Ήλιε Ήλιε, είσαι εδώ;

Ευγενής φιλοδοξία αυτού του μπλογκ, αφότου αποκτήσαμε ένα τηλεσκόπιο αγορασμένο από το Πλανητάριο, ήταν να γεμίσει σύντομα με θριαμβευτικές παρατηρήσεις από τον έναστρο ουρανό. Ο ενθουσιασμός που ακολούθησε την πρώτη φορά που η Σελήνη και ο Κρόνος ξετρύπωσαν μια ανθρώπινη ώρα (πριν τις 2.00, δηλαδή) στο κομμάτι του ουρανού που δεν μας κρύβουν οι γειτονικές πολυκατοικίες, και τα είδαμε με τους κρατήρες και τους δακτύλιους τόσο κοντά σα να στέκονταν λίγα τετράγωνα παραδίπλα, οδήγησε στην αγορά επιπλέον εξαρτήματος που προσαρμόζεται στο τηλεσκόπιο για να φωτογραφίζει κανείς τις επιτυχίες του και να τις δείχνει π.χ. στους διαδικτυακούς του φίλους. Ε, μετά εγώ έπιασα να διαβάζω και Το Χρονικό του Χρόνου -που περίμενε χρόνια στην βιβλιοθήκη λόγω δέους- και να ρίχνω κλεφτές ματιές σε αστρονομικά sites.
Σύντομα συνειδητοποίησα ότι κάτι λάθος κάνω με την σύνδεση του εξαρτήματος, τον δε Κρόνο μην τον ξαναείδατε κι όσο για τον Στήβεν και τους άλλους, ωραία τα λένε αλλά εγώ δεν προλαβαίνω να πάω παρακάτω. Κι έτσι η φιλοδοξίες μετατέθηκαν για τις νύχτες των διακοπών σε εδάφη πιο αραιοκατοικημένα και λιγότερο φωταγωγημένα από τα παρόντα.
Μεσολάβησε, όμως, αυτή η έκλειψη Ηλίου σήμερα, που έκανε εκείνο το μαγικό δαχτυλίδι -από ιονισμένη ύλη, όπως άκουσα να λένε στις ειδήσεις- και είπα να σπάσω την αναμονή. Ανάλυση δεν θα κάνω, αφενός γιατί νυστάζω, αφετέρου γιατί με πολιορκεί ένα κουνούπι. Θα κάνω τόπο στην NASA, που είναι κομματάκι πιο οργανωμένη από μένα σε αυτά τα θέματα.

Όσο για μένα, αυτό τον καιρό χρειάζομαι έναν Ήλιο ολόκληρο, που να μην τον κρύβουν ούτε οι σκιές άλλων πλανητών ούτε τα στόρια στα παράθυρα του γραφείου. Κι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να αναγγείλω την απουσία μου για λίγες μέρες.