Το δώρο της μαμάς

"Δες το δώρο της μαμάς

Ένας Δράκος φουκαράς

Δεν μπορεί φωτιά να βγάλει

Του πονάει και το κεφάλι

Χάιδεψέ τον εσύ αν θες

Με το δάχτυλο δέκα φορές

Απ' την ουρά ως το κεφάλι

Αν θες ο Δράκος φωτιά να βγάλει"

.

Έτσι έλεγε το ποίημά μας για την περσινή αποχαιρετιστήρια παράσταση της Αλφαβήτας, όπου συμμετείχαμε με το "Δ".

Για τις ανάκες του δρακούλη αγοράσαμε πράσινο χαρτόνι και φτιάξαμε μια δρακουλένια ουρά.

.

Την έχω ακόμα επάνω στην ντουλάπα.

Έχω πολλά τέτοια παντού.

Εφτά χρόνια τα μαζεύω.

Και ήρθε η ώρα να παραδεχτώ γιατί το κάνω.

.

Καθρέφτη καθρεφτάκι,

το κάνω γιατί φοβάμαι την μέρα που θα μου φύγει και δεν θα έχω να ανακαλύπτω γύρω μου καινούργια πράγματα, κρυμμένα περιτυλίγματα από φαγωμένες καραμέλες, ζώνες που έγιναν κολάρα για χνουδωτά ζωάκια, κούκλες με ζωγραφισμένα μάγουλα, μαρκαδόρους με αλλαγμένα καπάκια, κουτάκια με "γομίδια", σημειώματα χιλιοδιπλωμένα και κολλημένα με χιλιόμετρα σελοτέιπ για να μην τους φύγουν από μέσα τα γράμματα που λένε "Λυδία, αύριο όταν θα φτιάχνεις την τσάντα σου να μου φέρεις την ξύστρα σκυλάκι, την κίτρινη" ή "την Πέμπτη να φορέσω την ίδια μπλούζα με την Ιφιγένεια" ή "για την μαμά μου, μαμά σε αγαπώ πολύ".

.

Μπορεί και να φοβάμαι την μέρα που θα υπάρχει κάποιος που θα τον αγαπάει πιο πολύ από μένα για να του γράφει εκείνη σημειώματα και να ανακαλύπτει εκείνος τα χνάρια της παντού.

Τι παραπάνω μπορώ να της ευχηθώ απ΄το να έρθει αυτή η μέρα;

Απλώς, κρατάω κι εγώ τις καβάτζες μου, δηλαδή ουρές και λοιπά υποκατάστατα.

.

Πάνω σε μια τεράστια τούρτα που αναπαριστούσε τον Βυθό του Μπικίνι και την παρέα του Μπομπ Σφουγγαράκη, ο Δράκος της μαμάς έσβησε απόψε εφτά κεράκια.

Αυτή την ώρα, ο μισός Βυθός του Μπικίνι είναι σε τάπερ στο ψυγείο, ο Μπομπ πλένεται από την σαντιγύ μέσα στο πλυντήριο πιάτων και ο Δράκος κοιμάται στο κρεββάτι της μαμάς, παρέα με την Ιφιγένεια.

.

Τα γράφω αυτά απόψε στο νησί μου -που μοιάζει αραχνιασμένο αλλά δεν είναι, μόνο χρειάζεται μια μπόρα σαν την αποψινή για να διώξει την ομίχλη του- γιατί οι καθρέφτες ζητούν καινούργιες αντανακλάσεις.

Θέλουν να πουν για εκείνο το βράδυ Παρασκευής πριν από εφτά χρόνια που είδα δυο ταινίες (η μία ήταν η "Μανόλια", ή άλλη μου διαφεύγει απόψε) και έφαγα κινέζικο καθώς και για το επόμενο πρωί του Σαββάτου, που ο μικρός ανθρωπάκος αποφάσισε να βγει, γιατί από τότε που ήταν δέκα πόντους έμβρυο σιχαινόταν το κινέζικο (αν και τότε ήταν πολύ νωρίς για να βγει κι έτσι απλώς κλωτσούσε όποτε το δοκίμαζε).

Θέλουν να πουν πόσο διαφορετικός μοιάζει ο κόσμος όταν έχεις να τον εξηγήσεις σε ένα παιδί.

Θέλουν να πουν αυτό που πολύ σωστά μου υπενθύμισε χτες ο Μπάμπης: Πως τα παιδιά υπάρχουν για να μας αναγκάζουν να ανακαλύπτουμε τα όριά μας και για να μας βοηθάνε να τα ξεπερνάμε.

.

Σήμερα, ο Βασίλης, ένας φίλος, που έχει εκπομπή στο ραδιόφωνο, μου είπε να διαλέξω ένα τραγούδι, να μας το αφιερώσει για τα γενέθλια της μικρής αντανάκλασης. Εγώ του ζήτησα ένα, της Χάρης Αλεξίου, που λέει

"Ας μεγαλώνω. Θα μεγαλώνουμε μαζί."

.

Ευτυχώς υπάρχουν οι μπόρες που διώχνουν την ομίχλη από τα νησιά. Μετά όλα είναι μούσκεμα αλλά δεν πειράζει. Μου είχε λείψει η βροχή.
.