Δεν είχα παρατηρήσει από πότε ζούσαν εκεί. Τις πρόσεξα πέρσι, όταν καλοκαίριασε, άνοιξαν διάπλατα οι μπαλκονόπορτες και η μικρή γειτόνισσα άρχισε να τραγουδάει δημοσίως όλες τις καινούργιες της συλλαβές, μπουσουλώντας και προσπαθώντας να περπατήσει.
Τις χαζεύω από την κουζίνα μου. Το μπαλκονάκι τους είναι στον ακάλυπτο ανάμεσα σε τρεις πολυκατοικίες. Είναι μια οικογένεια μεταναστών. Θα είναι 80 εκατοστά υπολογίζω για το μπαλκονάκι, με μια δόση υπερεκτίμησης των μεγεθών. Σε αυτά τα 80 εκατοστά χωράνε λίγες γλάστρες -όχι πολύ φουντωτές γιατί δεν τις πιάνει ήλιος- μια πλαστική καρέκλα με παιχνίδια και με τα παπούτσια του μπαμπά, που μάλλον στεγνώνουν ή απλώς παίρνουν αέρα- η μαμά με το ρούχο που ράβει, το ποδήλατο και η μικρή αναβάτισσά του που ξεφυλίζει ένα περιοδικό. Το διαβάζει, απαγγέλοντας "όχι, όχι, όχι" σε όλους τους τραγουδιστούς τόνους που της έρχονται. Μάλλον είναι η καινούργια λέξη που έμαθε και της έχει κολλήσει.
Η μαμά σηκώνει κάθε τόσο το κεφάλι από το κόκκινο ρούχο για να πει κάτι με το ηλικιωμένο ζευγάρι στο απέναντι μπαλκόνι. Νομίζω πως είναι η ιεροτελεστία τους πια, να πιάνουν κουβέντα μαζί της για ο,τιδήποτε αλλά κυρίως για να τους μεταφράζει τι τιτιβίζει η μικρή. Πάντα είναι απαραίτητη η μαμά για μεταφράστρια όταν προσπαθείς να συζητήσεις με ένα μωρό.
Τα βράδια οι ηλικιωμένοι γείτονες περιμένουν να δουν την μικρή με τις πυτζαμούλες τις, ανταλλάσσουν την "καληνύχτα" τους κι εκείνη τρέχει μέσα, σκαρφαλώνει στον καναπέ, στερεώνει τα πόδια της ψηλά στο μπράτσο του που είναι στρωμένο με κεντητό σεμεδάκι και μάλλον παριστάνει ότι κλείνει τα μάτια περιμένοντας στην πραγματικότητα την μαμά να πάει να την νανουρίσει ή τον μπαμπά να γυρίσει προτού την πάρει στ' αλήθεια ο ύπνος.
Σάββατο 31 Μαΐου 2008
Οι ζωές των άλλων
Παρασκευή 30 Μαΐου 2008
Δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις, υποφέρω κι υποφέρεις
Πέμπτη 29 Μαΐου 2008
Διάλειμμα στη δουλειά
Περσινά τα φύκια. Φέτος δεν τα έχω πατήσει ακόμα.
Αγόρασα, όμως, χτες δυο καρέκλες σκηνοθέτη για την βεράντα. Τις παλιές τις είχα χαρίσει σε έναν φίλο που άνοιγε σπίτι. Τώρα θα τρώμε τα βράδια στρέφοντας την τηλεόραση προς τα έξω και χαζεύοντας την γειτονιά.
Αγόρασα και τρία μπαλάκια ελαφριά για ρακέτες. Και ένα μικρό θερμός για να μην πίνει το παιδί ζεστό νερό από το παγουρίνο τις 8 ώρες που ψήνεται στο καλοκαιρινό προαύλιο του σχολείου. Παίζει και ποδόσφαιρο όλη μέρα. Με τα αγόρια πάντα κι όταν βάζει γκολ ακούγεται μερικές πολυκατοικίες παραπέρα, με διαβεβαιώνει ένας οικογενειακός φίλος.
Οι οικογενειακοί φίλοι πλέον είναι οι γονείς των φίλων του παιδιού. Αυτοί, δηλαδή, που, όταν ο διευθυντής καυλώνει και αποφασίζει να συσκεφθεί εκτάκτως με όλο το τμήμα για να αποδείξει ότι δεν έχει αγοραφοβία, τους παίρνεις τηλέφωνο και μαζεύουν το δικό σου μαζί με το δικό τους από το σχολείο.
Καρέκλες στην βεράντα, λοιπόν. Και μπαλάκια και θερμός και η κυρία Μάρω από δίπλα να μας φωνάζει στο διαχωριστικό για να μας δώσει κουλουράκια και να μας δείξει την καινούργια γλάστρα με το ανώνυμο φυτό που φουντώνει σαν τρελό.
Και στο γραφείο η ελιά στην γλάστρα φούντωνε μέχρι που δεν της έφτανε το χώμα. Μετακόμισε στο σπίτι τελικά και άφησε μόνο του τον μπενζαμίνο στην σκόνη του γραφείου. Σήμερα πρόσεξα πόση είχε μαζευτεί πάνω στα φύλλα του και τον έκανα ντους στην βρύση της τουαλέτας.
Θα ήθελα να ξαναπατήσω εκείνα τα φύκια.
Κυριακή 18 Μαΐου 2008
Μαμαδομαθήματα
Ξέρω, η γιορτή της μητέρας ήταν την περασμένη Κυριακή. Εγώ, όμως, τώρα θα τα πω.
Όταν ήμουν μικρή ήθελα πολλά παιδιά. Όποιος - ή μάλλον όποια- τώρα μόλις σκέφτηκε "κι εγώ", ας περιμένει λίγο. Ήθελα ακόμη και τρίδυμα, γιατί μου φαινόταν φοβερή ιδέα να έχω τρία πιτσιρίκια να μπουσουλάνε ταυτοχρόνως. Είχε τύχει, μάλιστα, να γνωρίσω εκείνη την οικογένεια με τα πεντάδυμα -τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι- από την Θήβα (τα μοναδικά πεντάδυμα που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος) και δεν είχα πτοηθεί. Είχα αποδόσει στην ηλικία εκείνο το ζόρι που είχα διακρίνει στα μάτια της μητέρας τους.
Όταν ήρθε η σειρά μου, με κάποια απογοήτευση, είναι η αλήθεια, άκουσα τον γιατρό στον υπέρηχο να μου λέει ότι ήταν μόνο ένα. Δεν πειράζει, είπα, ας είναι τουλάχιστον αγόρι για να του κάνω τα μαλλιά καρφάκια και να είμαστε ασορτί. Ήταν κορίτσι.
Δυο από τις πιο παλιές μου φίλες έχουν από τρία παιδιά. Τα έκαναν και οι δύο σε διάστημα 4 ετών. Η μία, αυτή που δεν έχει οικιακή βοηθό και που ταυτοχρόνως με την λυσσαλέα τεκνοποίηση είχε πάρει μια μεταγραφή και είχε ανέβει δυο μισθολογικές κλίμακες, απέκτησε καρδιακές αρυθμίες και πρόβλημα μέσης. Λογικό. Η άλλη ήταν πιο τυχερή και πιο συνετή. Παράτησε τη δουλειά και έχει και οικιακή βοηθό. Οι δυο σύζυγοί τους έχουν αντιστοίχως, χαώδεις διαφορές αντίληψης. Π.χ. "τι πάει να πει έχεις δουλειές, αφού ξέρεις ότι οι γονείς μου θέλουν να τρώμε μαζί τους τις Κυριακές" vs "ΟΚ, αγάπη μου, μετά το τρίτο θα κάνουμε οικονομίες για να κάνεις λέιζερ και στις γάμπες". Όπως θα ήταν αναμενόμενο, οι εκτός χορού αμφιταλαντεύονται μεταξύ θαυμασμού και οίκτου -σε διαφορετικές αναλογίες κατά περίπτωση.
Μαζί κι εγώ, που όλο εκείνο το διάστημα, εκτός απ' το να τρέχω από μαιευτήριο σε μαιευτήριο, από βαφτίσια σε βαφτίσια και από γενέθλια σε γενέθλια, μεγάλωνα το ένα μου παιδί, χώριζα, γέμιζα ένα σπίτι σχεδόν από το μηδέν, έκανα μάλλον αποτυχημένες προσπάθειες να αναγνωριστεί η επαγγελματική μου αξία, μάθαινα μια τρίτη ξένη γλώσσα, μετρούσα τους άντρες της κατηγορίας "γονείς" και της κατηγορίας "λέιζερ", άνοιγα μπλογκ κλπ κλπ.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο δοκίμασα κι εγώ τι σημαίνει να έχεις τρία παιδιά στο σπίτι. Φιλοξενήσαμε τον ανηψιό (βλ. Nintento) και τον 5χρονο βαφτισιμιό μου. Θα πω εν περιλήψει ότι το να έχεις συν δυο αγόρια σημαίνει: "πότε θα πάμε βόλτα" επί τρία, "πεινάω" επί τρία, "δεν μου αρέσει αυτό, θέλω να φάω κάτι άλλο" επί τρία, ψίχουλα επί τρία, αποφάγια επί τρία, "δεν το έκανα εγώ, να τα μαζέψουν οι άλλοι" επί τρία, "έκανα, έλα να με σκουπίσεις" επί τρία, βρωμερές κάλτσες επί δύο, πινγκ πονγκ στο σπίτι από τις 7.30 το πρωί, "ξύπνα, σε περιμένουμε για να φάμε το παγωτό" στις 9.00 το πρωί, κατουρημένο δάπεδο τουαλέτας, αγόρια που παίζουν ξύλο κάθε τόσο, και διάφορα παρεμφερή. Εννοείται ότι κανένα τους, ούτε καν το δικό μου, δεν θυμήθηκε να μου πει "χρόνια πολλά" για την γιορτή της μητέρας.
Μπορώ, λοιπόν, να εκφράσω τον αμέριστο θαυμασμό μου στις μητέρες που μεγαλώνουν αγόρια και να θέσω τον εαυτό μου στις υπηρεσίες οποιουδήποτε ενδιαφέρεται να στήσει μνημείο προς τιμήν των μητέρων διδύμων και άνω.
.
Και εν κατακλείδει, νομίζω ότι ο γιατρός στον ηπέρηχο μού είχε τα καλύτερα νέα. Νά'ναι καλά ο άνθρωπος.
Bonus, βιντεάκι "μάθημα τένις για αρχάριους"*:
*Τα χάχανα στην αρχή είναι τυχαία, από κοντινή μαμαδοπαρέα. Το τράνταγμα-χάχανο της κάμερας στην πορεία, δεν είναι τυχαίο, αλλά ας μην το μάθει ο πρωταγωνιστής του βίντεο.
Τετάρτη 14 Μαΐου 2008
Τρίτη 13 Μαΐου 2008
Συνταγές με ορυκτέλαιο
Παρασκευή 9 Μαΐου 2008
ΙδιογράφΩς
Να, λοιπόν, κι ένα μπλογκοπαίχνιδο-άσκηση, που φιλοδοξεί να ξεθάψει αραχνιασμένα μολυβάκια και να υπενθυμίσει την οριζόντια ροή της γραφής, σε πείσμα της κάθετης χορογραφίας των ακροδάχτυλων πάνω στα πλήκτρα.
.
Ευχαριστώ την Σορολόπ για την πρόσκληση στην Συλλογή με τα αυτόγραφα των bloggers.
Προσκαλώ κι εγώ με την σειρά μου όσους δεν έχω δει ακόμα είτε να προσκαλούνται είτε να συμμετέχουν: xkont, aa-duck, kakaskimo, bluElephant, μαύρο γάτο και όποιον άλλο περάσει από εδώ και κάνει κέφι.
Για τον itelli, δεν το συζητώ, θεωρώ δεδομένο ότι τον λύγισε η πειστικότητα της Σορολόπ.
Ο δε island, έχει ήδη μια συμμετοχή που ξεχωρίζει.
Παραθέτω και τους κανόνες του παιχνιδιού:
-Γράψε κάτι με το χέρι. Πρέπει να είναι κάτι που σε εκφράζει.
-Σκάναρε η φωτογράφισέ το.
-Κάν'το post.
-Προσκάλεσε κι άλλους να συμμετάσχουν.
-Βάλε στο τέλος το link της συλλογής
http://autographcollectors.blogspot.com
Τετάρτη 7 Μαΐου 2008
Για ένα πνιγμένο αγόρι
Αυτό το πνιγμένο αγόρι δεν έχει όνομα. Είναι απλά και μόνον ένας πνιγμένος λαθρομετανάστης. Ενας αριθμός που προστίθεται στους χιλιάδες νεκρούς, διωγμένους από τη γη τους. Μια κόκκινη μπλούζα, που το χρώμα της θα 'μεινε μόνο στα μάτια της μάνας του, όταν τον αποχαιρετούσε στη χώρα του. Της μάνας του, που θα του 'δεσε τα κορδόνια των παπουτσιών του, δίνοντάς του ευχές να τα καταφέρει, να ζήσει, να έχει καλύτερες μέρες. Και το μακρύ του δύσκολο ταξίδι κατέληξε εδώ. Στα σκοτεινά νερά της θάλασσάς μας. Τα μάτια θολώνουν στην εικόνα του. Η ψυχή δακρύζει. Δίπλα σε ένα άλλο δωμάτιο τα αυτιά δεν αντέχουν το σπαρακτικό θρήνο μιας μάνας. Ο άνδρας της και το ενός έτους παιδί της αγνοούνται. Χάθηκαν μέσα στα κύματα, όπου τους έριξε μέσα στη νύχτα το χέρι του αλύπητου σύγχρονου δουλέμπορου. Οδύρεται η μάνα και παραμιλά για το αρκουδάκι που κρατούσε το μωρό της. Εσφιγγε το αρκουδάκι και έκλαιγε στους ώμους του πατέρα του, ώσπου χάθηκαν και οι δύο. Σταμάτησε το κλάμα του μωρού. Και έμεινε ο θρήνος της μάνας να ταράζει τη γαλήνη του πολιτισμένου μας κόσμου.
Παιδιά, γυναίκες, άνδρες τα θύματα ενός απάνθρωπου συστήματος που τσακίζει τους αδύναμους. Πόσο, αλήθεια, κοστολογούνται οι ζωές των ανθρώπων; Και έχει διαφορετική αξία του καθένα μας η ζωή;
Νεαρό αγόρι που στη σύντομη ζωή σου γνώρισες μόνο τους πολέμους και χάθηκες στα σκοτεινά νερά μιας άγνωστης για σένα θάλασσας. Τρέξε με τα αθλητικά σου παπούτσια εκεί όπου υπάρχει χώρος και για έναν μαύρο έφηβο από τη Σομαλία, γιατί σε τούτο τον κόσμο δεν χωρούσες. Ησουν ο... κανένας. Και συ μικρούλη μου, που δεν πρόλαβες καν να παίξεις, πάρε το αρκουδάκι σου και έλα να στοιχειώσεις τα όνειρά μας.
.
Ματίνα Κατσιβέλη-Δανιήλ,
μέλος της Επιτροπής Συμπαράστασης Λαθρομεταναστών Λέρου
.