Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Οι ζωές των άλλων


Δεν είχα παρατηρήσει από πότε ζούσαν εκεί. Τις πρόσεξα πέρσι, όταν καλοκαίριασε, άνοιξαν διάπλατα οι μπαλκονόπορτες και η μικρή γειτόνισσα άρχισε να τραγουδάει δημοσίως όλες τις καινούργιες της συλλαβές, μπουσουλώντας και προσπαθώντας να περπατήσει.
Τις χαζεύω από την κουζίνα μου. Το μπαλκονάκι τους είναι στον ακάλυπτο ανάμεσα σε τρεις πολυκατοικίες. Είναι μια οικογένεια μεταναστών. Θα είναι 80 εκατοστά υπολογίζω για το μπαλκονάκι, με μια δόση υπερεκτίμησης των μεγεθών. Σε αυτά τα 80 εκατοστά χωράνε λίγες γλάστρες -όχι πολύ φουντωτές γιατί δεν τις πιάνει ήλιος- μια πλαστική καρέκλα με παιχνίδια και με τα παπούτσια του μπαμπά, που μάλλον στεγνώνουν ή απλώς παίρνουν αέρα- η μαμά με το ρούχο που ράβει, το ποδήλατο και η μικρή αναβάτισσά του που ξεφυλίζει ένα περιοδικό. Το διαβάζει, απαγγέλοντας "όχι, όχι, όχι" σε όλους τους τραγουδιστούς τόνους που της έρχονται. Μάλλον είναι η καινούργια λέξη που έμαθε και της έχει κολλήσει.
Η μαμά σηκώνει κάθε τόσο το κεφάλι από το κόκκινο ρούχο για να πει κάτι με το ηλικιωμένο ζευγάρι στο απέναντι μπαλκόνι. Νομίζω πως είναι η ιεροτελεστία τους πια, να πιάνουν κουβέντα μαζί της για ο,τιδήποτε αλλά κυρίως για να τους μεταφράζει τι τιτιβίζει η μικρή. Πάντα είναι απαραίτητη η μαμά για μεταφράστρια όταν προσπαθείς να συζητήσεις με ένα μωρό.
Τα βράδια οι ηλικιωμένοι γείτονες περιμένουν να δουν την μικρή με τις πυτζαμούλες τις, ανταλλάσσουν την "καληνύχτα" τους κι εκείνη τρέχει μέσα, σκαρφαλώνει στον καναπέ, στερεώνει τα πόδια της ψηλά στο μπράτσο του που είναι στρωμένο με κεντητό σεμεδάκι και μάλλον παριστάνει ότι κλείνει τα μάτια περιμένοντας στην πραγματικότητα την μαμά να πάει να την νανουρίσει ή τον μπαμπά να γυρίσει προτού την πάρει στ' αλήθεια ο ύπνος.

buzz it!

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις, υποφέρω κι υποφέρεις





Οι τύποι, που λέτε, περνούσαν μια χαρά εκεί κάτω. Υποθέτουμε, δηλαδή, ότι περνούσαν μια χαρά, επειδή προφανώς δεν περίμεναν να αποφασίσει ούτε ο FAO ούτε τίποτα καρτέλ κουμπάρων για το τι θα φάνε και με τι θα ακονίσουν τα βέλη τους. Και να που σήμερα κάνουν τον γύρο του κόσμου με τα θαρραλέα τόξα τους να τεντώνονται για να διώξουν το σιδερένιο πουλί που τους φωτογραφίζει -και δεν θα πάρουν και πνευματικά δικαιώματα.
Διαβάζω (εδώ στα αγγλικά) ότι η άγνωστη φυλή ιθαγενών του Αμαζονίου, κοντά στα σύνορα της Βραζιλίας με το Περού, είναι μια από τις περίπου εκατό άγνωστες φυλές σε όλο τον κόσμο που έχουν αφεθεί να επιζούν χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Σαράντα από αυτές είναι στην βραζιλιάνικη πλευρά του Αμαζονίου, η οποία είναι και πιο φιλόξενη, αφού σε εκείνες της περουβιανής πλευράς τους έχουν αλλάξει τα φώτα και αναγκαστικά μετακινούνται προς την Βραζιλία.
Την ύπαρξη της συγκεκριμένης φυλής την γνώριζαν κάποιοι από το 1910, λένε τώρα οι αρμόδιοι. Η κυβερνητική υπηρεσία προστασίας των ιθαγενών της Βραζιλίας, Funai, αποφάσισε να τους φωτογραφήσει και να τους δείξει στον κόσμο για να τους προστατέψει από τους παράνομους μεταλλωρύχους της περιοχής, κι αφού πολλοί αμφισβητούσαν την ύπαρξή τους και οι γραφειοκρατικές διαδικασίες προστασίας τους είχαν αποτύχει.
Κάπως έτσι οι τύποι με την λιτή γκαρνταρόμπα ξεκίνησαν από χτες το βράδυ να γίνονται είδηση, post -προσεχώς και chain e-mail, υποθέτω- για ένα κοινό που θα τους γνωρίσει με μια ματιά στην εφημερίδα κατά την διαδρομή δουλειά-σπίτι, με ένα σερφάρισμα, άντε και με κάνα ντοκυμαντέρ οσονούπω, προτού τους απωθήσει μακριά από εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου όπου επικρατεί η ανησυχία για την κρίση των στεγαστικών δανείων, για το πόσο κάνει το δίκλινο τον Αύγουστο στην Παροναξία και για το αν ο Βγενόπουλος θα είναι ο μεθεπόμενος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

buzz it!

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Διάλειμμα στη δουλειά


Περσινά τα φύκια. Φέτος δεν τα έχω πατήσει ακόμα.
Αγόρασα, όμως, χτες δυο καρέκλες σκηνοθέτη για την βεράντα. Τις παλιές τις είχα χαρίσει σε έναν φίλο που άνοιγε σπίτι. Τώρα θα τρώμε τα βράδια στρέφοντας την τηλεόραση προς τα έξω και χαζεύοντας την γειτονιά.
Αγόρασα και τρία μπαλάκια ελαφριά για ρακέτες. Και ένα μικρό θερμός για να μην πίνει το παιδί ζεστό νερό από το παγουρίνο τις 8 ώρες που ψήνεται στο καλοκαιρινό προαύλιο του σχολείου. Παίζει και ποδόσφαιρο όλη μέρα. Με τα αγόρια πάντα κι όταν βάζει γκολ ακούγεται μερικές πολυκατοικίες παραπέρα, με διαβεβαιώνει ένας οικογενειακός φίλος.
Οι οικογενειακοί φίλοι πλέον είναι οι γονείς των φίλων του παιδιού. Αυτοί, δηλαδή, που, όταν ο διευθυντής καυλώνει και αποφασίζει να συσκεφθεί εκτάκτως με όλο το τμήμα για να αποδείξει ότι δεν έχει αγοραφοβία, τους παίρνεις τηλέφωνο και μαζεύουν το δικό σου μαζί με το δικό τους από το σχολείο.
Καρέκλες στην βεράντα, λοιπόν. Και μπαλάκια και θερμός και η κυρία Μάρω από δίπλα να μας φωνάζει στο διαχωριστικό για να μας δώσει κουλουράκια και να μας δείξει την καινούργια γλάστρα με το ανώνυμο φυτό που φουντώνει σαν τρελό.
Και στο γραφείο η ελιά στην γλάστρα φούντωνε μέχρι που δεν της έφτανε το χώμα. Μετακόμισε στο σπίτι τελικά και άφησε μόνο του τον μπενζαμίνο στην σκόνη του γραφείου. Σήμερα πρόσεξα πόση είχε μαζευτεί πάνω στα φύλλα του και τον έκανα ντους στην βρύση της τουαλέτας.
Θα ήθελα να ξαναπατήσω εκείνα τα φύκια.

buzz it!

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Μαμαδομαθήματα

Ξέρω, η γιορτή της μητέρας ήταν την περασμένη Κυριακή. Εγώ, όμως, τώρα θα τα πω.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα πολλά παιδιά. Όποιος - ή μάλλον όποια- τώρα μόλις σκέφτηκε "κι εγώ", ας περιμένει λίγο. Ήθελα ακόμη και τρίδυμα, γιατί μου φαινόταν φοβερή ιδέα να έχω τρία πιτσιρίκια να μπουσουλάνε ταυτοχρόνως. Είχε τύχει, μάλιστα, να γνωρίσω εκείνη την οικογένεια με τα πεντάδυμα -τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι- από την Θήβα (τα μοναδικά πεντάδυμα που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος) και δεν είχα πτοηθεί. Είχα αποδόσει στην ηλικία εκείνο το ζόρι που είχα διακρίνει στα μάτια της μητέρας τους.

Όταν ήρθε η σειρά μου, με κάποια απογοήτευση, είναι η αλήθεια, άκουσα τον γιατρό στον υπέρηχο να μου λέει ότι ήταν μόνο ένα. Δεν πειράζει, είπα, ας είναι τουλάχιστον αγόρι για να του κάνω τα μαλλιά καρφάκια και να είμαστε ασορτί. Ήταν κορίτσι.

Δυο από τις πιο παλιές μου φίλες έχουν από τρία παιδιά. Τα έκαναν και οι δύο σε διάστημα 4 ετών. Η μία, αυτή που δεν έχει οικιακή βοηθό και που ταυτοχρόνως με την λυσσαλέα τεκνοποίηση είχε πάρει μια μεταγραφή και είχε ανέβει δυο μισθολογικές κλίμακες, απέκτησε καρδιακές αρυθμίες και πρόβλημα μέσης. Λογικό. Η άλλη ήταν πιο τυχερή και πιο συνετή. Παράτησε τη δουλειά και έχει και οικιακή βοηθό. Οι δυο σύζυγοί τους έχουν αντιστοίχως, χαώδεις διαφορές αντίληψης. Π.χ. "τι πάει να πει έχεις δουλειές, αφού ξέρεις ότι οι γονείς μου θέλουν να τρώμε μαζί τους τις Κυριακές" vs "ΟΚ, αγάπη μου, μετά το τρίτο θα κάνουμε οικονομίες για να κάνεις λέιζερ και στις γάμπες". Όπως θα ήταν αναμενόμενο, οι εκτός χορού αμφιταλαντεύονται μεταξύ θαυμασμού και οίκτου -σε διαφορετικές αναλογίες κατά περίπτωση.

Μαζί κι εγώ, που όλο εκείνο το διάστημα, εκτός απ' το να τρέχω από μαιευτήριο σε μαιευτήριο, από βαφτίσια σε βαφτίσια και από γενέθλια σε γενέθλια, μεγάλωνα το ένα μου παιδί, χώριζα, γέμιζα ένα σπίτι σχεδόν από το μηδέν, έκανα μάλλον αποτυχημένες προσπάθειες να αναγνωριστεί η επαγγελματική μου αξία, μάθαινα μια τρίτη ξένη γλώσσα, μετρούσα τους άντρες της κατηγορίας "γονείς" και της κατηγορίας "λέιζερ", άνοιγα μπλογκ κλπ κλπ.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο δοκίμασα κι εγώ τι σημαίνει να έχεις τρία παιδιά στο σπίτι. Φιλοξενήσαμε τον ανηψιό (βλ. Nintento) και τον 5χρονο βαφτισιμιό μου. Θα πω εν περιλήψει ότι το να έχεις συν δυο αγόρια σημαίνει: "πότε θα πάμε βόλτα" επί τρία, "πεινάω" επί τρία, "δεν μου αρέσει αυτό, θέλω να φάω κάτι άλλο" επί τρία, ψίχουλα επί τρία, αποφάγια επί τρία, "δεν το έκανα εγώ, να τα μαζέψουν οι άλλοι" επί τρία, "έκανα, έλα να με σκουπίσεις" επί τρία, βρωμερές κάλτσες επί δύο, πινγκ πονγκ στο σπίτι από τις 7.30 το πρωί, "ξύπνα, σε περιμένουμε για να φάμε το παγωτό" στις 9.00 το πρωί, κατουρημένο δάπεδο τουαλέτας, αγόρια που παίζουν ξύλο κάθε τόσο, και διάφορα παρεμφερή. Εννοείται ότι κανένα τους, ούτε καν το δικό μου, δεν θυμήθηκε να μου πει "χρόνια πολλά" για την γιορτή της μητέρας.

Μπορώ, λοιπόν, να εκφράσω τον αμέριστο θαυμασμό μου στις μητέρες που μεγαλώνουν αγόρια και να θέσω τον εαυτό μου στις υπηρεσίες οποιουδήποτε ενδιαφέρεται να στήσει μνημείο προς τιμήν των μητέρων διδύμων και άνω.

.
Και εν κατακλείδει, νομίζω ότι ο γιατρός στον ηπέρηχο μού είχε τα καλύτερα νέα. Νά'ναι καλά ο άνθρωπος.


Bonus, βιντεάκι "μάθημα τένις για αρχάριους"*:

*Τα χάχανα στην αρχή είναι τυχαία, από κοντινή μαμαδοπαρέα. Το τράνταγμα-χάχανο της κάμερας στην πορεία, δεν είναι τυχαίο, αλλά ας μην το μάθει ο πρωταγωνιστής του βίντεο.

buzz it!

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Some things cost more than you realise



Το βρήκα στον tsimitaki που το βρήκε στον homo-gr.
Αυτό θα πει αλυσίδα.

buzz it!

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Συνταγές με ορυκτέλαιο


Έχω καταλάβει από καιρό ότι στην ζωή λιγότερο μετράει η πίστη στους κανόνες και περισσότερο η προσαρμοστικότητα στα εκάστοτε νέα δεδομένα. Κι έτσι, απλά, με την ίδια άνεση που εδώ και δυο μέρες αρνούμαι να μπω σε ουρά βενζινάδικου και προτιμώ να παίρνω το τραμ ή τα πόδια μου, λέω να συνεισφέρω και στα διατροφικά ήθη με δυο δοκιμασμένες συνταγές, παραλλαγμένες πλέον με βάση τα νέα δεδομένα της αγοράς. Et voilà:
.
Τυροπιτάκια
Υλικά:
για την ζύμη
1 γιαούρτι 4%
1 πακέτο αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κεσεδάκι (αυτό που θα μείνει άδειο από το γιαούρτι) ορυκτέλαιο
1 αυγό
για την γέμιση
1 αυγό
φέτα θρυμματισμένη (ποσότητα κατά βούληση)
ή και άλλα τυριά τριμμένα (ποσότητα κατά βούληση)
λίγο πιπέρι
Προετοιμασία
Ζυμώνουμε τα υλικά της ζύμης και την αφήνουμε στο ψυγείο για να ξεκουραστεί καμιά ωρίτσα. Την περιμένουν πολλά στην συνέχεια, άλλωστε.
Ανακατεύουμε τα υλικά της γέμισης σε ομοιόμρφο μείγμα.
Κάνουμε την ζύμη μικρές μπάλες και τις απλώνουμε με το χέρι σε κυκλικό σχήμα. Τοποθετούμε στην μέση του κύκλου μια μικρή κουταλιά από την γέμιση και κλείνουμε το τυροπιτάκι, σφραγίζοντας τις άκρες, σαν ημικύκλιο. Να, κάπως έτσι: D
Τοποθετούμε τα τυροπιτάκια σε ταψί λαδωμένο ή στρωμένο με λαδόκολα. Τα αλείφουμε από πάνω με έναν κρόκο αυγού αραιωμένο σε νερό, για να βγουν γυαλιστερά. Τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς. Δεν θυμάμαι πόση ώρα θέλει ψήσιμο. Ε, δεν βάζουμε να βλέπουμε και κανά dvd με το Lost, γιατί μπορεί να ξεχαστούμε. Μάλλον 15-20 λεπτά θά 'ναι.
.
Μαγιονέζα
Υλικά:
1 αυγό
2 κουταλάκια ξύδι
1 κουταλάκι ζάχαρη
1/2 κουταλάκι αλάτι
1 κουταλάκι μουστάρδα σκόνη
λίγο πιπέρι άσπρο
1 φλυτζάνι ορυκτέλαιο
2 κουταλάκια λεμόνι
Παρασκευή
Χτυπάμε όλα τα υλικά στο μίξερ (multi, καλύτερα, γιατί είναι μικρή ποσότητα) και τελευταίο απ' όλα ρίχνουμε το λάδι λίγο λίγο. Δεν έχει τίποτ' άλλο να κάνουμε. Είναι έτοιμο.
.
Τις δύο αυτές συνταγές οι παλιοί (μέχρι την περασμένη εβδομάδα, δηλαδή) τις έφτιαχναν με καλαμποκέλαιο. Οι μερακλήδες, μάλιστα, στην μαγιονέζα έβαζαν ελαιόλαδο. Η μαμά μου, δε, που καμιά φορά έχει έναν περίεργο ρομαντισμό στο μαγείρεμα (μόνο σε αυτό) έλεγε πάντα ότι το αυγό για την μαγιονέζα πρέπει να είναι πολύ φρέσκο και καλής ποιότητας. Αχ, εκείνες οι παλιές αγνές εποχές...

buzz it!

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

ΙδιογράφΩς



Να, λοιπόν, κι ένα μπλογκοπαίχνιδο-άσκηση, που φιλοδοξεί να ξεθάψει αραχνιασμένα μολυβάκια και να υπενθυμίσει την οριζόντια ροή της γραφής, σε πείσμα της κάθετης χορογραφίας των ακροδάχτυλων πάνω στα πλήκτρα.
.
Ευχαριστώ την Σορολόπ για την πρόσκληση στην Συλλογή με τα αυτόγραφα των bloggers.
Προσκαλώ κι εγώ με την σειρά μου όσους δεν έχω δει ακόμα είτε να προσκαλούνται είτε να συμμετέχουν: xkont, aa-duck, kakaskimo, bluElephant, μαύρο γάτο και όποιον άλλο περάσει από εδώ και κάνει κέφι.
Για τον itelli, δεν το συζητώ, θεωρώ δεδομένο ότι τον λύγισε η πειστικότητα της Σορολόπ.
Ο δε island, έχει ήδη μια συμμετοχή που ξεχωρίζει.

Παραθέτω και τους κανόνες του παιχνιδιού:

-Γράψε κάτι με το χέρι. Πρέπει να είναι κάτι που σε εκφράζει.
-Σκάναρε η φωτογράφισέ το.
-Κάν'το post.
-Προσκάλεσε κι άλλους να συμμετάσχουν.
-Βάλε στο τέλος το link της συλλογής

http://autographcollectors.blogspot.com

buzz it!

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Για ένα πνιγμένο αγόρι


Μικρός αποχαιρετισμός στο αγόρι που χάθηκε στα κύματα

Φορούσε μια κόκκινη μπλούζα και παλιά αθλητικά παπούτσια. Ηταν δεν ήταν 15 χρόνων. Ενα μικρό αγόρι από τη Σομαλία. Το άψυχο κορμί του ήταν εκεί, πάνω στο κρεβάτι του νεκροθάλαμου στο νοσοκομείο. Βρεγμένο, παγωμένο, νεκρό. Τα χέρια του ήταν σφιγμένα σε γροθιές. Με ποιον πάλευες, μικρό αγόρι; Με τα κύματα; Με τον θάνατο; Με τη μοίρα σου; Την έχασες τη μάχη, παλικαράκι μου. Την έχασες.
Αυτό το πνιγμένο αγόρι δεν έχει όνομα. Είναι απλά και μόνον ένας πνιγμένος λαθρομετανάστης. Ενας αριθμός που προστίθεται στους χιλιάδες νεκρούς, διωγμένους από τη γη τους. Μια κόκκινη μπλούζα, που το χρώμα της θα 'μεινε μόνο στα μάτια της μάνας του, όταν τον αποχαιρετούσε στη χώρα του. Της μάνας του, που θα του 'δεσε τα κορδόνια των παπουτσιών του, δίνοντάς του ευχές να τα καταφέρει, να ζήσει, να έχει καλύτερες μέρες. Και το μακρύ του δύσκολο ταξίδι κατέληξε εδώ. Στα σκοτεινά νερά της θάλασσάς μας. Τα μάτια θολώνουν στην εικόνα του. Η ψυχή δακρύζει. Δίπλα σε ένα άλλο δωμάτιο τα αυτιά δεν αντέχουν το σπαρακτικό θρήνο μιας μάνας. Ο άνδρας της και το ενός έτους παιδί της αγνοούνται. Χάθηκαν μέσα στα κύματα, όπου τους έριξε μέσα στη νύχτα το χέρι του αλύπητου σύγχρονου δουλέμπορου. Οδύρεται η μάνα και παραμιλά για το αρκουδάκι που κρατούσε το μωρό της. Εσφιγγε το αρκουδάκι και έκλαιγε στους ώμους του πατέρα του, ώσπου χάθηκαν και οι δύο. Σταμάτησε το κλάμα του μωρού. Και έμεινε ο θρήνος της μάνας να ταράζει τη γαλήνη του πολιτισμένου μας κόσμου.
Παιδιά, γυναίκες, άνδρες τα θύματα ενός απάνθρωπου συστήματος που τσακίζει τους αδύναμους. Πόσο, αλήθεια, κοστολογούνται οι ζωές των ανθρώπων; Και έχει διαφορετική αξία του καθένα μας η ζωή;
Νεαρό αγόρι που στη σύντομη ζωή σου γνώρισες μόνο τους πολέμους και χάθηκες στα σκοτεινά νερά μιας άγνωστης για σένα θάλασσας. Τρέξε με τα αθλητικά σου παπούτσια εκεί όπου υπάρχει χώρος και για έναν μαύρο έφηβο από τη Σομαλία, γιατί σε τούτο τον κόσμο δεν χωρούσες. Ησουν ο... κανένας. Και συ μικρούλη μου, που δεν πρόλαβες καν να παίξεις, πάρε το αρκουδάκι σου και έλα να στοιχειώσεις τα όνειρά μας.
.
Ματίνα Κατσιβέλη-Δανιήλ,

μέλος της Επιτροπής Συμπαράστασης Λαθρομεταναστών Λέρου
.

buzz it!

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

mayday mayday mayday


buzz it!