Στην πόλη με τους γεμάτους δρόμους τη μέρα και τις θροϊζουσες κουρτίνες τη νύχτα, ζεις κι εσύ. Ξυπνάς, όπως και οι υπόλοιποι, λίγο ζαλισμένος. Αφήνεις την βουή να σε τραβάει προς τα εκεί που ορίζει κάθε φορά κάτι απροσδιόριστο. Λες ότι αύριο μπορεί να είναι λίγο καλύτερα. Και μετά επιστρέφεις σπίτι και γυρίζεις το κλειδί στην πόρτα όσες φορές πρέπει: Μία, αν είναι να ξανακατέβεις αργότερα για τα σκουπίδια. Τέσσερις, αν έχεις τελειώσει τα πάρε δώσε του εικοσιτετραώρου με τον έξω κόσμο. Κλειδώνεις και παίρνεις θέση στην δική σου πλευρά του τοίχου.
Το εξηγούσαν και τα βιβλία της φυσικής στο σχολείο, ότι μπορείς να πάρεις ένα ποτήρι και να το κολλήσεις ανάμεσα στο αυτί σου και στον τοίχο για να ακούσεις τι γίνεται στην άλλη πλευρά του. Κι όπως τότε άκουγες την μαμά δίπλα να πλένει τα πιάτα κι ήταν σαν νά 'τρεχε η βρύση μέσα από τα τούβλα, έτσι και τώρα είναι σαν να χτυπάει το δικό σου τηλέφωνο πάνω στο κομοδίνο. Έτσι τώρα ξέρεις πόσο συχνά τα παιδιά του γείτονα θυμούνταν να τηλεφωνήσουν για να δουν τι κάνει, για πόσες μέρες έρχεται επίσκεψη η αδερφή της διπλανής κοπέλας από την επαρχία, πότε τα μικρά από κάτω κλείνουν την τηλεόραση και πάνε για ύπνο. Κάπως έτσι μέχρι το επόμενο πρωί. Κάπως έτσι μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι τον γείτονα τον παίρνουν τα παιδιά του στο εξοχικό, η διπλανή κοπέλα γυρίζει για λίγο στην επαρχία, τα μικρά από κάτω χάνονταν σε κατασκηνώσεις και σε παραθεριστικά δωμάτια με άλλες τηλεοράσεις. Το καλοκαίρι οι τοίχοι σιωπούν. Δεν χρειάζεσαι ποτήρι, όπως έλεγαν τα βιβλία της φυσικής, για να το καταλάβεις. Μπορείς να ρίξεις μια ματιά στα απέναντι μπαλκόνια και στον δρόμο, να μετρήσεις ρολλά κατεβασμένα, τέντες στερεωμένες για τον αέρα, άδειες θέσεις πάρκινγκ, διαφημιστικά φυλλάδια να περισσεύουν από τις σχισμές των ταχυδρομικών κουτιών. Κι όλα αυτά τα αεροπλάνα που περνούν βιαστικά, σιωπηλά και φωτισμένα στον νυχτερινό ουρανό φαίνονταν σαν να κουβαλούν κάπου αλλού τους δικούς σου γείτονες. Κάπως έτσι μέχρι να έρθει κι ο Αύγουστος. Κάπως έτσι μέχρι να φύγει κι αυτός.
8 σχόλια:
Είδες που σού'λεγα μην τα πιστεύεις τα ωροσκόπια; Ορίστε. Ας φάμε παχιές μύγες τώρα. Ή σε 2 βδομάδες τέλος πάντων.
Κι εγώ δεν σού' πα να μην πλύνεις το κόκκινο σορτσάκι με τα άσπρα σώβρακα; Δεν μ' άκουσες και ορίστε! Φόρα τώρα ροζ σώβρακα.
Είστε προνομιούχα κα νησοδέσποινα, αυτό θα σας πω μόνο.. μάλιστα ίσως του χρόνου τον Ιούλιο μπορέσετε να με φιλοξενήσετε στη γειτονιά σας..
Στη δική μου γειτονιά, ο Ιούλιος έχει δεκάδες μαντραχαλάκια 12-15 ετών που κυκλοφορούνε παντού με skate board.. μιλάμε είναι το φετινό καλοκαιρινό trend.. μόλις περάσει το μεσημέρι και ως αργά τη νύχτα ξεχύνονται στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες - δηλ. παντού - και αρχίζει το πατιρντί... μιλάμε νομίζεις ότι σου βάλανε ρουλεμάν στο κεφάλι... βροοοουυμ, βροοοουμ...
απορία: αυτά ΓΙΑΤΙ δεν πάνε κατασκήνωση!??!?!
α! και ένα σχόλιο σχετικά με το ροζ σώβρακο..
..μπορεί να αναφερόμαστε σε αυτό απαξιωτικά, αλλά έχει ενδιαφέρουσα σημειολογία... σημαίνει ότι ο κάτοχός του το πλένει ΜΟΝΟΣ του! ..δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα αυτό μου λέει πολλά ;)
Απ'όσο ξέρω, δεν έχω άσπρα σώβρακα. Οπότε, δεν ξέρω σε ποιον απευθύνεστε.
Σε απάντηση του ποστ, δεν αντέχω να μην αφήσω ένα τύπου διαφημιστικό.
Παρακαλώ διαβάστε όλοι από την Εμπειρία Εκδοτική το «Σνιφ!» του Γρηγόρη Παπαδογιάννη.
Μιλάει και για τον Ιούλιο και για τον Σεπτέμβριο και για τον Δεκέμβριο και για όλους τους μήνες.
Τραστ μι
Σνιφ
Σκωτζέζοι βούλγαροι
χανούμισες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνά
σώβρακα και φανέλες
Το "Σνιφ", ΟΚ, περνάει από την επιτροπή λογοκρισίας.
Οι υπόλοιποι, μαζέψτε τα σωβρακάκια από τις απλώστρες και ντυθείτε γιατί ακολουθεί ποστ τεστοστερόνης.
Και όταν λέω ακολουθεί, αυτή τη φορά δεν εννοώ τις προσεχείς εβδομάδες. Να, τώρα κάθομαι στην βεράντα και το γράφω...
Δημοσίευση σχολίου