Τους ανθρώπους να φοβάσαι, όχι τα τέρατα

UPDATE:
Leopold Etz, one of the police officers who freed Stefan and Felix from the bunker, said he was "staggered" to see the reactions of the children as they tried to adapt to their new surroundings, which they had previously only seen on television.
He added that the boys thought they were in heaven when they emerged, having been told by their mother that "heaven is up there".


(...)

Ανέβηκα στο Σαράβαλο και ξαναπήρα το δρόμο για το σπίτι. Ενώ ποδηλατούσα, συνέχισα να βλέπω το νεκρό παιδί που ανασηκωνόταν και άπλωνε τα χέρια του προς το μέρος μου. Εκείνο το σκαμμένο πρόσωπο, εκείνα τα κλειστά μάτια, εκείνο το ορθάνοιχτο στόμα συνέχιζαν να κυλάνε μπροστά μου.
Τώρα μου φαινόταν σαν όνειρο. Σαν ένας εφιάλτης που ξεθύμαινε.
Ήταν ζωντανό. Είχε προσποιηθεί πως ήταν πεθαμένο. Γιατί;
Ίσως ήταν άρρωστο. Ίσως ήταν ένα τέρας.
Ένας λυκάνθρωπος.
Τη νύχτα μεταμορφωνόταν σε λύκο. Το κρατούσαν αλυσοδεμένο εκεί μέσα γιατί ήταν επικίνδυνο. Είχα δει μια ταινία μ' έναν άντρα που τις νύχτες με πανσέληνο μεταμορφωνόταν σε λύκο και επιτιθόταν στον κόσμο. Οι χωρικοί έστηναν μια παγίδα και ο λύκος έπεφτε στην παγίδα, ένας κυνηγός τον πυροβολούσε και ο λύκος πέθαινε και ξαναγινόταν άνθρωπος. Ήταν ο φαρμακοποιός. Κι ο κυνηγός ήταν ο γιός του φαρμακοποιού.
Εκείνο το παιδί το κρατούσαν αλυσοδεμένο κάτω από ένα πλαστικό φύλλο, σκεπασμένο με χώμα, για να μην εκτίθεται στο φως του φεγγαριού.
Οι λυκάνθρωποι δεν θεραπεύονται. Για να τους σκοτώσεις χρειάζεσαι μια ασημένια σφαίρα.
Όμως δεν υπήρχαν λυκάνθρωποι.
"Κόφ'το μ' αυτά τα τέρατα, Μικέλε. Τέρατα δεν υπάρχουν. Τα φαντάσματα, οι λυκάνθρωποι, οι μάγισσες είναι ανοησίες που επινοήθηκαν για να φοβίζουν τους εύπιστους σαν εσένα. Πρέπει να φοβάσαι τους ανθρώπους, όχι τα τέρατα", μου είχε πει ο μπαμπάς μια μέρα που τον ρώτησα αν τα τέρατα μπορούσαν ν' αναπνέουν κάτω από το νερό.
Όμως για να το κρύψουν εκεί έπρεπε να υπάρχει κάποιος λόγος.
Ο μπαμπάς θα μου τα εξηγούσε όλα.

(...)

"Μ' άκουσες;"
Τίποτα.
Επανέλαβα.
"Λοιπόν... Η μάνα σου είπε ότι σ' αγαπάει. Κι ότι της λείπεις. Το είπε χθες στην τηλεόραση. Είπε ότι δεν πρέπει ν' ανησυχείς... Κι ότι δεν θέλει μονάχα τ' αυτιά σου".
"Η μαμά μου πέθανε".
"Τι θα πει πέθανε;"
Κάτω από την κουβέρτα απάντησε:
"Η μαμά μου πέθανε".
"Μα τι λες; Είναι ζωντανή. Την είδα εγώ, στην τηλεόραση..."
"Όχι, πέθανε".
Έβαλα το χέρι στην καρδιά.
"Στ' ορκίζομαι στη ζωή της αδερφής μου της Μαρίας πως είναι ζωντανή. Την είδα χθες το βράδυ, ήταν στην τηλεόραση. Ήταν καλά. Είναι ξανθιά. Είναι αδύνατη. Και λιγάκι γριά... Όμως είναι ωραία. Ήτανε καθισμένη σε μια καφέ ψηλή πολυθρόνα. Μεγάλη. Όπως εκείνες των βασιλιάδων. Και πίσω της ήταν ένας πίνακας μ' ένα καράβι. Είναι έτσι ή όχι;"
"Ναι. Ο πίνακας με το καράβι..."
Μιλούσε σιγά, τα λόγια του πνίγονταν στην κουβέρτα.
"Κι έχεις ένα ηλεκτρικό τρενάκι. Με την ατμομηχανή με το φουγάρο. Το είδα".
"Δεν το έχω πια. Έσπασε. Η τάτα το πέταξε".
"Η τάτα; Τι είναι η τάτα;"
"Η Λιλιάνα. Κι αυτή πέθανε. Κι ο Πεπίνο πέθανε. Κι ο μπαμπάς πέθανε. Κι η γιαγιά Αριάνα πέθανε. Κι ο αδελφός μου πέθανε. Πέθαναν όλοι. Πέθαναν όλοι και ζουν σε λάκκους σαν αυτόν. Σε έναν βρίσκομαι κι εγώ. Όλοι μας. Ο κόσμος είναι ένα μέρος γεμάτο λάκκους που μέσα τους είναι οι νεκροί. Και το φεγγάρι είναι μια μπάλα γεμάτη λάκκους και μέσα είναι άλλοι νεκροί".
"Δεν είν' αλήθεια".
Ακούμπησα το χέρι μου στην πλάτη του.
"Δεν φαίνεται τίποτα. Το φεγγάρι είναι κανονικό. Κι η μάνα σου δεν πέθανε. Την είδα εγώ. Πρέπει να μ' ακούσεις".
Έμεινε για λίγο αμίλητος, έπειτα με ρώτησε:
"Τότε γιατί δεν έρχεται εδώ;"
Κούνησα το κεφάλι.
"Δεν ξέρω".
"Γιατί δεν έρχεται να με βγάλει από δω μέσα;"
"Δεν ξέρω".
"Κι εγώ γιατί βρίσκομαι εδώ;"
"Δεν ξέρω".

(...)

"Αύριο θα σου ξαναφέρω. Τι θέλεις;"
Άρχισε να ξύνει το κεφάλι.
"Θέλω... θέλω... ψωμί. Ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα. Και προσούτο. Και τυρί. Και σοκολάτα. Και ένα τεράστιο σάντουιτς".
"Θα δω τι υπάρχει στο σπίτι".
Κάθισα. Ο Φίλιπο δεν σταματούσε να μου αγγίζει τα πόδια και να μου ξεκουμπώνει τα πέδιλα.
Και ξαφνικά μου ήρθε μια ιδέα. Μια φοβερή ιδέα.
Δεν είχε την αλυσίδα. Ήταν ελεύθερος. Μπορούσα να τον βγάλω έξω.
Τον ρώτησα:
"Θέλεις να βγεις;"
"Και πού να πάω;"
"Να βγεις έξω".
"Έξω;"
"Ναι, έξω. Έξω απ' το λάκκο."
Έμεινε αμίλητος και ρώτησε:
"Απ' το λάκκο; Ποιο λάκκο;"
"Αυτόν εδώ το λάκκο. Εδώ μέσα. Εδώ που είμαστε".
Έκανε όχι με το κεφάλι.
"Δεν υπάρχουν λάκκοι".
"Αυτός δεν είναι λάκκος;"
"Όχι".
"Μα και βέβαια είναι λάκκος, το είπες κι εσύ.
"Πότε το είπα;"
"Είπες ότι ο κόσμος είναι γεμάτος λάκκους όπου μέσα βρίσκονται οι νεκροί. Και ότι το φεγγάρι είναι γεμάτο λάκκους".
"Κάνεις λάθος. Δεν το είπα εγώ".
Άρχισα να χάνω την υπομονή μου.
"Και τότε πού είμαστε;"
"Σ' ένα μέρος όπου περιμένουμε".
"Και τι περιμένουμε;"
"Να πάμε στον παράδεισο".

(...)

Τον παρέσυρα στο δασάκι, κάτω από ένα δέντρο. Υπήρχαν πουλιά. Τζιτζίκια. Σκιά. Και μια ωραία μυρωδιά από υγρή γη και βρύα.
Τον ρώτησα:
"Μπορώ να σου βγάλω την κουβέρτα από το πρόσωπο;"
"Έχει ήλιο;"
"Όχι".
Δεν ήθελε να τη βγάλει, στο τέλος κατάφερα να τον πείσω να καλύψω τα μάτια του με τη φανέλα μου. Ήταν ευχαριστημένος, το έβλεπες απ' το χαμόγελό του. Το αεράκι τού χάιδευε το δέρμα κι εκείνος το απολάμβανε.
Τον ρώτησα:
"Γιατί σ' έβαλαν εδώ;"
"Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι".
"Τίποτα τίποτα;"
"Βρέθηκα εδώ".
"Τι θυμάσαι;"
"Ότι ήμουνα στο σχολείο".
Κουνούσε το κεφάλι του.
"Αυτό θυμάμαι. Είχαμε γυμναστική. Κι έπειτα βγήκα έξω. Σταμάτησε ένα άσπρο αυτοκίνητο. Και βρέθηκα εδώ".
"Μα εσύ πού μένεις;"
"Στην οδό Μοντιλιάνι 36. Γωνία με την οδό Καβαλιέρ ντ' Αρπίνο".
"Και πού είναι αυτό;"
"Στην Παβία".
"Στην Ιταλία;"
"Ναι".
"Κι εδώ Ιταλία είναι".
Έμεινε αμίλητος. Νόμισα πως αποκοιμήθηκε, όμως κάποια στιγμή με ρώτησε:
"Τι πουλιά είναι αυτά;"
Κοίταξα γύρω μου.
"Σπουργίτια".
"Είσαι σίγουρος ότι δεν είναι νυχτερίδες;"
"Όχι. Εκείνες τη μέρα κοιμούνται και κάνουν διαφορετικό θόρυβο".
"Οι ιπτάμενες αλεπούδες όμως πετάνε και την ημέρα και τιτιβίζουν σαν τα πουλιά. Και ζυγίζουν περισσότερο από ένα κιλό. Αν σκαρφαλώσουν σε μικρά κλαδιά πέφτουν στη γη. Αυτές, κατά τη γνώμη μου, είναι ιπτάμενες αλεπούδες".
Μετά την ιστορία με τις αρκουδίτσες-πλύστρες δεν μπορούσα πια να πω τίποτα. Ποιος ξέρει, στην Αμερική μπορεί να υπήρχαν και ιπτάμενες αλεπούδες. Τον ρώτησα:
"Μα εσύ έχεις πάει στην Αμερική;"
"Χθες είδα τη μαμά μου. Μου είπε ότι δεν μπορεί να έρθει να με πάρει γιατί πέθανε. Πέθανε μαζί με όλη μου την οικογένεια. Διαφορετικά, είπε, θα ερχόταν αμέσως".
Βούλωσα τ΄αυτιά μου.

(...)

"Εγώ δεν φοβάμαι"
Νικολό Αμανίτι
εκδόσεις Καστανιώτη

Τι κάνει "μπεεεε" στα κεραμίδια;

Πάσχα το χωριό. Αν μέτρησα σωστά (με βάση την ηλικία ενός κοριτσιού που ήταν ενός έτους το τελευταίο Πάσχα που θυμάμαι εκεί και σήμερα είναι δεκαοχτώ χρονών κοπέλα και σπουδάζει κομμωτική-αισθητική γιατί αυτό την συγκινεί) ήταν το πρώτο μετά από δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια. Όσα δηλαδή, και τα χρόνια που ασκώ το νόμιμο δικαίωμα που μου έδωσε η ενηλικίωση να λέω στους γονείς μου "ξεχάστε το, δεν θα έρθω μαζί σας".

Φέτος, βέβαια, ήμουν εγώ που προσφέρθηκα να τους πάω, σε μια κρίση αυτοθυσίας προς χάριν της οικογένειας και στο πλαίσιο της παιδαγωγικής αντίληψης που θέλει ενίοτε να δείχνουμε στα παιδιά πώς είναι τα κατσικάκια και οι κοτούλες έξω από τα βιβλία.

Βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένο ότι η φύση θα συγκινήσει τα πιτσιρίκια της Αθήνας περισσότερο από το Nintendo που μόλις τους έχουν χαρίσει. Ούτε είναι σοφό να βάλεις στοίχημα για το αν στην πρώτη πασχαλίτσα που θα αντικρίσουν στη ζωή τους θα αναφωνήσουν "ααα, μια πασχαλίτσα!" ή "ααα, πάρτην από 'δω, θα μας τσιμπήσει!"

Το φετινό Πάσχα στο χωριό, λοιπόν, ήταν διδακτικό για όλους μας. Να, τι με έμαθε εμένα (μερικά τα ήξερα αλλά πήγα με μια αθώα ψευδαίσθηση ότι μπορεί και να κάνω λάθος):

α. Σύμφωνα με τον ηθικό κώδικα του χωριού, το βασικό προσόν κάποιου είναι να είναι παντρεμένος. Αν μιλάμε για μια γυναίκα, ο γάμος μάλιστα αποτελεί προσόν που διαγράφει πολλά άλλα δυστυχήματα (π.χ. το να σε δέρνει ο άντρας σου). Αν μιλάμε για έναν άντρα, ο γάμος αποτελεί προσόν με διάρκεια μόνο εφόσον η σύζυγος διαθέτει σπίτι, γονείς με οικογενειακή επιχείρηση (πχ ψησταριά) ή με μέσον που εξασφαλίζει μόνιμη θέση για τον γαμπρό στο δημόσιο.

β. Αντιστρόφως ανάλογα προς το "α", το χειρότερο μειονέκτημα κάποιου στο χωριό είναι να έχει πάρει διαζύγιο. Η αρχική αντίδραση "τι σού 'τυχε κι εσένα!" μετατρέπεται άνετα σε βαρύτατη απαξίωση αν ο διαζευγμένος είναι γένους θηλυκού και συνοδεύεται από την φιλική συμβουλή: "Κοίτα να βρεις κάποιον να ξαναπαντρευτείς τώρα που περνάει η μπογιά σου γιατί μετά θα γεράσεις και θα μείνεις μόνη σου". Για τους αρσενικούς το διαζύγιο δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα, εκτός αν υπάρχουν παιδιά οπότε εκείνος αναγκάζεται να δίνει και διατροφή στην "προκομμένη που δεν ήταν άξια να τον κρατήσει".

γ. Το κατσικάκι όταν ψήνεται στην γάστρα στο τζάκι είναι απείρως πιο νόστιμο από το σουβλιστό. Φαντάζομαι ότι αυτό το γνωρίζε εδώ και αιώνες αρκετός κόσμος, συνεπώς δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν είδα πάνω από 2-3 σούβλες -κι αυτές αυτόματες- σε ένα χωριό έδρα καποδιστριακού δήμου (δηλαδή εκατοντάδων κατοίκων) που άλλοτε έμοιαζε με Άουσβιτς των αιγοπροβάτων. Εξήγηση δεν έχω, παρατηρώ όμως ότι το έθιμο εξελίσσεται αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό των 4x4 που είδα να κυκλοφορούν.

δ. Στο δασάκι του Προφήτη Ηλία, όπου στα 15 μου καρδιοχτυπούσα για έναν Βασίλη, δεν υπάρχουν πια ερωτευμενα ζευγαράκια. Βασικά, δεν υπάρχει κανείς εκτός από κάτι πρόβατα που γλύτωσαν προσωρινά την σφαγή και βόσκουν παραδίπλα.

ε. Ο Βασίλης παντρεύτηκε και πήρε διαζύγιο αλλά είναι από τους τυχερούς που δεν δίνουν διατροφή. Όχι, δεν τον αναζήτησα. Μερικοί έρωτες καλό είναι να μένουν ανεκπλήρωτοι. Για καβάτζα.

στ. Το ποταμάκι που διασχίζει το χωριό και κυλάει κάτω από το πατρικό σπίτι, εξακολουθεί να υπάρχει. Με λιγότερο νερό, με περισσότερα πεταμμένα σκουπίδια και με μια ταμπέλα παραχωμένη κάπου, που λέει ότι υπάρχει ένας παραδοσιακός νερόμυλος ενταγμένος στα ευρωπαϊκά προγράμματα συγχρηματοδότησης Leader. Νερόμυλο εγώ δεν είδα. Είδα κάτι αγριοτριανταφυλλιές αλλά δεν πήγα να τις κουρσέψω.

ζ. Η αμυγδαλιά στην οποία σκαρφάλωνα και από την οποία έμαθα να τρώω χλωρά αμύγδαλα (προσοχή, μην το δοκιμάσετε αν το βράδυ έχετε ραντεβού, κάνει μαύρα τα δάχτυλα) δεν υπάρχει πια. Έγινε πάρκινγκ. Το χρησιμοποίησα.


η. Μερικά παιδιά που έχουν μεγαλώσει στην Αθήνα χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να εκτιμήσουν την επαρχία. Ο 8χρονος ανηψιός μου, για παράδειγμα, πέρασε διαδοχικά μέσα σε ένα δίωρο από τις φάσεις "δεν θέλω να πάω βόλτα", "είναι μια ηλίθια βόλτα", "σιγά τη βλακεία βόλτα, όλα είναι πράσινα και βαρετά", "πάμε σπίτι να παίξουμε Nintendo", "αν με κατεβάσετε από το αυτοκίνητο, όπως λέτε, να μη γυρίσετε να με ξαναπάρετε", "εγώ δεν βγαίνω να μαζέψω βρωμολούλουδα", "θα μας φάνε τα ζουζούνια", "πού το βρήκες αυτό το κίτρινο λουλούδι", "κοίτα, έχει κι άλλα τέτοια εδώ", "ααα, τι ωραία θέα", "δικό μου είναι το κουκουνάρι, εσύ να βρεις δικό σου", "αν εσύ είσαι ο Ντόρα η εξερευνήτρια, εγώ θα είμαι ο ξάδερφος της Ντόρας" κ.ο.κ.

θ. Στα ταξίδια είναι καλό να μην ξεχνάς τους φορτιστές. Ειδικά αν σκοπεύεις να δίνεις στα παιδιά την φωτογραφική μηχανή κατά τις διαδρομές με το αυτοκίνητο. Φωτογραφίζουν τόσες ανοησίες ώστε δεν μένει μπαταρία για να βγάλεις τίποτα εσύ.


ι. Στα βουνά η Cosmote πιάνει καλύτερα.

κ. Μερικά αυγά αντιστέκονται σθεναρά στις κόκκινες βαφές. Τα σπασμένα και κακκοβαμμένα καμουφλάρονται εύκολα με τεράστια αυτοκόλλητα, που μπορεί να γελοιοποιούν το νόημα του χριστιανισμού (μπορει και όχι, βέβαια, αν σκεφτείς ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης θα έστρεφε και το δεξί μάγουλο αν του χαστούκιζες το αριστερό) αλλά σώζουν τα προσχήματα της νοικοκυροσύνης.


λ. Στην εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών είναι πανεύκολο να πας από τροχαίο. Διαπίστωσα ότι μετά από δεκαετίες που αυτή η βεβαιότητα κυκλοφορούσε μεταξύ του απλού λαού χωρίς να το αναγνωρίζει η πολιτεία, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Υπάρχουν παντού ταμπέλες που γράφουν "ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 4 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ" ή "ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΤΕ. ΣΟΒΑΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ" ή "ΠΡΟΣΟΧΗ! ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 3 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ". Είναι σαφές ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ έχει κάνει πρωτοφανή δουλειά σε επικοινωνακό επίπεδο και οι οδηγοί το επιβραβεύουν επιδιώκοντας να επιβεβαιώσουν το σοφό μήνυμα των προειδοποιήσεων.


μ. Μια άχρηστη πληροφορία σχετικά με τον ίδιο δρόμο -για όσους δεν έχουν συνεπιβάτες πρόθυμους να μετράνε γρήγορα- είναι ότι το πρώτο τούνελ είναι το μικρότερο, το δεύτερο το μεγαλύτερο και το τρίτο το μεσαίο.

ν. Όταν φέρνεις στο σπίτι τα αγριολούλουδα που μάζεψες στο χωριό, κουβαλάς μαζί και τα μυγάκια τους.


UPDATE: Όπως με πληροφόρησε σήμερα μια συνάδελφος, τις ταμπέλες στην Κορίνθου-Πατρών τις έχουν βάλει εθελοντές πολίτες και όχι το ΥΠΕΧΩΔΕ. Είπα κι εγώ! Αφού οι άνθρωποι ασχολούνται με το Κιότο, πότε πρόλαβαν τέτοια κοσμογονία για την οποία δεν προβλέπονται μάλιστα και ευρωπαϊκά κονδύλια;

Who is this god person anyway?

Άποψη πρώτη:

"Σε τελική ανάλυση, η λογική θέλει να μας στερήσει την άποψη ότι υπάρχει Δημιουργός. Τη στιγμή που προκύπτει μια κοινωνία, βασισμένη μόνο στη λογική, τότε η ατομική δύναμη αρχίζει να αντικαθιστά την έννοια του Δημιουργού. Εκείνο που χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε κοινωνική επανάσταση είναι ότι αργά ή γρήγορα οι ηγέτες της επανάστασης πολεμούν μεταξύ τους και τρώνε τις σάρκες τους. Μόνο ένας ηγέτης απομένει, ένας απόλυτος δικτάτορας. Μόλις αποδεχτούμε την άποψη ότι δεν υπάρχει Θεός, τότε η τελική κατεύθυνση της αριστεράς, της δεξιάς ή του κέντρου είναι ο ολοκληρωτισμός.

Δηλαδή θέλεις να πεις ότι ο Διαφωτισμός ήταν μια νικηφόρα εποχή για το Διάβολο;

Νομίζω πως πρώτα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν η σχέση μεταξύ Θεού, Διαβόλου και ανθρώπου είναι μια εμπόλεμη σχέση ανάμεσα σε τρεις δυνάμεις ξεχωριστές αλλά και άρρηκτα συνδεδεμένες.

Ας υποθέσουμε πως υπάρχει ένας Διάβολος μονίμως παρών στις ανθρώπινες υποθέσεις, ουσιαστικά παρών. Γιατί; Γιατί Διάβολος είναι ένας άλλος θεός που θέλει να ανατρέψει τον γνωστό θεό. Έχει τις δικές του απόψεις περί ύπαρξης. Θα φτάσω μάλιστα στο σημείο να πω ότι η τεχνολογία είναι δική του επινόηση, Όπως ο Θεός έτσι και ο Διάβολος θέλει να ασκεί εξουσία στο σύμπαν, ενώ ο Θεός θέλει η εξουσία Του να ανταποκρίνεται στο όραμά Του για τις προοπτικές του σύμπαντος.

Την παρουσία του Χριστού την παραβλέπεις;

Ο Χριστός μπορεί κάλλιστα να είναι ο Υιός του Θεού, μια υλική και πνευματική οντότητα που ο Θεός έκρινε απαραίτητη για την ανθρωπότητα. Άρα ναι, ο Ιησούς μπορεί να ήταν αληθινός. Το γεγονός ότι αντιδρώ στα δόγματα δεν σημαίνει ότι απορρίπτω τα πάντα. Η ύπαρξη του Ιησού βγάζει νόημα. Ο Ιησούς ως αρχή της αγάπης, της συμπόνιας, της συγχώρεσης και του ελέους είναι κάτι που όλοι μας το κατανοούμε. Το νιώθουμε μέσα μας. Το νιώθουμε ως το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας, το ευγενέστερο, το πλουσιότερο, το πιο γενναιόδωρο. Οι οργανωμένες θρησκείες όμως με απωθούν εξαιτίας της φιλοσοφικής ασυνέπειας του Θεού ενώπιον του οποίου γονατίζουν, ενός Θεού παντοδύναμου και πανίσχυρου. Από κει ξεκινά, νομίζω, το φιλοσοφικό πρόβλημα: από την άποψη ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος. Η ιστορία του εικοστού αιώνα έδειξε την αντίφαση αυτών των όρων και μάλιστα πολύ εντυπωσιακά. Πώς γίνεται να μην σκεφτούμε ότι αν ο Θεός είναι παντοδύναμος, τότε δεν μπορεί να είναι και πανάγαθος. Ή πανάγαθη. Εάν ο Θεός είναι πράγματι πανάγαθος, τότε δεν είναι παντοδύναμος. Προσπαθώντας να απαντήσουν σε αυτήν την αντίφαση, οι θεολόγοι χάνονται σε φιλοσοφικά αδιέξοδα εδώ και χίλια χρόνια."

Νόρμαν Μέιλερ

"Περί Θεού" (Μια ασυνήθιστη συζήτηση με τον Μάικλ Λένον) - εκδόσεις Καστανιώτη

Άποψη δεύτερη:

The argument runs something like this. "I refuse to prove that I exist", says God, "for proof denies faith and without faith I am nothing." "But", says Man, "the Babel Fish is a dead giveaway isn't it? It proves you exist, and so therefore you don't. QED." "Oh dear", says God, "I hadn't thought of that", and promptly vanishes in a puff of logic. "Oh, that was easy", says Man, and for an encore he goes on to prove that black is white and gets killed on the next zebra crossing. Most leading thelogians claim that this argument is a load of dingo's kidneys. But this didn't stop Oolon Colluphid making a small fortune when he used it as the central theme for his best selling book, "Well That About Wraps It Up For God." Meanwhile the poor Babel Fish, by effectively removing all barriers to communications between different cultures and races, has caused more and bloodier wars than anything else in the history of creation.

"The Hitch Hikers Guide to the Galaxy"

Douglas Adams

Ο προβληματισμός του μόσχου του σιτευτού

Η ζωή έχει τον τρόπο να φέρνει μια ισορροπία σε όλα τα επίπεδα. Γι' αυτό και η πληρότητα στο εσωτερικό μου μέσου μικροαστικού ψυγείου είναι αντιστρόφως ανάλογη εκείνης που παρουσίαζε χτες το Ευρωκοινοβούλιο, κατά την συζήτηση για την κρίση που αντιμετωπίζουν ορισμένα κράτη μέλη εξαιτίας της μεγάλης ανόδου των τιμών των τροφίμων. Μην βιαστείτε να επικρίνετε τους απόντες ευρωβουλευτές. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, που τα γραφεία τύπου προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αποκρύψουν από τα media, οι θεσμικοί εκπρόσωποι των καταναλωτών της γηραιάς ηπείρου απουσιάζουν όλο και πιο συχνά από τα έδρανα γιατί κυκλοφορούν ιγκόγνιτο στα αληθινά πεδία των μαχών. Λιώνουν τις σόλες τους στους δρόμους κάνοντας ρεπορτάζ αγοράς, βουτάνε στα λασπωμένα χωράφια που δίνουν ελπίδα στους πεινασμένους του τρίτου κόσμου και επιτηρούν την περιβαλλοντική νομιμότητα στις χωματερές όπου ανακυκλώνεται η σαβούρα του πολιτισμού μας. Κάνουν, δηλαδή, όλη την βρώμικη δουλειά που εμείς αγνοούμε, απορροφημένοι καθώς είμαστε στην μελέτη των άπειρων ενθέτων γαστρονομίας που κυκλοφορούν. Κι έτσι απομένει για πάρτη μας μόνο το δίλημμα αν θα χρησιμοποιήσουμε σακούλες από πλαστικό ή από άμυλο για τα ψώνια μας από το σουπερμάρκετ. Που, ΟΚ, είναι κι αυτό ένα ζήτημα, αλλά ας μην τα θέλουμε όλα στο πιάτο.

Σόρι Λουντμίλα

Ε, ναι, λοιπόν, υπάρχει θεός.

Χρειάστηκε να παραβιαστεί η απαγόρευση του Κρεμλίνου για αναφορές στην προσωπική ζωή του Πούτιν ώστε να ανατραπεί επιτέλους ο μύθος ότι οι ολυμπιονίκες χτίζουν κορμιά και βίλες μόνο χάρη στις κινέζικες ντόπες.

.

Κι έλεγα κι εγώ... τέτοιο άξιο παλικάρι και δεν έχουν πέσει ακόμα να το φάνε οι λυσσάρες;

Με πόσο λιμοντσέλο χωνεύεται η πολιτική;

Ένας 41χρονος παραγωγός λιμοντσέλο προσέφερε χτες στο Σορέντο, το highlight της πρώτης ημέρας των ιταλικών εκλογών (αν δεν αρχίσει να βρέχει σουρεαλισμό, μάλλον θα είναι και το highlight ολόκληρου του εκλογικού διημέρου) όταν πήρε το τεράστο ψηφοδέλτιο με τα σύμβολα όλων των υποψήφιων κομμάτων, το έσκισε ήρεμα σε μικρά κομματάκια και μετά τα έφαγε.
Στην συνέχεια συνελήφθη και του απαγγέλθηκε η κατηγορία της καταστροφής εκλογικού υλικού. Ο ίδιος δήλωσε: "Όλοι οι πολιτικοί με αηδιάζουν. Δεν αισθάνομαι ότι με εκπροσωπεί κανένας".

α. Συγκινήθηκα (αλήθεια, καλέ, αφού ανέβασα και ποστ μεσημεριάτικα)

β. Το έφαγε;;;; Θεούλη μου, εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω ακτιβισμό της προκοπής.

γ. Αναρωτιέμαι πώς να το φτιάχνει ο τύπος το λιμοντσέλο.

δ. Τώρα το google θα μου στέλνει κι άλλους που ψάχνουν με την λέξη "λιμοντσέλο";

"A person is a person, no matter how small"

Από εκείνη την Κυριακή που η μικρή αντανάκλαση είδε τον Νέμο, όρθια -όπως κάθε 3χρονο που υπακούει στην φύση και δεν στρώνει κώλο κάτω για περισσότερο από 8 συνεχόμενα λεπτά- διασκορπίζοντας τριγύρω χούφτες ποπ κορν και ρωτώντας φωναχτά κάθε τόσο "γιατί είναι τόσο δυνατά;" (ο ήχος), μέχρι σήμερα δεν έχει χάσει ούτε μία από τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που έχουν κυκλοφορήσει. Μέχρι και με τον xkont κάνουν κόντρες ποιος έχει δει τις περισσότερες και παραβγαίνουν στους ελληνικούς τίτλους.
Εγώ, έχω χάσει μερικές αλλά από τον Χόρτον έχασα μόνο την μέση. Με πήρε ο ύπνος. Δεν φταίει ο Χόρτον, εγώ νύσταζα.

Εκείνος είναι μια χαρά ελέφαντας. Σουρεαλιστικός, όπως είναι όλοι οι κινούμενοι χαρακτήρες: Επιβιώνει πέφτοντας από γκρεμούς, αιωρείται για όσα δευτερόλεπτα το απαιτεί το σενάριο και καταφέρνει να ανακαλύψει ανάμεσα σε εκατομμύρια ολόιδια ροζ λουλουδάκια εκείνο που έχει χάσει και που το ψάχνει εναγωνίως γιατί επάνω του είναι γατζωμένος ο μικρός άσπρος κόκκος στον οποίο κρύβεται η Χούβιλ (Whoville). Κάνει κι άλλα εντυπωσιακά, αλλά όπως καταλαβαίνετε, τα έχασα.
H πόλη των Χου (Who) έχει έναν δήμαρχο με 96 κόρες και έναν γιο, τον Γιο-Γιο -το πρώτο εμφανέστατα έμο κινούμενο σχέδιο που έχω δει, αν εξαιρέσουμε τους ήρωες του Τιμ Μπάρτον στον Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη- και όλοι μαζί (99 σύνολο, μαζί με την δημαρχίνα) μοιράζονται μία μόνο τουαλέτα.

Τα βάσανα των Χουβιλαίων ξεκινούν όταν ένα βελανίδι παρασύρεται από μια σταγόνα βροχής και συγκρούεται με το λουλούδι στο οποίο φιλοξενείται ο κόκκος, προκαλώντας έτσι την αποκόλλησή του με λογική συνέπεια ο αέρας να το παρασύρει σε βέβαιη συντριβή στα βράχια, βούλιαγμα στη λίμνη, κατάποση από έντομο ή σε κάποια άλλη μοιραία κατάληξη. Αυτό που τον σώζει είναι ο Χόρτον που χάρη στα τεράστια αυτιά του ακούει ένα "βοήθεια" από τον αιωρούμενο κόκκο, και ξεκινάει τις διπλωματικές επαφές με τον δήμαρχο Αουγκούστους Μέιχου και όπως καταλαβαίνετε αναλαμβάνει την διάσωση της πόλης. Τον δήμαρχο, όμως, οι μεγαλοπαράγοντες της Χούβιλ τον έχουν γραμμένο στα @@ τους κι έτσι κανείς δεν τον υπολογίζει όταν τους προειδοποιεί ότι θα πρέπει να προφυλαχθούν από τους κινδύνους για τους οποίους τον προειδοποιεί ο Χόρτον.
Αλλά και τον Χόρτον τον περιφρονούν όλα τα υπόλοιπα ζώα του δάσους, εξαιτίας της εκστρατείας του για την διάσωση του κόκκου. Όλα πλην του φίλου του του Μόρτον, ο οποίος ενσαρκώνει τον τύπο που πάντα στέκεται στο πλευρό μας όχι επειδή έχει πειστεί ότι δεν είμαστε τρελοί αλλά γιατί μας αγαπάει ακόμη κι αν είμαστε.

Ο κακός της υπόθεσης είναι η μαμά καγκουρό που πείθει τους υπόλοιπους ότι ο Χόρτον είναι επικίνδυνος γιατί υποστηρίζει πως "a person is a person, no matter how small" και διαδίδει πράγματα για τα οποία δεν υπάρχουν αποδείξεις, συνεπώς δηλητηριάζει το μυαλό των παιδιών, απειλεί την σταθερότητα της κοινότητας, υπονομεύει την τάξη και την λογική και πρέπει να υποχρεωθεί να ομολογήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα στον άσπρο κόκκο, ότι τίποτα δεν ακούγεται από εκεί μέσα, και για να επανέλθει η τάξη πρέπει το ροζ λουλούδι να καταστραφεί και η υπόθεση να λήξει. Δωροδοκεί, λοιπόν, έναν...

μπιιιιιιιιπ

Δυστυχώς ο χρόνος σας τελείωσε. Παρακαλούμε, ρίξτε κι άλλο κέρμα για την συνέχεια της ιστορίας ή πατήστε παρακάτω για να δείτε το τρέιλερ (δωρεάν):

Πριν τρέξετε στα μπλογκ των κριτικών κινηματογράφου, μπορώ να σας δώσω μερικά ακόμη δωρεάν τιπς:

-Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο "Horton hears a Who" του Dr Seuss ο οποίος πρέπει να ήταν γαμώ τους συγγραφείς παιδικών βιβλίων και καρτουνίστας. Το συγκεκριμένο παραμύθι, μάλιστα, θεωρήθηκε ότι ήταν η απάντησή του στις διώξεις του Μακαρθισμού αφού εκδόθηκε αμέσως μετά τις ακροάσεις της επιτροπής Μακάρθι.

-Οι σκηνοθέτες της ταινίας υπήρξαν συντελεστές -μεταξύ άλλων- ταινιών των Monty Python, και δυο εκ των κορυφαίων ταινιών κινουμένων σχεδίων: της "Εποχής των Παγετώνων" και του "Μπαμπούλα Α.Ε".

-Η φωνή του Χόρτον είναι ο Jim Carrey.

-Στην Χούβιλ τρώνε για πρωινό αυγά μάτια με πράσινο κρόκο και ζαμπόν..

Αστέρια μακρινά (καμμιά φορά και κοντινά)

(...)

Το απόκομμα αναφερόταν σε διάφορους "Χιλιανούς τρομοκράτες" που είχαν μπει στη Νικαράγουα από την Κόστα Ρίκα με τους ένοπλους του Μετώπου των Σαντινίστας. Ένας από αυτούς ήταν ο Χουάν Στάιν.

Από εκείνη τη στιγμή οι ειδήσεις για τον Στάιν δεν σταμάτησαν. Εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν σαν φάντασμα, παντού όπως οι Λατινοαμερικάνοι, απελπισμένοι, γενναιόδωροι, τρελαμένοι, θαρραλέοι, απεχθείς, γκρέμιζαν και ξανάχτιζαν και ξαναγκρέμιζαν την πραγματικότητα σε μια ύστατη απόπειρα καταδικασμένη στην αποτυχία. Τον είδα σε ένα ντοκιμαντέρ γύρω από την κατάληψη της Ρίβας, την πόλη στο νότιο τμήμα της Νικαράγουας, με το μαλλί κομμένο με μεγάλες ψαλιδιές, πιο αδύνατο από πριν, ντυμένο κατά το ήμισυ σαν καθηγητή ενός θερινού πανεπιστημίου, καπνίζοντας πίπα και με τα γυαλιά σπασμένα και δεμένα με σύρμα. Ο Βιβιάνο μου έστειλε ένα απόκομμα που έλεγε ότι ο Στάιν και άλλα πέντε πρώην μέλη του MIR πολεμούσαν στην Αγκόλα εναντίον των Νοτιοαφρικανών.

(...)

Σύμφωνα με τον Βιβιάνο όλοι οι διοικητές εκείνης της απεγνωσμένης επιχείρησης είχαν ονόματα Ελλήνων ηρώων και ημίθεων. Ποιο να ήταν εκείνο του Στάιν; Καπετάν Πάτροκλος, καπετάν Έκτωρ, καπετάν Πάρις; Δεν ξέρω. Αινείας σίγουρα όχι, ούτε Οδυσσέας. Στο τέλος της μάχης, όταν περισυνέλεγαν τα πτώματα, βρέθηκε ένας ξανθός και ψηλός τύπος. Στα αρχεία της αστυνομίας έχει καταγραφεί μια συνοπτική περιγραφή: ουλές στα χέρια και στα πόδια, παλιές πληγές, ένα τατουάζ στο δεξί μπράτσο, ένα όρθιο λιοντάρι. Η ποιότητα του τατουάζ είναι καλή. Έργο τεχνίτη, μα το Θεό, τέτοια τατουάζ δεν γίνονται στο Ελ Σαλβαδόρ. Στη Διεύθυνση Πληροφοριών της αστυνομίας ο ξανθός άγνωστος είχε καταχωριστεί με το όνομα Χακόβο Σαμποτίνσκι. Αργεντινός πολίτης, πρώην μέλος του Επαναστατικού Λαϊκού Στρατού.

Πολλά χρόνια αργότερα ο Βιβιάνο πήγε στο Πουέρτο Ρίκο και έψαξε το πατρικό σπίτι του Χουάν Στάιν.

(...)

"Τότε πρέπει να έκανα λάθος πάλι, είπε ο Βιβιάνο, πρέπει να μιλάμε για δυο διαφορετικές οικογένειες Στάιν. Ο γιος της χήρας δεν ζει πια στο Λιανκίουε; Πέθανε πέρσι σε ένα νοσοκομείο στη Βαλδίβια, έτσι μου είπαν, ήμασταν φίλοι αλλά ποτέ δεν πήγα να τον δω στο νοσοκομείο, δεν είχαμε και τόσο στενή σχέση. Από τι πέθανε; Νομίζω από καρκίνο, είπε η γυναίκα κοιτάζοντας τα χέρια του Βιβιάνο. Και ήταν αριστερός, σωστά; είπε ο Βιβιάνο με μια φωνή που μόλις του έβγαινε. Μπορεί, είπε η γυναίκα, αίφνης χαρούμενη ξανά, έλαμπαν τα μάτια της, έλεγε ο Βιβιάνο, όπως δεν είδα κανενός άλλου τα μάτια να λάμπουν έτσι, ήταν αριστερός αλλά όχι στρατευμένος, ήταν σιωπηρά αριστερός, όπως τόσοι και τόσοι Χιλιανοί από το 1973 και πέρα.(...) Πώς ήταν το μικρό του; Χουάν Στάιν. Χουανίτο Στάιν, Και τι δουλειά έκανε; Ήταν καθηγητής, αν και η αγαπημένη του ασχολία ήταν να επισκευάζει μηχανές από τρακτέρ, από θεριστικές μηχανές, από αντλίες, οτιδήποτε, έπιαναν πάρα πολύ τα χέρια του.

(...)

Έτσι λοιπόν ο Βιβιάνο πήγε στο νεκροταφείο της Βαλδίβια και για μια ολόκληρη μέρα, συνοδευόμενος από έναν φύλακα στον οποίο πρόσφερε ένα γερό φιλοδώρημα, έψαξε τον τάφο εκείνου του ψηλού ξανθού Χουάν Στάιν, που ποτέ όμως δεν είχε βγει έξω από την Χιλή, μα όσο κι αν έψαξε δεν το βρήκε.

(...)
.

Το "Μακρινό Αστέρι", μιλάει για μια παρέα Χιλιανών ποιητών. Για μια ιστορία τους που ξεκινάει λίγο πριν το πραξικόπημα του Πινοτσέτ και ολοκληρώνεται μετά από αρκετά χρόνια στην Ευρώπη, όπου είχαν διασκορπιστεί τα μέλη της.

Στο οπισθόφυλλο του αντίτυπου που έχω, και που από την ώρα που γραφόταν αυτό το ποστ είναι ανεπανόρθωτα εμποτισμένο με λιμοντσέλο-τσίπουρο, γράφει ότι είναι ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα με θέμα τη βία, την πολιτική τρομοκρατία, τις διαπλοκές αλληλένδετων μικρόκοσμων αλλά κυρίως τη σχέση της λογοτεχνίας με το κακό.

Την γνωριμία μου με τον Roberto Bolaño την οφείλω στις βόλτες μου στα blogs. Ή μάλλον στην βόλτα, γιατί μία είναι, η ίδια που αρχίζει κάποτε χωρίς να ξέρεις πότε θα τελειώσει -μόνο μπορείς να ξεχωρίσεις κομμάτια της διαδρομής, άλλα πιο συναρπαστικά, άλλα μονότονα, πολλά μοναχικά ή στείρα και κάποια πολύ γενναιόδωρα. Γενναιόδωρα όχι μόνο γιατί μπορεί να πέσεις πάνω σε μια τέτοια διακλάδωση που πολύ σύντομα θα σε έχει οδηγήσει στους Χιλιανούς ποιητές αλλά και γιατί μπορεί να πέσεις πάνω σε ανθρώπους που μπορεί να σε οδηγήσουν εδώ:

Είναι οι δυο όψεις της ίδιας σελίδας. Και οι δυο μαζί λένε ότι με ανθρώπους που συνάντησες στις διακλαδώσεις του διαδικτύου μπορείς να μοιραστείς από τις πιο βασικές μέχρι τις πιο αυθόρμητες ανάγκες. Ακόμη κι αν οι λευκές σελίδες του blogger και του wordpress (άντε και του realpeople, που φιλοδοξεί να επεκτείνει ο xkont) δεν γεμίσουν ποτέ με αληθινή ποίηση, εγώ είμαι σίγουρη πια ότι μπορούν να γεννήσουν για τον καθένα μας, δικές του διαπλοκές αλληλένδετων μικρόκοσμων.
Ε, κι εγώ που συνήθως κουβαλάω μαζί μου κι έναν μικρό βοηθό με αληθινές χάρτινες σελίδες και μαρκαδόρους, έχω ήδη αρχίσει να κρατάω ντοκουμέντα από τέτοιες διαπλοκές.