Κανόνας α: Ποτέ μην πέφτεις με τα μούτρα στην λογική

Έγραφε. Εγραφε, έγραφε, έγραφε...
Και ο κάδος των σκουπιδιών γέμιζε. Γέμιζε, γέμιζε,γέμιζε...
Είχε τιγκάρει από πεταμένες λέξεις.
Το πρόβλημα δεν ήταν αυτές. Οι λέξεις, δηλαδή. Αυτές ήταν αξιοπρεπέστατες. Με τα ωραία τους γράμματα, με τελείες, και κόμματα και παύλες ανάμεσα, για να έχουν να χοροπηδάνε τριγύρω τους όποτε βαριόντουσαν.
Αλλά δεν έφταναν οι αξιοπρεπείς λέξεις, με την παιδική χαρά τους. Το πρόβλημα ήταν η σειρά των λέξεων. Η λογική σειρά, στην οποία ήταν υποχρεωμένες να επιστρέφουν. Δοκίμασε με διάφορους τρόπους να τις μεταπείσει ότι δεν πρέπει να γυρνάνε πάντα στην αρχική θέση τους αλλά εκείνες δεν άκουγαν. Κι έτσι ήταν βέβαιο ότι αν κανείς τις έβλεπε μετά, θα τις περνούσε για κανονικές και δεν θα πίστευε ότι προ ολίγου έπαιζαν βόλεϊ με τις τελείες και έκαναν γουιντσέρφινγκ με τις παύλες. Κι έτσι, τσαλάκωνε τα χαρτιά και τα πέταγε.
Είχε βαρεθεί με τα παιχνίδια της λογικής. Πάλι.
Θα τα παρατούσε γι' απόψε. Έβαλε μπουφάν για να βγει να περπατήσει. Ευκαιρία να κατεβάσει τα σκουπίδια. Αδειασε και τον κάδο με τα χαρτιά στην σακούλα για την ανακύκλωση.
Όπως περνούσε από την Ιωνίας και σκεφτόταν ότι έκανε βλακεία που δεν πήρε ομπρέλα, άκουσε κάποιον να ζητάει βοήθεια. Κοίταξε προς την οικοδομή.
"Σας παρακαλώ, βοηθήστε με".
"Ε;"
"Χρειάζομαι κάποιον να με κατεβάσει. Ήταν εύκολο να ανέβω αλλά δεν υπολόγισα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να κατέβω. Ένα χεράκι, παρακαλώ..."
"Κοίτα να δεις... να ανέβω δεν μπορώ, για να σε βοηθήσω. Αλλά έχω μια σακούλα γεμάτη χαρτιά. Θα την κρατήσω από κάτω και εσύ φρόντισε να πηδήξεις μέσα για να μη σπάσεις τίποτα."
"ΟΚ. Πηδάω."

"Είσαι εντάξει τώρα;"
"Δεν θα το έλεγα".
"Αφού έπεσες μέσα στα χαρτιά. Δεν ήταν μαλακά;"
"Μαλακά! Έχεις τρελαθεί; Τι γράφουν αυτά τα χαρτιά ρε συ; Κόντεψα να σπάσω το κεφάλι μου. Καλύτερα να έπεφτα στο τσιμέντο."

update: Ετούτο το post γράφτηκε προτού διαβαστεί αυτό. Δεν ξέρω ποιό από τα δύο υπονομεύει περισσότερο την λογική. Ούτε έχει σημασία, φυσικά.

Santa's Ghetto

"Santa's Ghetto is probably the world's most low-concept art event.

Every year we assemble a loose collection of the great unwashed to hawk their artistic wares on the high street amongst the mindless sham and drudgery of the christmas season. This year we've moved out of Oxford Street into a former chicken shop on Manger Square in Bethlehem opposite the Church of the Nativity (where Santa Claus was actually born).

This puts us one mile behind the security wall in a part of the world ravaged by conflict, poverty and dust. Just the place, you'd think, that's desperate to check out the latest five-colour deckled edge screen prints coming out of East London.

You can watch the whole sorry thing unravel on-line but you're particularly welcome to come out and visit in person (you're probably far less likely to get randomly stabbed on the way home than you were last year)."

Τριανταπέντε

-Λοιπόν, πάμε. Έχεις 2. Τι ποντάρεις;
-Θα τα βάλω όλα.
-Τα πάντα;
-Τα πάντα.
-Είσαι σίγουρη; Έχω άσσο έξω.
-Σίγουρη. Τράβα.
-8...
-...
-...και 10...
-...
-...και 3. Εικοσιτρία.
-Συνέχισε.
-Και 5. Εικοσιοκτώ.
-Άλλο ένα.
-Και 7. Τριανταπέντε. Κάηκες.

...

Στα σύννεφα

Γυρνάμε σελίδα

Ξέρω ότι σας έχω ξεσυνηθίσει στα συχνά ποστ, αλλά απόψε επανέρχομαι με μια πρόταση βιβλίου. Όχι τόσο γιατί είναι επείγον (αν και πρέπει να το επιστρέψω σε εκείνον που μου το δάνεισε) όσο γιατί δεν θέλω να τρώτε στη μάπα τα ληγμένα προφυλακτικά.

Είπαμε, να λέμε τον πόνο μας αλλά υπάρχει και το savoir vivre.

"Το ημερολόγιο ενός ασήμαντου" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ίνδικτος" τον περασμένο Ιούλιο, τότε που καιγόταν η χώρα. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας καλός λόγος που πολλοί αγνοούμε την ύπαρξή του. Ο άλλος καλός λόγος είναι ότι τα κλασσικά ημερολόγια δεν είναι πολύ της μόδας τώρα που υπάρχουν τα blogs. Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αγγλία, σίγουρα δεν υπήρχαν blogs γιατί ήταν το έτος 1892. Προηγουμένως, το ημερολόγιο είχε δημοσιευτεί σε συνέχειες στο σατιρικό περιοδικό Punch ως "πιστή καταγραφή της μονότονης καθημερινότητας στα προάστια του Λονδίνου και στα γραφεία του Σίτυ στο τέλος της βικτοριανής εποχής". Σύμφωνα με το σημείωμα της έκδοσης, σήμερα συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του αγγλικού χιούμορ και o Observer το έχει κατατάξει ανάμεσα στα εκατό καλύτερα μυθιστορήματα.

Ο κύριος Πούτερ είναι ένας μεσαίος υπάλληλος, με μια βολική σύζυγο, δυο γείτονες που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι του και του σπάνε τα νεύρα, έναν γιο που παρατάει τη δουλειά του και αρραβωνιάζεται την λάθος γυναίκα, κι ένα συρφετό γνωστών, φίλων, συναδέλφων και συμπολιτών που αναστατώνουν την ζωή του κάθε φορά που ταράζουν την σταθερή σαν καρδιογράφημα πεθαμένου ηρεμία της καθημερινότητάς του.
Μια καίρια λεπτομέρεια είναι ότι ο κύριος Πούτερ δεν κάνει συχνά αστεία. Πολύ πιο συχνά κάνει γκάφες.
Πάρτε μια ιδέα:

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Επιστρέφοντας μετά τη Λειτουργία ο εφημέριος ήρθε μαζί μας. Έστειλα την Κάρρι να ανοίξει την πόρτα της κυρίας εισόδου, που δεν χρησιμοποιούμε παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν μπόρεσε να την ανοίξει, και μετά την όλη επίδειξή μου ήμουν υποχρεωμένος να οδηγήσω τον εφημέριο (του οποίου, παρεπιπτόντως, το όνομα δεν το έπιασα) στην πλαϊνή είσοδο, Πιάστηκε το πόδι του στο ξέστρο και σκίστηκε η άκρη του παντελονιού του. Ό,τι πιο ενοχλητικό, καθώς η Κάρρι δεν μπορούσε, μέρα Κυριακή, να προσφερθεί να το επιδιορθώσει. Μετά το γεύμα πήρα έναν υπνάκο. Έπειτα έκανα μια βόλτα στον κήπο, και ανακάλυψα μια ωραία θέση για να σπείρω σιναποκάρδαμα και ραπανάκια. Πήγα πάλι στην εκκλησία το βράδυ: γύρισα πίσω με τον εφημέριο. Η Κάρρι παρατήρησε πως φορούσε το ίδιο παντελόνι, μόνο που ήταν επιδιορθωμένο. Θέλει εμένα για την περιφορά του δίσκου, πράγμα που θεωρώ μεγάλη τιμή.

26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Πήρα λίγο ακόμα κόκκινο βερνίκι (καθώς το κόκκινο, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο όμορφο χρώμα), και πέρασα ένα χέρι το δοχείο για τα κάρβουνα, όπως επίσης και τις ράχες των τόμων του Σαίξπηρ μας, που το δέσιμό τους είχε αρχίσει να φθείρεται.

25 ΜΑΪΟΥ Η Κάρρι κατέβασε μερικά πουκάμισά μου και με συμβούλεψε να τα πάω στου Τρίλλιπ στη γωνία. Είπε: "τα κολάρα και τα μανίκια είναι πολύ τριμμένα". Χωρίς να διστάσω ούτε στιγμή, είπα: "Κι εγώ, συντετριμμένος που το ακούω". Θεέ μου, τι γέλιο ήταν αυτό. Πίστεψα ότι δεν θα σταματούσαμε ποτέ να γελάμε. Στο λεωφορείο έτυχε να κάθομαι στο κάθισμα πίσω από τον οδηγό, και του είπα το αστείο μου για τα "συντετριμμένα" πουκάμισα. Νόμισα ότι από τα γέλια θα φύγει από το κάθισμά του. Και στο γραφείο όμως γέλασαν δεόντως με το αστείο μου.

16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Ο Λούπιν αρνήθηκε ευθέως να περπατήσει μαζί μου στην παραλία, επειδή φορούσα την καινούργια μου ψάθινη κάσκα μαζί με τη ρεντιγκότα μου. Δεν ξέρω τι στο καλό συμβαίνει μ' αυτό το παιδί.

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ Δυσκολεύομαι να βρω καλά λουκάνικα για πρωινό. Ή θα έχουν πολλά μπαχαρικά ή θα είναι κόκκινα σαν μοσχαρίσιο κρέας. Ακόμα ανήσυχος για τις είκοσι λίρες που επένδυσα την περασμένη εβδομάδα κατόπιν συμβουλής του Λούπιν. Τέλος πάντων, και ο Κάμμινγκς το ίδιο έκανε.

Ληγμένα

Η ημερομηνία λήξης ήταν σαφής. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2007. Ούτε μέρα παραπάνω. "Εντάξει, έχω καιρό", σκέφτηκε.

Επιπόλαια το σκέφτηκε, επειδή ήταν ακόμα Μάιος του 2003, επειδή ακόμα δεν ήταν ούτε 31 και νόμιζε ότι ο καιρός που ήταν μπροστά θα ήταν γεμάτος ηδονές, φρέσκιες ηδονές, από αυτές που ονειρεύεσαι όταν είσαι 30 και η ημερομηνία της δικής σου λήξης μοιάζει πολύ μακρινή και νομίζεις ότι η ζωή θα τσακιστεί να σου τις φέρει, τώρα που είσαι νέος, τώρα που ακόμα το πιστεύεις ότι σίγουρα υπάρχει κάποιος που θα πάρει τους χυμούς σου για να φτιάξει το καλύτερο κρασί και είσαι βέβαιος, με εκείνη την αφελή, ηλίθια πες καλύτερα, βεβαιότητα πως αυτό προορίζεσαι να γίνεις, γιατί έτσι, επιπόλαια πάλι, πιστεύεις ότι οι άνθρωποι γινόμαστε τα καλύτερα κρασιά αν έχουμε φροντίσει το αμπέλι, αν έχουμε τον ήλιο να μας δίνει οξυγόνο και κάποιον να εκτιμήσει την στιγμή που έχουμε ωριμάσει, την κατάλληλη στιγμή, όχι πολύ νωρίς ώστε να μην μπορούμε να πούμε ευχαριστώ, όχι πολύ αργά ώστε να μην μπορούμε να πούμε οτιδήποτε πια.

Μαλακίες πίστευες. Γιατί εκτός από τις σαφείς ημερομηνίες λήξης, υπάρχουν κι εκείνες οι ασαφείς. Εκείνες που δεν σου λένε πότε λιώνουν τα φτερά όσο εσύ συνεχίζεις να πετάς σαν βλάκας. Και συνεχίζεις να πετάς, ακούγοντας μόνο το χειροκρότημα από κάτω, που το ερμηνεύεις λάθος κι αυτό. Νομίζεις ότι καμαρώνουν το πέταγμά σου ενώ στην πραγματικότητα κάθε "κλαπ" είναι ένα "κλικ". Ένα "κλικ" του χρονόμετρου που μετράει τις στιγμές μέχρι εκείνη την ημερομηνία λήξης που κανείς δεν αναγράφει πουθενά.