο έχεις. Κι εγώ βαριέμαι μόνο να κοιτάω, κάθε φορά που έχω βάρδια. Και τι λες; Να την φέρουμε εδώ; -Όχι, ρε συ. Μπορούμε να πάμε πίσω τους δείκτες του ρολογιού, από τις 4.00 στις 3.00 και να την περιμένει άλλη μια ώρα. -Ε... σόρυ κιόλας που σου χαλάω το ρομάντζο, αλλά έχεις σκεφτεί ότι θα γαμηθεί το σύστημα; Θα μας βρίζει όλος ο κόσμος. Μόνο τους σερβιτόρους στα μπαρ που περίμεναν να σχολάσουν, σκέψου. Θα μας καταριούνται μια βδομάδα. -Ναι, αλλά, αναλογίσου τι θα έχει συμβεί… Θα έχουμε σώσει έναν έρωτα! -Μαλακίες λες αλλά ΟΚ. Ας τους σώσουμε απόψε και ξαναχωρίζουν στην επόμενη ευκαιρία. Αλλά τα βρώμικα, νυχτιάτικα, από αύριο κομμένα. Εντάξει;
.
.
.
*Το νησί αυτό αναδύθηκε στην επιφάνεια πριν από μισό χρόνο, την νύχτα που ο Χρόνος έχανε μια ώρα, για να την ξανακερδίσει απόψε. Για λόγους ισορροπίας, λοιπόν, αλλά κι επειδή όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία (ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύει η νησοδέσποινα), την έλλειψη της "ανύπαρκτης ώρας", αποκαθιστά η "περισσευούμενη ώρα". Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάει κι αυτή χαμένη.
Κατά 50% αυξήθηκαν οι πωλήσεις τρωκτικών στην Μεγάλη Βρετανία, αφότου άρχισε να προβάλεται το Ratatouille, σύμφωνα με τους υπεύθυνους της αλυσίδας pet shopPets at Home, λέει η "El País".
Και τι τα κάνουν, αλήθεια, αν τελικά αποδειχτεί ότι δεν ξέρουν να μαγειρεύουν;
Έτσι έλεγε το ποίημά μας για την περσινή αποχαιρετιστήρια παράσταση της Αλφαβήτας, όπου συμμετείχαμε με το "Δ".
Για τις ανάκες του δρακούλη αγοράσαμε πράσινο χαρτόνι και φτιάξαμε μια δρακουλένια ουρά.
.
Την έχω ακόμα επάνω στην ντουλάπα.
Έχω πολλά τέτοια παντού.
Εφτά χρόνια τα μαζεύω.
Και ήρθε η ώρα να παραδεχτώ γιατί το κάνω.
.
Καθρέφτη καθρεφτάκι,
το κάνω γιατί φοβάμαι την μέρα που θα μου φύγει και δεν θα έχω να ανακαλύπτω γύρω μου καινούργια πράγματα, κρυμμένα περιτυλίγματα από φαγωμένες καραμέλες, ζώνες που έγιναν κολάρα για χνουδωτά ζωάκια, κούκλες με ζωγραφισμένα μάγουλα, μαρκαδόρους με αλλαγμένα καπάκια, κουτάκια με "γομίδια", σημειώματα χιλιοδιπλωμένα και κολλημένα με χιλιόμετρα σελοτέιπ για να μην τους φύγουν από μέσα τα γράμματα που λένε "Λυδία, αύριο όταν θα φτιάχνεις την τσάντα σου να μου φέρεις την ξύστρα σκυλάκι, την κίτρινη" ή "την Πέμπτη να φορέσω την ίδια μπλούζα με την Ιφιγένεια" ή "για την μαμά μου, μαμά σε αγαπώ πολύ".
.
Μπορεί και να φοβάμαι την μέρα που θα υπάρχει κάποιος που θα τον αγαπάει πιο πολύ από μένα για να του γράφει εκείνη σημειώματα και να ανακαλύπτει εκείνος τα χνάρια της παντού.
Τι παραπάνω μπορώ να της ευχηθώ απ΄το να έρθει αυτή η μέρα;
Απλώς, κρατάω κι εγώ τις καβάτζες μου, δηλαδή ουρές και λοιπά υποκατάστατα.
.
Πάνω σε μια τεράστια τούρτα που αναπαριστούσε τον Βυθό του Μπικίνι και την παρέα του Μπομπ Σφουγγαράκη, ο Δράκος της μαμάς έσβησε απόψε εφτά κεράκια.
Αυτή την ώρα, ο μισός Βυθός του Μπικίνι είναι σε τάπερ στο ψυγείο, ο Μπομπ πλένεται από την σαντιγύ μέσα στο πλυντήριο πιάτων και ο Δράκος κοιμάται στο κρεββάτι της μαμάς, παρέα με την Ιφιγένεια.
.
Τα γράφω αυτά απόψε στο νησί μου -που μοιάζει αραχνιασμένο αλλά δεν είναι, μόνο χρειάζεται μια μπόρα σαν την αποψινή για να διώξει την ομίχλη του- γιατί οι καθρέφτες ζητούν καινούργιες αντανακλάσεις.
Θέλουν να πουν για εκείνο το βράδυ Παρασκευής πριν από εφτά χρόνια που είδα δυο ταινίες (η μία ήταν η "Μανόλια", ή άλλη μου διαφεύγει απόψε) και έφαγα κινέζικο καθώς και για το επόμενο πρωί του Σαββάτου, που ο μικρός ανθρωπάκος αποφάσισε να βγει, γιατί από τότε που ήταν δέκα πόντους έμβρυο σιχαινόταν το κινέζικο (αν και τότε ήταν πολύ νωρίς για να βγει κι έτσι απλώς κλωτσούσε όποτε το δοκίμαζε).
Θέλουν να πουν πόσο διαφορετικός μοιάζει ο κόσμος όταν έχεις να τον εξηγήσεις σε ένα παιδί.
Θέλουν να πουν αυτό που πολύ σωστά μου υπενθύμισε χτες ο Μπάμπης: Πως τα παιδιά υπάρχουν για να μας αναγκάζουν να ανακαλύπτουμε τα όριά μας και για να μας βοηθάνε να τα ξεπερνάμε.
.
Σήμερα, ο Βασίλης, ένας φίλος, που έχει εκπομπή στο ραδιόφωνο, μου είπε να διαλέξω ένα τραγούδι, να μας το αφιερώσει για τα γενέθλια της μικρής αντανάκλασης. Εγώ του ζήτησα ένα, της Χάρης Αλεξίου, που λέει
"Ας μεγαλώνω. Θα μεγαλώνουμε μαζί."
.
Ευτυχώς υπάρχουν οι μπόρες που διώχνουν την ομίχλη από τα νησιά. Μετά όλα είναι μούσκεμα αλλά δεν πειράζει. Μου είχε λείψει η βροχή. .
Άμμος "...κατέληξα να αναρωτιέμαι τι άραγε έμεινε γραμμένο σε εκείνη την άμμο των γραμμένων λέξεων που έβαλα στη σειρά κατά τη διάρκεια της ζωής μου, σ' εκείνη την άμμο που τώρα μου φαίνεται τόσο μακρινή από τις παραλίες και τις ερήμους της ζωής." (Ίταλο Καλβίνο, "Η συλλογή της άμμου").
Βυθός Ελάχιστοι από το μπούγιο που έφερνε το καϊκι ως την ακτή ρίσκαραν να σκαρφαλώσουν τα κατσάβραχα κι έτσι στο ακρωτήρι με τις σπηλιές κολυμπούσαν λίγοι προνομιούχοι. Η μαλακία ήταν ότι εκείνη τη μέρα το ρεύμα έφερνε στον κολπίσκο τους κάθε λογής σκουπίδια από το Αιγαίο. Εκείνο το μαύρο πράγμα δίπλα στον βράχο, έμοιαζε με ρούχο. "Θα έλεγα ότι ήταν κάποιος που χαζεύει τον βυθό με μάσκα. Μπα, δεν μπορεί να είναι γιατί δεν έχει μάσκα. Θα είχε σκάσει τόση ώρα με το κεφάλι μέσα", σκέφτηκε. "Τελικά μπορεί να είναι καμιά σακούλα. Ηλίθια σκουπίδια, αν δεν σιχαινόμουν, θα κολυμπούσα ως εκεί να δω τι σκατά είναι..." Στην ταβέρνα μετά, άκουσε να λένε ότι το σκάφος που έφευγε πήγαινε τον γιατρό για να μαζέψει το πτώμα που βρέθηκε εκεί. Το έψαχναν από το πρωί που συγκρούστηκαν τα σκάφη με τους λαθρομετανάστες. Τώρα έμενε να βρουν και το κεφάλι του.
Γ
Δαίμονες Θα τους έφτανε μια χαραμάδα για να τρυπώσουν σαν κλέφτες τη νύχτα, για να ξαναφύγουν με το πρώτο φως της μέρας. Όμως εμείς τους αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή, ώστε να αρκεί να την σπρώξουν για να καθίσουν στην κεφαλή του τραπεζιού, να απλώσουν τα πόδια στον καναπέ, και τελικά να φύγουν όταν θα έχουν ξεστρώσει και το τελευταίο κρεβάτι.
Ελάττωμα "Εγώ λέω να της κάνουμε την χάρη". "Α, για να σου πω... Δεν μπορεί η καθεμία να ζητάει ένα προϊόν και μετά να το επιστρέφει ζητώντας άλλο. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που ακόμα περιμένουν την εκτέλεση της παραγγελίας τους. Αν ξαναπάρει, πες της να μην είναι αχάριστη και να κρατήσει ό,τι της στείλαμε". "Δεν νομίζω ότι είναι αχάριστη. Αν την άκουγες στο τηλέφωνο, θα καταλάβαινες ότι δεν είναι. Απλά θέλει κάτι λιγότερο σφιχτό". "Δεν με νοιάζει. Περιμένει κι άλλος κόσμος. Φέρε την επόμενη αίτηση και αυτήν βάλτην στα διεκπεραιωμένα". Ο υπάλληλος άνοιξε τον φάκελο της αίτησης με κωδικό 3698422G71C009 και συμπλήρωσε την αναφορά: "Η παραλήπτρια του προϊόντος "αγκαλιά" υπ' αρίθμ. 4.835.101 αιτήθηκε αντικατάστασής του επικαλούμενη ελαττωματική συμπεριφορά του. Ανέφερε ότι το προϊόν προσπάθησε να την πνίξει κατ' επανάληψη. Ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων, η Υπηρεσία απορρίπτει το αίτημα."
Ζωή "Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς αλλά αυτή που θυμάται, όπως την θυμάται για να την διηγηθεί." (κάπου το διάβασα, δεν θυμάμαι πού)
Ηρώδης "Αποχώρησαν, οι θεοί, την ημέρα της παράξενης παλίρροιας. Όλο το πρωί, κάτω από ένα γαλακτώδες στερέωμα, τα νερά στον κόλπο φούσκωναν ολοένα, ανέβαιναν σε ανήκουστα ύψη, τα μικρά κύματα πάλι διαβάζεις;γλιστρούσαν αθόρυβα πάνω στην ξεραμένη άμμο που επί χρόνια δεν είχε γνωρίσει άλλη υγρασία λέω, πάλι διαβάζεις; δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο ενδιαφέρον να διαβάζεις συνέχεια...εκτός από την βροχής κι έγλειψαν μέχρι και τη βάση των αμμόλοφων. Το σκουριασμένο κουφάρι του φορτηγού πλοίου που είχε εξοκείλει στην άλλη άκρη του κόλπου, πάει τόσος καιρός πότε θα πάμε στη θάλασσα; εγώ το ήπια το γάλα μου που ούτε θυμάται πια κανείς μας πότε, μου λες τώρα γιατί φυσάει; θα πρέπει να πίστεψε ότι του δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία καθέλκυσης. μου τη δίνει όταν φυσάει Δεν επρόκειτο να κολυμπήσω ξανά είπες ότι θα παίζαμε με τα κουβαδάκια. έλα να παίξουμε με τα κουβαδάκια ύστερα από εκείνη τη μέρα. Τα θαλασσοπούλια έκρωζαν τα βαριέμαι τα κουβαδάκια. θέλω να παίξουμε ρακέτες. γιατί ήρθαμε σε παραλία με πέτρες; κι εφορμούσαν ανεπηρέαστα, καθώς φαίνεται, γιατί έχεις το σελιδοδείκτη εκεί; πριν τον είχες πιο κοντά στο τέλος; αυτό σημαίνει ότι έχεις πιο πολλά να διαβάσεις; από το θέαμα εκείνου του τεράστιου ξέχειλου βαθουλώματος μου τη δίνει που έχει τρύπες η άμμος. δεν μπορώ να ξαπλώνω εδώ. ίσιωσέ μου την άμμο που διογκωνόταν σαν μελανή φλύκταινα, εκπέμποντας μια κακοήθη λάμψη. Εκείνη τη μέρα, γιατί διαβάζεις πάλι; πόσα λεπτά θα διαβάσεις ακόμα; σε ποια σελίδα διαβάζεις τώρα; σε ποια γραμμή κοιτάς; σε αυτή; ή στην από κάτω; τελειώνει η σελίδα; είχαν μια αφύσικη λευκότητα εκείνα τα πουλιά. Τα κύματα απόθεταν μια δαντέλα πεινάω λασπερού βαριέμαι κίτρινου κατουριέμαι αφρού θέλω κακά στο χείλος του νερού. Ούτε ένα πανί δεν λέκιαζε τον απέραντο ορίζοντα. δεν πάω να κολυμπήσω. είναι κρύα η θάλασσα. γιατί είναι συνέχεια κρύα η θάλασσα; Δεν θα ξανακολυμπούσα, όχι, ποτέ ξανά.
Κάποιος μόλις περπάτησε πάνω από τον τάφο μου. Κάποιος."
(Τζων Μπάνβιλ, "Η θάλασσα" & μια μικρή αντανάκλαση, "πώς-πηδάμε-την-μανούλα-στις διακοπές-και-στην-παραλία")
Θ
Ι
Κραχ Σε οριακό σημείο έφτασε η διεθνής χρηματιστηριακή αγορά, όταν εκατομμύρια επενδυτές αγόρασαν μαζικά μετοχές φούσκες, παρασυρμένοι από παραπλανητικές πληροφορίες, οι οποίες έστρεψαν το επενδυτικό ενδιαφέρον σε αδιέξοδες σχέσεις, υποσχέσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα, έρωτες δίχως αύριο. Ευτυχώς, την ύστατη στιγμή, το κραχ απετράπη χάρη στις επιδέξιες διορθωτικές κινήσεις των έμπειρων θεσμικών επενδυτών, που επενέφεραν την ομαλότητα στην αγορά, υποδεικνύοντας στους επενδυτές πώς να ερωτεύονται χωρίς ρίσκο, κάτι που βέβαια δεν μπορεί να εγγυηθούν οι προηγούμενες αποδόσεις, ούτε είναι διασφαλισμένο για τις μελλοντικές.
Λίγο "Ta oraia diarkoun ligo". "Arkei pou symvainoun..." Εκείνος μιλούσε για το σπάνιο χιόνι, που μόλις είχε λιώσει. Εκείνη αποκρινόταν για την σπάνια αντάμωση, που μόλις είχε τελειώσει.
Μολύβι "Ξύπνα, πρέπει να σου πω κάτι". "Μα, είναι ανάγκη τώρα; Έβλεπα κι ένα όνειρο..." "Κι εγώ ένα όνειρο έβλεπα. Και πρέπει να το γράψω τώρα, γιατί μέχρι το πρωί θα το έχω ξεχάσει". "Γαμώτο, ώρες ώρες βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή που διάλεξες εμένα ανάμεσα σε τόσα μολύβια για να βάλεις στο κομοδίνο."
Νύχτες smsex: (το), ουσιαστικό: ερωτική περίπτυξη που επιτυγχάνεται μέσω τηλεφωνικής συσκευής, με ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων σεξουαλικού περιεχομένου.
Ξερόχορτα Επιστρέφοντας από την πρώτη βόλτα στην θάλασσα, που είχε ξεχάσει πως ήταν και πώς πάνε ως εκεί, έσκυψε, χωρίς να καταλάβει κανείς πώς το κατάφερε δίχως να σωριαστεί άγαρμπα και δίχως να τους αναγκάσει να τον σηκώσουν από κάτω για άλλη μια φορά, έσκυψε λοιπόν και έκοψε με το χέρι μια χούφτα ξερόχορτα που είχαν φυτρώσει μπροστά στην είσοδο, όχι γιατί τον ενοχλούσαν να περάσει αλλά γιατί έτσι, γιατί το χέρι του θυμήθηκε όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια που είχε περάσει ξεχορταριάζοντας τον κήπο του σπιτιού, ενός σπιτιού που τώρα είχε ξεχάσει ποιανού ήταν και πώς πάνε ως εκεί, και το χέρι ζήτησε από τα τελευταία ζωντανά κύτταρα του εγκεφάλου του να του επιτρέψουν να κόψει άλλα λίγα, ίσως τα τελευταία, μάλλον τα τελευταία.
Ολυμπία
Π
Ρ
Σ
Τ
Υπομονή Υπομένουμε, όχι πάντα από ανάγκη αλλά κάποτε και από αγάπη.
Βγήκε από τον δρόμο και κατευθύνθηκε προς την αμμουδιά. Το καϊκι την περίμενε στην ακτή, κι ο καπετάνιος με σηκωμένα τα μπατζάκια ήταν έτοιμος να πηδήξει στο νερό για να την υποδεχτεί.
Χωρίς να μειώσει το βήμα της, γύρισε για μια στιγμή προς τα πίσω και κοίταξε τα φώτα της Mirrorsland να χάνονται όλο και περισσότερο όσο εκείνη πλησίαζε στην θάλασσα. Σκέφτηκε να γυρίσει πίσω, να μην αφήσει το νησί ακυβέρνητο αλλά η ομίχλη σκέπασε αμέσως εκείνο τον τελευταίο δισταγμό. Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να τους είχε αποχαιρετήσει έναν έναν αλλά, όχι, ούτε γι' αυτό μετάνιωνε. Είχε προτιμήσει να φύγει χάραμα, για να τους χαρίσει ένα αναπάντεχο ξύπνημα χωρίς την παρουσία της.
Εκείνος της πρόσφερε το χέρι του και την βοήθησε να ανέβει. Το ταξίδι ήταν μπροστά τους. Στο τελευταίο βλέμμα που έριξε πίσω, της φάνηκε πως κάτι σάλευε στην καρδιά του νησιού. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι όλοι περίμεναν κρυμμένοι πίσω από τα μισοσκότεινα παράθυρα. Την στιγμή που το καϊκι σβήστηκε απ' τον ορίζοντα, ξεκίνησε το πάρτυ.
Δεν μπορείς να επιστρέφεις όποτε θέλεις εσύ και για όσο θέλεις εσύ."
.
"Πώς κατάντησε έτσι η πόρτα σου; Δεν ήταν έτσι τότε."
.
"Έχεις το θράσσος να κάνεις και κριτική; Εσύ είχες υποσχεθεί να τελειώσεις το σπίτι και έφυγες μέσα στη νύχτα. Και τώρα σου φαίνεται και άσχημη η πόρτα;"
.
"Θα μπορούσες τουλάχιστον να την ξεχορταριάζεις πού και πού.
Να έριχνες κι ένα σοβάτισμα."
.
"Θα το κάνω μόνο για όποιον την διαβεί χωρίς να ψάχνει πώς θα ξαναβγεί."
.
"Καλά, λοιπόν, κάτσε εκεί μέσα και περίμενε. Μόνη σου. Εγώ φεύγω."
"Λοιπόν, θα μιλήσεις; Ξέρουμε ήδη ότι ήσουν εσύ. Το μόνο που μένει είναι να ομολογήσεις την ενοχή σου για να ελαφρύνεις την ποινή. Στη θέση σου δεν θα έχανα αυτή την ευκαιρία".
Την κοίταζε τόσο αυστηρά που δεν τολμούσε να σηκώσει τα μάτια από το πάτωμα. Είχε καθίσει στην άκρη της καρέκλας, χέρια σφιχτά πάνω στα γόνατα. Οι κατακόκκινες πιτσιλιές παντού επάνω της δεν άφηναν κανένα περιθώριο να δηλώσει αθώα.
"Έλα τώρα! Μην κάνεις την δύσκολη. Υπάρχουν μάρτυρες που σε είδαν να βγαίνεις από το σπίτι κρατώντας το βαλιτσάκι και να κατευθύνεσαι προς τα εκεί. Λέγε, γιατί το έκανες;"
"Δεν το ήθελα. Πιστέψτε με, ήταν ατύχημα!"
"Ατύχημα; Και θέλεις και να σε πιστέψω!"
"Ναι... Είχε ωραία συννεφιά και θέλησα να βγω να ζωγραφίσω πάνω στον λόφο. Αλλά, να... σκόνταψα και μου χύθηκε το κόκκινο".
Η τριλογία του ύπνου ολοκληρώνεται με μια καταπληκτική ιδέα που είχαν κάποιοι Ιάπωνες. Το Boyfriend's Arm Pillow έχει σώσει αμέτρητες Γιαπωνέζες εργένισσες και υπόσχεται τρελλές πωλήσεις αν περάσει τα ευρωπαϊκά σύνορα. Κι όχι μόνο επειδή το συγκεκριμένο μαξιλάρι αντικαθιστά επάξια το ζεστό μπράτσο του πρώην που την έχει κάνει για άλλη γη για άλλα μέρη, αλλά και γιατί σε αντίθεση με εκείνον δεν γκρινιάζει μέσα στη νύχτα λέγοντας "κάνε πιο πέρα ρε μωρό να αλλάξω πλευρό γιατί έχει μουδιάσει το χέρι μου", δεν ζητάει να του χαϊδεύεις την πλάτη μέχρι να το(ν) πάρει ο ύπνος, δεν ιδρώνει μέσα στη νύχτα, πλένεται όποτε το αποφασίσεις εσύ, δεν ροχαλίζει, δεν χρειάζεσαι αντισύλληψη για να κοιμηθείς μαζί του, δεν το προσέχει αν έχεις αξύριστες γάμπες, δεν αφήνει τρίχες, είναι εύκολο να το(ν) συμπαθήσει ένα πιτσιρίκι και κυρίως δεν το(ν) χρησιμοποιούν άλλες. Προσωπικά θα το πάρω και σε ροζ και σε μπλε και σε πράσινο για να πηγαίνει με όλα τα σετ σεντονιών.
-Εγώ καταλαβαίνω πότε κάποιος είναι ψυχούλα. Δεν μου ξεφεύγουν αυτά.
-Δεν ξέρω αν είμαι ψυχούλα...
-Βρε είσαι, αφού στο λέω εγώ. Είσαι φίλη μου. Πάει, τελείωσε και πολύ σε αγαπάω!
Πολύ ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν με τη μία να στήνουν φωτεινές ταμπέλες
"ΕΔΩ Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΦΙΛΙΑ!"
Δεν περνάει πολύς καιρός και γίνονται ωραίο θέμα για να γελάς, παρέα με τους αληθινούς σου φίλους. Που μπορεί και να μην σου έχουν πει ποτέ πόσο σε αγαπάνε. Και που μπορεί κι εσύ να μην τους το έχεις πει ποτέ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Επειδή, όμως, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα τα φέρει η ζωή, θα ήθελα -τώρα που είναι νωρίς- να ενημερώσω του ψηφοφόρους των προσεχών δεκαετιών ότι:
Ναι, και εγώ έχω δοκιμάσει κάνναβη, μπάφο, μαύρο ή όπως αλλιώς το λένε. Και για να βγάλω από ενδεχόμενη δύσκολη θέση ανθρώπους που μπορεί να μου αναθέσουν δημόσια αξιώματα, οφείλω να ομολογήσω ότι την πρώτη φορά - τότε στο σπίτι του Μιχάλη- που πρωτοδοκιμάσαμε με την Έφη, μετά χαχανίζαμε και δοκιμάζαμε τα ρούχα του από την ντουλάπα. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Αθώα πράγματα. Για την δεύτερη δεν μπορώ να πω το ίδιο αλλά ούτε και τίποτα παραπάνω. Αυτά.
Μεγάλες εφευρέσεις περί αντισύλληψης: . . 1927.................. 1967......................2007 . η αποχή*.............το χάπι* ................το wi-fi*
"Είσαι εντάξει τώρα;"
