Αρσενικό και παλιά Σκωτία

Ειδικό ποστ για τα αρσενικά της Σκωτίας δεν προβλεπόταν. Αλλά αφού εκδηλώθηκε σχετικό ενδιαφέρον δεν θα σας στερήσω την χαρά μιας φωτογραφικής προσέγγισης, διανθισμένης με σχετικούς ή άσχετους συνειρμούς.

Τα κορίτσια της παρέας δεν θα διαφωνήσουν, φαντάζομαι, με την απλουστευτική αρχή πως μερικοί από τους πιο ενδιαφέροντες άντρες είναι απλοί μύθοι ή είναι απλά νεκροί. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Αλλά, να, τώρα που ξεδιαλέγω, ανάμεσα σε εκατοντάδες φωτογραφίες, τους άντρες για τους οποίους μπορώ να μιλήσω (εξαιρώντας φυσικά τον οικοδεσπότη μου εκεί, αφενός επειδή οφείλω να προστατεύσω τα προσωπικά του δεδομένα αφετέρου επειδή δεν εντάσσεται σε κατηγορίες), καταλήγω σε φωτογραφίες αντρών μυθικών ή πεθαμένων.

Ο William Wallace, για παράδειγμα, είναι μια μορφή που περίμενα να συναντήσω στα κάστρα και στις ιστορίες της Σκωτίας. Συμπεραίνω, όμως, ότι ο καλλιτέχνης που σμίλεψε το άγαλμά του στην κεντρική πύλη του κάστρου του Εδιμβούργου καθώς και ο Μελ Γκίμπσον, πρέπει να είχαν μια μάλλον ρομαντική άποψη για την εμφάνιση του μακαρίτη του William, αν κρίνω από τις γκραβούρες της εποχής.
Το ίδιο σίγουρα ίσχυσε και για τους καλλιτέχνες που έχουν στήσει αμέτρητα μνημεία του λεβέντη Robert the Bruce (θυμάστε τον τύπο στο Braveheart που είχε τον λεπρό πατέρα; Ε, αυτός ήταν) λες και είναι ο θεός της Σκωτίας, επειδή ήταν ο πρώτος της βασιλιάς μετά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας από τους Άγγλους. Τον βλέπεις σε πίνακες και μνημεία και αρχίζεις να δοξάζεις τα σκωτσέζικα γονίδια και μετά πας στην wikipedia και αναθεωρείς.

Άλλες εποχές, θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω, δεδομένου ότι τα παλικάρια του Braveheart έζησαν και δοξάστηκαν περίπου το 1300 μ.Χ. και τότε άμα σου χαρίζανε άλογο ή άντρα δεν κοίταζες τα δόντια του. Πόσο μάλλον αν ξεπάστρευε και δυο τρεις Άγγλους με μια τσεκουριά.
Για τους αιώνες που ακολούθησαν δεν αποκόμισα σαφή εικόνα περί του ιδεώδους άντρα, δεδομένου ότι οι περισσότεροι επιτυχημένοι άντρες απεικονίζονται γενικά ζωσμένοι με πανοπλίες και μπόλικο μυστήριο.

Το να φορέσεις πανοπλία φαντάζομαι ότι δεν ήταν εύκολο πράγμα. Το περιγράφει και ο Ίταλο Καλβίνο στον "Διχοτομημένο Ιπποκόμη" αν θυμάμαι καλά, όπου ο ήρωας φοράει την πανοπλία του και αυτή δεν ξαναβγαίνει για χρόνια. Εκεί, βέβαια, συμβαίνει για μεταφορικούς λόγους αλλά μπορώ να φανταστώ και κάποιους που πραγματικά θα έμεναν εκεί μέσα εγκλωβισμένοι εσαεί αν δεν βρισκόταν κανένας υπηρέτης να τους ξεζώσει. Αυτό για το οποίο μπορώ πλέον να εγγυηθώ προσωπικά είναι ότι πρέπει να ήταν υπεράνθρωποι όσοι φορούσαν εκείνους τους φοβερούς μεταλλικούς χιτώνες (που τώρα δεν θυμάμαι πώς λέγονται αλλά δείτε ένα αυθεντικό δείγμα παρακάτω).

Όταν δοκίμασα να ανασηκώσω μόνο την άκρη από το μανίκι ενός από αυτούς, που υπήρχε στο Μουσείο Πολέμου του κάστρου του Εδιμβούργου, κόντεψα να σπάσω το χέρι μου. Ένας φίλος -που τον θεωρώ αξιόπιστη πηγή γιατί είναι πορωμένος με τους μεσαιωνικούς ιππότες- μου εξήγησε ότι για να φορέσει ένας ιππότης τον χιτώνα, πρώτα ανέβαινε στο άλογο και μετά του τον φορούσαν με μηχάνημα-γερανό. Αν, δε, έπεφτε με αυτόν από το άλογο, απλώς δεν ξανανέβαινε. Και πάλι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπήρχαν τόσο δυνατές γενιές ανθρώπων μερικούς αιώνες πιο πριν. Μετά από αυτό, είμαι έτοιμη να πιστέψω ότι και ο Σούπερμαν υπήρξε.
Λογικό είναι με τέτοιους προγόνους, οι Σκωτσέζοι να τρέφουν ιδιαίτερη αδυναμία σε υπερήρωες της ελληνικής μυθολογίας. Όπως ο Ηρακλής καλή ώρα.

Το άγαλμα με την μάλλον εξιδανικευμένη άποψη για τα οπίσθια του ημίθεου, δεσπόζει στους "Κήπους του Ηρακλή" στο Κάστρο του Blair Atholl. Δεν ξέρω για τις καμπύλες του Ηρακλή, αλλά ο κήπος υπάρχει και περιδιαβαίνοντάς τον φανταζόμουν τις κυρίες του σπιτιού να βγαίνουν εκεί περίπατο όσο οι άντρες τους επιδίδονταν στο κυνήγι ελαφιού.

Τα ελάφια τα ξεπάστρευαν για πλάκα σε εκείνα τα μέρη, τις παλιές καλές εποχές. Και σήμερα τα ξεπαστρεύουν αλλά όχι με τόξα και τουφέκια. Αρκεί να τρέχει κανείς λίγο πάνω από 30 στην εθνική οδό και είναι πολύ πιθανό να πηδήξει ένα ελάφι από το διπλανό λιβάδι και να του έρθει πάνω στο παρμπρίζ. Ανά λίγα χιλιόμετρα υπάρχει και ένα ελάφι θύμα τροχαίου (καθώς και πέρδικες και πρόβατα). Δεν βάζω στοίχημα ότι αυτό ανησυχεί τους Σκωτσέζους. Πληροφορήθηκα μετέπειτα ότι το ίδιο συμβαίνει και στην Γερμανία και δεν θεωρείται πρόβλημα, γιατί όταν τα ελάφια βγαίνουν στους δρόμους σημαίνει πως υπάρχει υπερπληθυσμός και δεν είναι κακό να αραιώνουν σιγά σιγά.

Για να ξαναγυρίσουμε, πάντως στους νοικοκύρηδες του Blair Atholl, είχαν αραιώσει τόσο πολύ τον τότε πληθυσμό των ελαφιών ώστε εκτός απ' το να στολίζουν τους τοίχους με τα τρόπαια από το κυνήγι, τα αξιοποιούσαν και στην επιπλοποιία.

Ναι, αυτή είναι μια πολυθρόνα από κέρατα ελαφιού. Ακολουθεί και ασορτί πολυέλαιος.

Δεν αποκλείεται απόψεις σαν αυτές περί διακόσμησης να συνέβαλαν στην απόφαση του Λόρδου Charles Murray να εγκαταλείψει το πατρικό του, το Blair Atholl, με τους ωραίους κήπους και όλα τα καλά του κόσμου και να ξενιτευτεί στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα κατά την Ελληνική Επανάσταση. Το θέμα είναι ότι ο Τσαρλς ήρθε και άφησε τα κοκαλάκια του στην Γαστούνη το 1824 για να μπορούμε εμείς το 2008 να μην φοράμε ισλαμική μαντίλα και να μας επιτρέπεται να τριγυρνάμε στο πατρικό του και να τραβάμε παράνομα φωτογραφίες, έχοντας πληρώσει εισιτήριο 7 λίρες. Όποιος περάσει από τον Προφήτη Ηλία Γαστούνης (xkont, νομίζω εσύ είσαι πιο κοντά), ας ανάψει ένα κεράκι για το παλικάρι.

Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους του σογιού, κείτονται σε ένα ωραίο νεκροταφείο, εκεί γύρω από το κάστρο. Αλλά δεν θα επεκταθώ τώρα σε αυτό. Τα σκωτσέζικα νεκροταφεία θα αποτελέσουν θέμα επόμενου ποστ.

Αυτό που δεν ρώτησα καθόλου όσο ήμουν εκεί ήταν αν έθαβαν τους νεκρούς με τα καλά τους, δηλαδή με το κιλτ. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία και που είναι ένα από τα ωραία άχρηστα πράγματα που μπορεί κανείς να μάθει από ένα τέτοιο ταξίδι είναι ότι κάθε οικογένεια, σόι ή clan όπως αποκαλούνται στα σκωτσέζικα (που δεν είναι αγγλικά, αλλά gaelic) είχε το δικό της καρουδάκι για τα υφάσματα, δηλαδή το δικό της tartan. Ο itelli μού χάρισε ένα βιβλίο που καταγράφει τουλάχιστον 400 ταρτάν και υποθέτω ότι αν το μελετήσω καλά θα βλέπω τύπο με κιλτ και θα μπορώ να τον εκπλήσσω αποκαλώντας τον με το επώνυμό του προτού μου συστηθεί : MacNicol, MacLean, MacDonald, MacAulay, MacLeod, MacKinnon και πάει λέγοντας πολύ macριά. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι θα μου πάρει χρόνια μέχρι να αγγίξω τέτοια επίπεδα τελειότητας και μέχρι τότε η όρασή μου θα δείχνει όλα τα καρό σαν ολόιδια πουά.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι άντρες με τα κιλτ είχαν τρελό σουξέ στις κοπέλες της εποχής, όπως απεικονίζεται και σε μια γκραβούρα που εκτίθεται στο Μουσείο Πολέμου, από μια σκωτσέζικη εκστρατεία στην Γαλλία, όπου ο στρατιώτης παίζει pipe σε μια εκστασιασμένη γαλλιδούλα .

Κιλτ μπορεί κανείς να βρει και σήμερα παντού. Στο χωριό του itelli, το St Andews, υπήρχε ένα μαγαζί μόνο με κιλτ και στον δρόμο είδα άντρες να κυκλοφορούν φορώντας το χωρίς να είναι κάποια ειδική περίσταση.
Αυτό, πάντως, για το οποίο φημίζεται το St Andrews είναι το αρχαιότερο γήπεδο γκολφ στον κόσμο. Σε όλα τα lowlands οι γκόλφερς συντηρούν τα ακριβότερα ξενοδοχεία και αξιοποιούν το άφθονο γρασίδι. Προσωπικά δεν γνώρισα κανέναν τους αλλά θα έλεγα πως δεν είναι στο τάργκετ γκρουπ μου. Θα τους βαριόμουν φρικτά, τουλάχιστον μέχρι να φτάσω τα 50.

Για επίλογο άφησα μια μικρή γεύση εξοχής, από τους κήπους του Blair Atholl, όπου εκτρέφονται περιφραγμένοι ταύροι angus, από την περίφημη ράτσα των emo-αγελάδων, που είναι σήμα κατατεθέν της Σκωτίας και γίνονται και τα καλύτερα φιλέτα.


Η μικρή αντανάκλαση είχε δώσει ειδική παραγγελία να της αποδείξω ότι υπάρχουν. Ε, λοιπόν, υπάρχουν και έχουν και μεγάλα νεφρά.