Τι κάνει "μπεεεε" στα κεραμίδια;

Πάσχα το χωριό. Αν μέτρησα σωστά (με βάση την ηλικία ενός κοριτσιού που ήταν ενός έτους το τελευταίο Πάσχα που θυμάμαι εκεί και σήμερα είναι δεκαοχτώ χρονών κοπέλα και σπουδάζει κομμωτική-αισθητική γιατί αυτό την συγκινεί) ήταν το πρώτο μετά από δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια. Όσα δηλαδή, και τα χρόνια που ασκώ το νόμιμο δικαίωμα που μου έδωσε η ενηλικίωση να λέω στους γονείς μου "ξεχάστε το, δεν θα έρθω μαζί σας".

Φέτος, βέβαια, ήμουν εγώ που προσφέρθηκα να τους πάω, σε μια κρίση αυτοθυσίας προς χάριν της οικογένειας και στο πλαίσιο της παιδαγωγικής αντίληψης που θέλει ενίοτε να δείχνουμε στα παιδιά πώς είναι τα κατσικάκια και οι κοτούλες έξω από τα βιβλία.

Βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένο ότι η φύση θα συγκινήσει τα πιτσιρίκια της Αθήνας περισσότερο από το Nintendo που μόλις τους έχουν χαρίσει. Ούτε είναι σοφό να βάλεις στοίχημα για το αν στην πρώτη πασχαλίτσα που θα αντικρίσουν στη ζωή τους θα αναφωνήσουν "ααα, μια πασχαλίτσα!" ή "ααα, πάρτην από 'δω, θα μας τσιμπήσει!"

Το φετινό Πάσχα στο χωριό, λοιπόν, ήταν διδακτικό για όλους μας. Να, τι με έμαθε εμένα (μερικά τα ήξερα αλλά πήγα με μια αθώα ψευδαίσθηση ότι μπορεί και να κάνω λάθος):

α. Σύμφωνα με τον ηθικό κώδικα του χωριού, το βασικό προσόν κάποιου είναι να είναι παντρεμένος. Αν μιλάμε για μια γυναίκα, ο γάμος μάλιστα αποτελεί προσόν που διαγράφει πολλά άλλα δυστυχήματα (π.χ. το να σε δέρνει ο άντρας σου). Αν μιλάμε για έναν άντρα, ο γάμος αποτελεί προσόν με διάρκεια μόνο εφόσον η σύζυγος διαθέτει σπίτι, γονείς με οικογενειακή επιχείρηση (πχ ψησταριά) ή με μέσον που εξασφαλίζει μόνιμη θέση για τον γαμπρό στο δημόσιο.

β. Αντιστρόφως ανάλογα προς το "α", το χειρότερο μειονέκτημα κάποιου στο χωριό είναι να έχει πάρει διαζύγιο. Η αρχική αντίδραση "τι σού 'τυχε κι εσένα!" μετατρέπεται άνετα σε βαρύτατη απαξίωση αν ο διαζευγμένος είναι γένους θηλυκού και συνοδεύεται από την φιλική συμβουλή: "Κοίτα να βρεις κάποιον να ξαναπαντρευτείς τώρα που περνάει η μπογιά σου γιατί μετά θα γεράσεις και θα μείνεις μόνη σου". Για τους αρσενικούς το διαζύγιο δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα, εκτός αν υπάρχουν παιδιά οπότε εκείνος αναγκάζεται να δίνει και διατροφή στην "προκομμένη που δεν ήταν άξια να τον κρατήσει".

γ. Το κατσικάκι όταν ψήνεται στην γάστρα στο τζάκι είναι απείρως πιο νόστιμο από το σουβλιστό. Φαντάζομαι ότι αυτό το γνωρίζε εδώ και αιώνες αρκετός κόσμος, συνεπώς δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν είδα πάνω από 2-3 σούβλες -κι αυτές αυτόματες- σε ένα χωριό έδρα καποδιστριακού δήμου (δηλαδή εκατοντάδων κατοίκων) που άλλοτε έμοιαζε με Άουσβιτς των αιγοπροβάτων. Εξήγηση δεν έχω, παρατηρώ όμως ότι το έθιμο εξελίσσεται αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό των 4x4 που είδα να κυκλοφορούν.

δ. Στο δασάκι του Προφήτη Ηλία, όπου στα 15 μου καρδιοχτυπούσα για έναν Βασίλη, δεν υπάρχουν πια ερωτευμενα ζευγαράκια. Βασικά, δεν υπάρχει κανείς εκτός από κάτι πρόβατα που γλύτωσαν προσωρινά την σφαγή και βόσκουν παραδίπλα.

ε. Ο Βασίλης παντρεύτηκε και πήρε διαζύγιο αλλά είναι από τους τυχερούς που δεν δίνουν διατροφή. Όχι, δεν τον αναζήτησα. Μερικοί έρωτες καλό είναι να μένουν ανεκπλήρωτοι. Για καβάτζα.

στ. Το ποταμάκι που διασχίζει το χωριό και κυλάει κάτω από το πατρικό σπίτι, εξακολουθεί να υπάρχει. Με λιγότερο νερό, με περισσότερα πεταμμένα σκουπίδια και με μια ταμπέλα παραχωμένη κάπου, που λέει ότι υπάρχει ένας παραδοσιακός νερόμυλος ενταγμένος στα ευρωπαϊκά προγράμματα συγχρηματοδότησης Leader. Νερόμυλο εγώ δεν είδα. Είδα κάτι αγριοτριανταφυλλιές αλλά δεν πήγα να τις κουρσέψω.

ζ. Η αμυγδαλιά στην οποία σκαρφάλωνα και από την οποία έμαθα να τρώω χλωρά αμύγδαλα (προσοχή, μην το δοκιμάσετε αν το βράδυ έχετε ραντεβού, κάνει μαύρα τα δάχτυλα) δεν υπάρχει πια. Έγινε πάρκινγκ. Το χρησιμοποίησα.


η. Μερικά παιδιά που έχουν μεγαλώσει στην Αθήνα χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να εκτιμήσουν την επαρχία. Ο 8χρονος ανηψιός μου, για παράδειγμα, πέρασε διαδοχικά μέσα σε ένα δίωρο από τις φάσεις "δεν θέλω να πάω βόλτα", "είναι μια ηλίθια βόλτα", "σιγά τη βλακεία βόλτα, όλα είναι πράσινα και βαρετά", "πάμε σπίτι να παίξουμε Nintendo", "αν με κατεβάσετε από το αυτοκίνητο, όπως λέτε, να μη γυρίσετε να με ξαναπάρετε", "εγώ δεν βγαίνω να μαζέψω βρωμολούλουδα", "θα μας φάνε τα ζουζούνια", "πού το βρήκες αυτό το κίτρινο λουλούδι", "κοίτα, έχει κι άλλα τέτοια εδώ", "ααα, τι ωραία θέα", "δικό μου είναι το κουκουνάρι, εσύ να βρεις δικό σου", "αν εσύ είσαι ο Ντόρα η εξερευνήτρια, εγώ θα είμαι ο ξάδερφος της Ντόρας" κ.ο.κ.

θ. Στα ταξίδια είναι καλό να μην ξεχνάς τους φορτιστές. Ειδικά αν σκοπεύεις να δίνεις στα παιδιά την φωτογραφική μηχανή κατά τις διαδρομές με το αυτοκίνητο. Φωτογραφίζουν τόσες ανοησίες ώστε δεν μένει μπαταρία για να βγάλεις τίποτα εσύ.


ι. Στα βουνά η Cosmote πιάνει καλύτερα.

κ. Μερικά αυγά αντιστέκονται σθεναρά στις κόκκινες βαφές. Τα σπασμένα και κακκοβαμμένα καμουφλάρονται εύκολα με τεράστια αυτοκόλλητα, που μπορεί να γελοιοποιούν το νόημα του χριστιανισμού (μπορει και όχι, βέβαια, αν σκεφτείς ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης θα έστρεφε και το δεξί μάγουλο αν του χαστούκιζες το αριστερό) αλλά σώζουν τα προσχήματα της νοικοκυροσύνης.


λ. Στην εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών είναι πανεύκολο να πας από τροχαίο. Διαπίστωσα ότι μετά από δεκαετίες που αυτή η βεβαιότητα κυκλοφορούσε μεταξύ του απλού λαού χωρίς να το αναγνωρίζει η πολιτεία, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Υπάρχουν παντού ταμπέλες που γράφουν "ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 4 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ" ή "ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΤΕ. ΣΟΒΑΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ" ή "ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 3 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ". Είναι σαφές ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ έχει κάνει πρωτοφανή δουλειά σε επικοινωνακό επίπεδο και οι οδηγοί το επιβραβεύουν επιδιώκοντας να επιβεβαιώσουν το σοφό μήνυμα των προειδοποιήσεων.


μ. Μια άχρηστη πληροφορία σχετικά με τον ίδιο δρόμο -για όσους δεν έχουν συνεπιβάτες πρόθυμους να μετράνε γρήγορα- είναι ότι το πρώτο τούνελ είναι το μικρότερο, το δεύτερο το μεγαλύτερο και το τρίτο το μεσαίο.

ν. Όταν φέρνεις στο σπίτι τα αγριολούλουδα που μάζεψες στο χωριό, κουβαλάς μαζί και τα μυγάκια τους.


UPDATE: Όπως με πληροφόρησε σήμερα μια συνάδελφος, τις ταμπέλες στην Κορίνθου-Πατρών τις έχουν βάλει εθελοντές πολίτες και όχι το ΥΠΕΧΩΔΕ. Είπα κι εγώ! Αφού οι άνθρωποι ασχολούνται με το Κιότο, πότε πρόλαβαν τέτοια κοσμογονία για την οποία δεν προβλέπονται μάλιστα και ευρωπαϊκά κονδύλια;