Ληγμένα

Η ημερομηνία λήξης ήταν σαφής. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2007. Ούτε μέρα παραπάνω. "Εντάξει, έχω καιρό", σκέφτηκε.

Επιπόλαια το σκέφτηκε, επειδή ήταν ακόμα Μάιος του 2003, επειδή ακόμα δεν ήταν ούτε 31 και νόμιζε ότι ο καιρός που ήταν μπροστά θα ήταν γεμάτος ηδονές, φρέσκιες ηδονές, από αυτές που ονειρεύεσαι όταν είσαι 30 και η ημερομηνία της δικής σου λήξης μοιάζει πολύ μακρινή και νομίζεις ότι η ζωή θα τσακιστεί να σου τις φέρει, τώρα που είσαι νέος, τώρα που ακόμα το πιστεύεις ότι σίγουρα υπάρχει κάποιος που θα πάρει τους χυμούς σου για να φτιάξει το καλύτερο κρασί και είσαι βέβαιος, με εκείνη την αφελή, ηλίθια πες καλύτερα, βεβαιότητα πως αυτό προορίζεσαι να γίνεις, γιατί έτσι, επιπόλαια πάλι, πιστεύεις ότι οι άνθρωποι γινόμαστε τα καλύτερα κρασιά αν έχουμε φροντίσει το αμπέλι, αν έχουμε τον ήλιο να μας δίνει οξυγόνο και κάποιον να εκτιμήσει την στιγμή που έχουμε ωριμάσει, την κατάλληλη στιγμή, όχι πολύ νωρίς ώστε να μην μπορούμε να πούμε ευχαριστώ, όχι πολύ αργά ώστε να μην μπορούμε να πούμε οτιδήποτε πια.

Μαλακίες πίστευες. Γιατί εκτός από τις σαφείς ημερομηνίες λήξης, υπάρχουν κι εκείνες οι ασαφείς. Εκείνες που δεν σου λένε πότε λιώνουν τα φτερά όσο εσύ συνεχίζεις να πετάς σαν βλάκας. Και συνεχίζεις να πετάς, ακούγοντας μόνο το χειροκρότημα από κάτω, που το ερμηνεύεις λάθος κι αυτό. Νομίζεις ότι καμαρώνουν το πέταγμά σου ενώ στην πραγματικότητα κάθε "κλαπ" είναι ένα "κλικ". Ένα "κλικ" του χρονόμετρου που μετράει τις στιγμές μέχρι εκείνη την ημερομηνία λήξης που κανείς δεν αναγράφει πουθενά.