Οι ζωές των άλλων

Δεν είχα παρατηρήσει από πότε ζούσαν εκεί. Τις πρόσεξα πέρσι, όταν καλοκαίριασε, άνοιξαν διάπλατα οι μπαλκονόπορτες και η μικρή γειτόνισσα άρχισε να τραγουδάει δημοσίως όλες τις καινούργιες της συλλαβές, μπουσουλώντας και προσπαθώντας να περπατήσει.
Τις χαζεύω από την κουζίνα μου. Το μπαλκονάκι τους είναι στον ακάλυπτο ανάμεσα σε τρεις πολυκατοικίες. Είναι μια οικογένεια μεταναστών. Θα είναι 80 εκατοστά υπολογίζω για το μπαλκονάκι, με μια δόση υπερεκτίμησης των μεγεθών. Σε αυτά τα 80 εκατοστά χωράνε λίγες γλάστρες -όχι πολύ φουντωτές γιατί δεν τις πιάνει ήλιος- μια πλαστική καρέκλα με παιχνίδια και με τα παπούτσια του μπαμπά, που μάλλον στεγνώνουν ή απλώς παίρνουν αέρα- η μαμά με το ρούχο που ράβει, το ποδήλατο και η μικρή αναβάτισσά του που ξεφυλίζει ένα περιοδικό. Το διαβάζει, απαγγέλοντας "όχι, όχι, όχι" σε όλους τους τραγουδιστούς τόνους που της έρχονται. Μάλλον είναι η καινούργια λέξη που έμαθε και της έχει κολλήσει.
Η μαμά σηκώνει κάθε τόσο το κεφάλι από το κόκκινο ρούχο για να πει κάτι με το ηλικιωμένο ζευγάρι στο απέναντι μπαλκόνι. Νομίζω πως είναι η ιεροτελεστία τους πια, να πιάνουν κουβέντα μαζί της για ο,τιδήποτε αλλά κυρίως για να τους μεταφράζει τι τιτιβίζει η μικρή. Πάντα είναι απαραίτητη η μαμά για μεταφράστρια όταν προσπαθείς να συζητήσεις με ένα μωρό.
Τα βράδια οι ηλικιωμένοι γείτονες περιμένουν να δουν την μικρή με τις πυτζαμούλες τις, ανταλλάσσουν την "καληνύχτα" τους κι εκείνη τρέχει μέσα, σκαρφαλώνει στον καναπέ, στερεώνει τα πόδια της ψηλά στο μπράτσο του που είναι στρωμένο με κεντητό σεμεδάκι και μάλλον παριστάνει ότι κλείνει τα μάτια περιμένοντας στην πραγματικότητα την μαμά να πάει να την νανουρίσει ή τον μπαμπά να γυρίσει προτού την πάρει στ' αλήθεια ο ύπνος.