Γυρνάμε σελίδα

Ξέρω ότι σας έχω ξεσυνηθίσει στα συχνά ποστ, αλλά απόψε επανέρχομαι με μια πρόταση βιβλίου. Όχι τόσο γιατί είναι επείγον (αν και πρέπει να το επιστρέψω σε εκείνον που μου το δάνεισε) όσο γιατί δεν θέλω να τρώτε στη μάπα τα ληγμένα προφυλακτικά.

Είπαμε, να λέμε τον πόνο μας αλλά υπάρχει και το savoir vivre.

"Το ημερολόγιο ενός ασήμαντου" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ίνδικτος" τον περασμένο Ιούλιο, τότε που καιγόταν η χώρα. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας καλός λόγος που πολλοί αγνοούμε την ύπαρξή του. Ο άλλος καλός λόγος είναι ότι τα κλασσικά ημερολόγια δεν είναι πολύ της μόδας τώρα που υπάρχουν τα blogs. Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αγγλία, σίγουρα δεν υπήρχαν blogs γιατί ήταν το έτος 1892. Προηγουμένως, το ημερολόγιο είχε δημοσιευτεί σε συνέχειες στο σατιρικό περιοδικό Punch ως "πιστή καταγραφή της μονότονης καθημερινότητας στα προάστια του Λονδίνου και στα γραφεία του Σίτυ στο τέλος της βικτοριανής εποχής". Σύμφωνα με το σημείωμα της έκδοσης, σήμερα συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του αγγλικού χιούμορ και o Observer το έχει κατατάξει ανάμεσα στα εκατό καλύτερα μυθιστορήματα.

Ο κύριος Πούτερ είναι ένας μεσαίος υπάλληλος, με μια βολική σύζυγο, δυο γείτονες που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι του και του σπάνε τα νεύρα, έναν γιο που παρατάει τη δουλειά του και αρραβωνιάζεται την λάθος γυναίκα, κι ένα συρφετό γνωστών, φίλων, συναδέλφων και συμπολιτών που αναστατώνουν την ζωή του κάθε φορά που ταράζουν την σταθερή σαν καρδιογράφημα πεθαμένου ηρεμία της καθημερινότητάς του.
Μια καίρια λεπτομέρεια είναι ότι ο κύριος Πούτερ δεν κάνει συχνά αστεία. Πολύ πιο συχνά κάνει γκάφες.
Πάρτε μια ιδέα:

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Επιστρέφοντας μετά τη Λειτουργία ο εφημέριος ήρθε μαζί μας. Έστειλα την Κάρρι να ανοίξει την πόρτα της κυρίας εισόδου, που δεν χρησιμοποιούμε παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν μπόρεσε να την ανοίξει, και μετά την όλη επίδειξή μου ήμουν υποχρεωμένος να οδηγήσω τον εφημέριο (του οποίου, παρεπιπτόντως, το όνομα δεν το έπιασα) στην πλαϊνή είσοδο, Πιάστηκε το πόδι του στο ξέστρο και σκίστηκε η άκρη του παντελονιού του. Ό,τι πιο ενοχλητικό, καθώς η Κάρρι δεν μπορούσε, μέρα Κυριακή, να προσφερθεί να το επιδιορθώσει. Μετά το γεύμα πήρα έναν υπνάκο. Έπειτα έκανα μια βόλτα στον κήπο, και ανακάλυψα μια ωραία θέση για να σπείρω σιναποκάρδαμα και ραπανάκια. Πήγα πάλι στην εκκλησία το βράδυ: γύρισα πίσω με τον εφημέριο. Η Κάρρι παρατήρησε πως φορούσε το ίδιο παντελόνι, μόνο που ήταν επιδιορθωμένο. Θέλει εμένα για την περιφορά του δίσκου, πράγμα που θεωρώ μεγάλη τιμή.

26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Πήρα λίγο ακόμα κόκκινο βερνίκι (καθώς το κόκκινο, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο όμορφο χρώμα), και πέρασα ένα χέρι το δοχείο για τα κάρβουνα, όπως επίσης και τις ράχες των τόμων του Σαίξπηρ μας, που το δέσιμό τους είχε αρχίσει να φθείρεται.

25 ΜΑΪΟΥ Η Κάρρι κατέβασε μερικά πουκάμισά μου και με συμβούλεψε να τα πάω στου Τρίλλιπ στη γωνία. Είπε: "τα κολάρα και τα μανίκια είναι πολύ τριμμένα". Χωρίς να διστάσω ούτε στιγμή, είπα: "Κι εγώ, συντετριμμένος που το ακούω". Θεέ μου, τι γέλιο ήταν αυτό. Πίστεψα ότι δεν θα σταματούσαμε ποτέ να γελάμε. Στο λεωφορείο έτυχε να κάθομαι στο κάθισμα πίσω από τον οδηγό, και του είπα το αστείο μου για τα "συντετριμμένα" πουκάμισα. Νόμισα ότι από τα γέλια θα φύγει από το κάθισμά του. Και στο γραφείο όμως γέλασαν δεόντως με το αστείο μου.

16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Ο Λούπιν αρνήθηκε ευθέως να περπατήσει μαζί μου στην παραλία, επειδή φορούσα την καινούργια μου ψάθινη κάσκα μαζί με τη ρεντιγκότα μου. Δεν ξέρω τι στο καλό συμβαίνει μ' αυτό το παιδί.

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ Δυσκολεύομαι να βρω καλά λουκάνικα για πρωινό. Ή θα έχουν πολλά μπαχαρικά ή θα είναι κόκκινα σαν μοσχαρίσιο κρέας. Ακόμα ανήσυχος για τις είκοσι λίρες που επένδυσα την περασμένη εβδομάδα κατόπιν συμβουλής του Λούπιν. Τέλος πάντων, και ο Κάμμινγκς το ίδιο έκανε.