Η ανύπαρκτη ώρα

Απόψε, μετά τις 3.00 και πριν τις 4.00, θα της πει όσα δεν τόλμησε εδώ και δυο χρόνια, ότι είναι ο φόβος του εαυτού του που τον κρατάει διαρκώς μακριά και τον κάνει να φεύγει πάντα σαν κλέφτης πριν ξημερώσει, ότι για πρώτη φορά θέλει να μείνει μέχρι το πρωί και να πίνουν μαζί καφέ στο κρεβάτι την ώρα που το σκουπιδιάρικο θα καταπίνει το περιεχόμενο των κάδων της γειτονιάς κάνοντας θόρυβο και ξυπνώντας την γιαγιά που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, πάνω στην ώρα για να ανοίξει το ραδιόφωνο στον σταθμό που παίζει την λειτουργία από την Μητρόπολη, δυνατά για να μην τους ακούσει να ξανακάνουν έρωτα.

Απόψε, μετά τις 3.00 και πριν τις 4.00, θα κλείσει τον υπολογιστή, θα ντυθεί και θα βγει έξω για να αντιμετωπίσει επιτέλους τον φόβο του Σαββατόβραδου, θα βρει τους φίλους που πάντα λέει ότι βαριέται και θα τους ζητήσει να καθίσουν άλλη μια ώρα για χάρη της, θα παραγγείλουν άλλο ένα γύρο ποτά και όσο θα γελούν μεθυσμένα σχολιάζοντας την ταινία που εκείνοι είδαν νωρίτερα στον κινηματογράφο, θα θυμηθεί πως είναι να χαμογελάς χωρίς να σχηματίζεις smileys με το πληκτρολόγιο.

Απόψε, μετά τις 3.00 και πριν τις 4.00, θα ξυπνήσει αναστατωμένη από τον ίδιο εφιάλτη που βλέπει πάντα, εκείνον του πατέρα της που την χαστουκίζει με μανία και μετά βγάζει την ζώνη του και την ξαναχτυπά με δύναμη στο σώμα, θα πάει στην κουζίνα να πιει νερό και πριν ξαναξαπλώσει θα περάσει από το παιδικό δωμάτιο, θα τον πάρει αγκαλιά όπως όταν τον κράτησε για πρώτη φορά και θα του ζητήσει συγνώμη για όλα, θα του υποσχεθεί ότι θα προσπαθήσει στο εξής να είναι καλύτερη μαμά και μετά θα τον πάρει να κοιμηθεί δίπλα της, για να ακούει την ανάσα του.

Απόψε, μετά τις 3.00 και πριν τις 4.00, οδηγώντας το φορτηγό για να μοιράσει πρωί πρωί το γάλα στα ψιλικατζίδικα και τα μίνι μάρκετ που ανοίγουν Κυριακές, θα σταματήσει στο φανάρι της Ιεράς Οδού, δίπλα στα χαλάσματα της παλιάς αποθήκης όπου τους βλέπει να μπαινοβγαίνουν άλλοτε απαθείς, άλλοτε κουρασμένοι κι άλλοτε φουριόζοι για να καθαρίσουν όσα παρμπρίζ προλάβουν ανάμεσα σε δύο πράσινα, κι αυτή τη φορά θα σβήσει την μηχανή, θα ανοίξει το ψυγείο και θα τους κατεβάσει ένα καφάσι γάλατα πριν συνεχίσει το δρομολόγιο.

Απόψε, μετά τις 3.00 και πριν τις 4.00, ο φύλακας που έχει βάρδια στην πτέρυγα Γ’ θα σηκωθεί από την καρέκλα του θα βγάλει από το ντουλαπάκι το κλειδί του κελιού 27, θα περπατήσει μέχρι εκεί και θα ανοίξει την μεταλλική πόρτα λέγοντας στον πιτσιρικά να φύγει γρήγορα προτού τον πάρουν χαμπάρι οι άλλοι κι ότι στο φάκελο που του δίνει μαζί με λίγα λεφτά θα βρει την διεύθυνση ενός σπιτιού που μπορεί να κρυφτεί μέχρι να του εξασφαλίσει ένα μέσο για να δραπετεύσει μακριά για πάντα.

Απόψε, ακριβώς στις 3.00, θα ξυπνήσει λόγω της εμμονής της με την ακρίβεια των δεικτών του ρολογιού, για να τους γυρίσει εκείνη την στιγμή που επιβάλλεται να τρέξουν μια ώρα μπροστά, αλλά θα δει ότι εκείνοι έχουν προχωρήσει μόνοι τους δείχνοντας ήδη 4.00, γιατί ο Χρόνος βαρέθηκε να βλέπει αυτήν και όλους τους άλλους να παίζουν μαζί του, βαρέθηκε να τον επικαλούνται για να γλυτώσουν από αυτά που αποφεύγουν, βαρέθηκε από την μία να τον αρνούνται και από την άλλη να τον κατηγορούν για τα δικά τους λάθη και για άλλη μια φορά τους έστειλε όλους στο διάολο και κράτησε μια ώρα για τον εαυτό του, στερώντας την από όλους εκείνους.