Η περισσευούμενη ώρα*

Ένα ξημέρωμα, σαν πολλά άλλα, κάθονταν οι δυο τους σε μια πλατεία. Ο ένας έτρωγε ένα βρώμικο, ο άλλος έκανε δίαιτα. Χάζευαν τον κόσμο που περνούσε, μετρούσαν τις ζωές που διασταυρώνονταν στο ίδιο μέρος και στον ίδιο χρόνο, σαν να είχαν δώσει εκεί ραντεβού οι μοίρες τους ή σαν να κληρώθηκαν εκεί μαζί οι τύχες τους. Η αλήθεια είναι ότι εκτός απ' το να χαζεύουν, κάνανε και λίγο καμάκι, αν περνούσε τίποτα καλό (αν και τέτοια ώρα, σε ένα τέτοιο μέρος, οι πιο πολλοί ήταν μεθυσμένοι και πρεζάκια).
-Βλέπεις αυτόν εκεί;
-Ποιον λες;
-Αυτόν με την βαλίτσα, δίπλα στην στάση.
-Α, ναι. Τι;
-Αν είχε αργήσει λίγο ακόμα να βγει από το σπίτι, τώρα δεν θα ήταν εδώ. Θα είχε χτυπήσει η πόρτα και θα ήταν εκείνη.
-Έχω παρατηρήσει ότι όποτε τρως αργά, γίνεσαι πολύ ρομαντικός.
-Μη με δουλεύεις. Αλήθεια σου λέω. Της είπε ότι θα την περίμενε ως τις 4.00. Αν ερχόταν, θα ακύρωνε το ταξίδι και θα έμεναν μαζί. Νομίζει ότι τελικά δεν ήρθε γιατί το αποφάσισε, αλλά εκείνη απλώς δεν έβρισκε να παρκάρει και άργησε.
-Να του πούμε να παίξει και κανένα ΛΟΤΤΟ σήμερα…
-Έλα ντε!
-Καλά, μη στενοχωριέσαι, αυτά έχει η ζωή. Να πάω να σου πάρω καμιά μπύρα να χωνέψεις;
-Όχι, εντάξει είμαι… Τι λες; Δίνουμε ένα χεράκι;
-Άσ’ το καλύτερα. Δεν επιτρέπεται.
-Έλα, μωρέ… Τι πειράζει για μια φορά; Στο κάτω κάτω, θεοί είμαστε, αν δεν μπορούμε να βοηθάμε πού και πού, δε λέει.
-Δίκιο έχεις. Κι εγώ βαριέμαι μόνο να κοιτάω, κάθε φορά που έχω βάρδια. Και τι λες; Να την φέρουμε εδώ;
-Όχι, ρε συ. Μπορούμε να πάμε πίσω τους δείκτες του ρολογιού, από τις 4.00 στις 3.00 και να την περιμένει άλλη μια ώρα.
-Ε... σόρυ κιόλας που σου χαλάω το ρομάντζο, αλλά έχεις σκεφτεί ότι θα γαμηθεί το σύστημα; Θα μας βρίζει όλος ο κόσμος. Μόνο τους σερβιτόρους στα μπαρ που περίμεναν να σχολάσουν, σκέψου. Θα μας καταριούνται μια βδομάδα.
-Ναι, αλλά, αναλογίσου τι θα έχει συμβεί… Θα έχουμε σώσει έναν έρωτα!
-Μαλακίες λες αλλά ΟΚ. Ας τους σώσουμε απόψε και ξαναχωρίζουν στην επόμενη ευκαιρία. Αλλά τα βρώμικα, νυχτιάτικα, από αύριο κομμένα. Εντάξει;

.

.

.

*Το νησί αυτό αναδύθηκε στην επιφάνεια πριν από μισό χρόνο, την νύχτα που ο Χρόνος έχανε μια ώρα, για να την ξανακερδίσει απόψε. Για λόγους ισορροπίας, λοιπόν, αλλά κι επειδή όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία (ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύει η νησοδέσποινα), την έλλειψη της "ανύπαρκτης ώρας", αποκαθιστά η "περισσευούμενη ώρα". Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάει κι αυτή χαμένη.