"Άνοιξέ μου."
.
"Όχι. Να φύγεις."
.
"Άνοιξε, είπα. Το ξέρω ότι με περίμενες."
.
"Να μη σε νοιάζει τι περίμενα.
Δεν μπορείς να επιστρέφεις όποτε θέλεις εσύ και για όσο θέλεις εσύ."
.
"Πώς κατάντησε έτσι η πόρτα σου; Δεν ήταν έτσι τότε."
.
"Έχεις το θράσσος να κάνεις και κριτική; Εσύ είχες υποσχεθεί να τελειώσεις το σπίτι και έφυγες μέσα στη νύχτα. Και τώρα σου φαίνεται και άσχημη η πόρτα;"
.
"Θα μπορούσες τουλάχιστον να την ξεχορταριάζεις πού και πού.
Να έριχνες κι ένα σοβάτισμα."
.
"Θα το κάνω μόνο για όποιον την διαβεί χωρίς να ψάχνει πώς θα ξαναβγεί."
.
"Καλά, λοιπόν, κάτσε εκεί μέσα και περίμενε. Μόνη σου. Εγώ φεύγω."
.
"Στο καλό."
19 σχόλια:
Στο καλό και να μην μας γράφει. Αρκετά μας έγραψε ...
Καλό κουράγιο για το ξεχορτάριασμα
ευτυχώς, τα σπίτια έχουν και παράθυρα
;)
;-)
(το προηγούμενο δεν είχε μύτη)
παρατηρώ τελικά ότι προτιμάς την υπαινικτική έκφραση. οι λέξεις σου είναι επιλεγμένες έτσι ώστε να επιτρέπουν την πολλαπλές εκδοχές ανάγνωσης.
δεν φοβάσαι την παρανόηση. την προκαλείς σκόπιμα.
ο υπαινιγμός όμως οφείλεται στην αβεβαιότητα της ακρίβειας αυτού που νοιώθεις (ή της θέσης σου), στο φόβο της ευθείας κατάθεσης (που σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή εναντίων σου), στην διάθεση πρόκλησης εν γένει, στην δημιουγρία ενός ευρύτερου χώρου ο οποίος στο τέλος είναι πιο ακριβής από μία ευθεία αποτύπωση, ή στην δημιουργία ενός πέπλου μυστηρίου-γοητείας;
δεν υπονοώ κάποια κριτική, απλά σου γράφω ευθέως τη σκέψη που μου δημιουργήθηκε.
συμμετρικά, θα έλεγα:
«Εγώ θα κάτσω επ'έξω από την πόρτα χωρίς να χτυπήσω. Θα περιμένω να δω τη στιγμή που επιλέγεις για να βγαίνεις»
αλλά δεν το λέω γιατί θα κατηγορηθώ για ανομολόγητες προθέσεις (βλ. itelli)
Τα σπίτια έχουν παράθυρα. Πρόσεχε μόνο μήπως μπει απο το παράθυρο αυτός που άφησες έξω απο την πόρτα.
Οπως λέει και το τραγούδι "η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει". Ευτυχώς που υπάρχει και το blog γιατί "είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα "
μπα, kakaskime, δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα.
γιατί εκτός από τα παράθυρα υπάρχει και η αυλή και η διπλανή παιδική χαρά και η παραλία με τους λουόμενους παραδίπλα κλπ ("και λοιπά" χωρίς διευκρινίσεις για περισσότερο μυστήριο).
πάλι μιλάω με υπαινιγμούς (σωστά, xkont).
όχι για να υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου-γοητείας (κι ας δημιουργείται, τελικά) αλλά γιατί έχω αποδεχτεί πλήρως ότι η ζωή έχει πολλαπλές εκδοχές ανάγνωσης.
μπορεί εσύ να είσαι βέβαιος για αυτά που νιώθεις και ταυτοχρόνως να αποδέχεσαι ότι η ζωή σου την επόμενη στιγμή θα τα ανατρέψει όλα γιατί:
-μπορεί κάποιος να στηθεί έξω από την πόρτα και να περιμένει μέχρι να βγεις
-μπορεί εσύ να βάλεις φωτιά στην πόρτα και να μείνει για πάντα ανοιχτή
-μπορεί να κάνεις μια μετακόμιση οριστική (από τον εαυτό σου, δηλαδή; ναι, ακόμη κι αυτό)
-μπορεί να βγεις και να διαπιστώσεις ότι κάποιος ήρθε και σοβάτισε όσο ήσουν μέσα
εν πάση περιπτώσει, όλα παίζουν, γι' αυτό οι υπαινιγμοί δεν τελειώνουν ποτέ.
είναι λίγο κατάρα να σκέφτεσαι έτσι γιατί σε κάνει αδύναμο συνομιλητή σε έναν κόσμο γεμάτο ισχυρές απόψεις.
αλλά μερικές φορές σε κάνει να νιώθεις πολύ δυνατός μπροστά σε ανατροπές που θα τρέλαιναν όσους "είναι-σίγουροι-για-όοοοολα".
Δεν μιλάς με υπαινιγμούς, αλλά με μεταφορές.
Οσο για τα πολλά μπορεί, που το θεωρείς μειονέκτημα έναντι όσων σκέφτονται "ισχυρά", είναι πλεονέκτημα όταν σε ενδιαφέρει να καταλαβαίνεις το τι σου λέει ο άλλος. Αρα εχεις καλύτερη επικοινωνία.
Δεν θυμάμαι ποιος μεγάλος σκακιστής το είχε πει: όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω σκάκι, όλα ήταν απόλυτα τακτοποιημένα στο μυαλό μου. Οσο μάθαινα τόσο περισσότερο συγκεχυμένα γινόντουσαν τα πράγματα.
μάλλον ζω με υπαινιγμούς και μιλάω με μεταφορές
;-)
πρέπει να μάθουμε ποιος ήταν αυτός ο σκακιστής για να δούμε πώς πέθανε (ή πώς εξελίχθηκε, αν ζει ακόμα)
@αντανάκλαση: οι πόρτες -όλες- θα πρεπε να ναι σαν εκείνες στα σαλούν, π ανοιγοκλείνουν both ways. Οποιος θέλει μπαίνει, μένει μέσα όσο του/ς κανει κέφι, φεύγει όποτε του/ς κανει κέφι. Ο μόνος που θέλει one way θαμώνες είναι ο Eξ απ εδώ στο Hotel California [hotel ή Hostel αραγε?] ...U can check in any time U like, but U can never leave...
@kakasxime: όλο μου τον βίο τον έχω διάγει ενάρετα [well, or close] γεμάτος υποψιασμένες αβεβαιότητες και διατηρώντας λυτρωτικά ίσως ακόμα και για τους πλέον επιφανείς κακουργηματίες. Τείνω να συνταχθώ με τις απόψεις της αντανάκλασης ως προς τους όρους του διαλόγου. Είμαι ενας αδύναμος συνομιλητής σε μια κοινωνία συγκροτημένων τοποθετήσεων ! Και όχι αγαπητή αντανάκλαση, η ελαστικότητα στις αν-τ-οχές μου δεν με κάνει δυνατό, μάλλον περισσότερα προβλήματα δημιουργεί.
Κάποτε σε κάποια απ τις legendary σπαγγέτι αντιπαραθέσεις μου με τον περδοmaster υποστήριζα ότι δεν δύναται κάποιος να σχηματίζει άποψη -και μάλιστα απόλυτη- για τους ανθρώπους με το καλημέρα, γιατί συχνά μπορεί να σφάλει & ν αδικεί. Είχε απαντήσει ότι είναι καλύτερα να έχει κανείς λάθος άποψη παρά να κυκλοφορεί μ ερωτηματικά για τους γύρω του όπως εγώ. Αν και δεν θέλω ακόμα να το παραδεχτώ... ...μάλλον το δίκαιο ήταν με το μέρος του, με τα περίπου, το ισως ναι αλλά/παιζει και να/ναι μεν αλλά δεν είναι εύκολο να τοποθετηθείς επί της ουσίας.
όντως, οι πόρτες των σαλούν θα ήταν οι ιδεατές.
αλλά προσωπικά θα τις συνιστούσα μόνο αν έχεις να κάνεις με έντιμους ανθρώπους και από τις δύο πλευρές.
για επισκέπτες που μπαίνουν με κάτοψη του σπιτιού για εύκολη και άμεση διέξοδο, μερικές πόρτες επιτρέπεται να κλειδαμπαρώνονται.
εξαρτάται, βέβαια και από τις διαθέσεις του σπιτονοικοκύρη ανά πάσα στιγμή.
αν είναι έτσι, τότε μην «ορίζεις» έντιμους, πλευρές κλπ... αν η πόρτα είναι για σαλούν ίσως μέσα είναι σαλούν και οι επισκέπτες είναι όλοι όσοι θέλουν ένα ποτό, να βρουν κάποιον άλλο, να ρίξουν μια ματιά ή χίλια άλλα...
@imposter: είτε το παραδέχεσαι είτε όχι, ο εγκέφαλος ταξινομεί Ό,τι βλέπει ανά δευτερόλεπτο. η συνειδητή απόρριψη αυτής της (γιατί όχι; εσφαλμένης) αξιολόγησης είναι και δικαίωμα και ίσως υποχρέωσή σου. αυτό που δεν είναι, είναι να μην παραδέχεσαι ότι αυτό συμβαίνει.
το αστείο ήταν πάντα ότι όταν εξέφραζες άποψη εγώ ωχριούσα στην σκληρότητα και αδικία με την οποία εσύ «δεν» έκρινες...
πχ την «τάδε» δεν την υπολογίζω στους ανθρώπους...
για μένα, ο μόνος δρόμος είναι η ειλικρίνεια και η παραδοχή των σφαλμάτων και των αδυναμιών μας και όχι η κατ'επιλογήν παρουσίαση του κόσμου έτσι ώστε να δικαιολογείται η αντίληψη και η συμπεριφορά μας. και φυσικά μπορώ ως άνθρωπος και όχι μηχανή να κατανοώ πχ το σωστό από το λάθος, το λογικό από το παράλογο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαι υποχρεωμένος ή μπορώ να κάνω αυτό που θεωρώ λογικό και σωστό. γι'αυτό και είμαι άνθρωπος (είτε με λογίζεις μέσα σε αυτό το είδος είτε όχι)
αίματα...
πάω να φέρω σφουγγαρίστρα
Εγώ θα 'βαζα χάντρες να κρέμονται, αντί για πόρτες.
όχι σφουγγαρίτρες...
κάποια στιγμή θα κόβεις εισιτήριο στους τουρίστες.
άσε να απλώσουμε τα αίματά μας, έτσι αποκαθιστούμε την μελλοντική οικονομική σου ευρωστία
ωραία, λοιπόν, από σήμερα οι επισκέπτες θα πληρώνουν ΦΠΑΓΝΑΧΓΤΠ (Φόρο Προστιθέμενης Αξίας Για Να Αγοράσω Χάντρες Για Τις Πόρτες).
Εννοείται ότι εξακολουθεί να καταβάλεται και ο ΦΠΑΓΝΞΟΧΣΒ (Φόρος Προστιθέμενης Αξίας Για Να Ξαναπάει Ο Xkont Στην Βαρκελώνη)
Νοέμβριο για το Jazz Festival.
αλλά με βλέπω όπως και πέρυσι τελικά...
alone να δέχομαι ανήθικες προτάσεις στην La Ramblas. μόνο που αυτή τη φορά λέω να κάνω και μία προσπάθεια να ενδόσω.
θα βρεθεί και ο καταλανός παρανοϊκός κουρέας...
:|
φταίς!
Δημοσίευση σχολίου