Τον Σκωτσέζο κι αν τον λιάζεις, τον ήλιο σου χαλάς

Ο πρώτος εξυπνακίστικος τίτλος που βρήκα γι' αυτό το ποστ, έχει και μια δόση αλήθειας. Στην Σκωτία ο ήλιος παίζει κρυφτούλι με τα σύννεφα με την ίδια συχνότητα που στην Ελλάδα αποκαλύπτεται κι ένα νέο πολιτικό ή οικονομικό σκάνδαλο: περίπου κάθε 20 δευτερόλεπτα.

.

Τώρα πια που είμαι πίσω και πίνω τον καφέ μου σε κούπες με τον Robert the Bruce, την Mary of Scots και άλλες ένδοξες προσωπικότητες που κοσμούν τους τοίχους των κάστρων και των μουσείων που επισκέφθηκα, τώρα που οι υπολογιστές στην δουλειά και στο σπίτι έχουν wallpapers τις "σιχαμένες πρασινάδες" που λέει και η sorolop, και τώρα που δεν έχω τον itelli να με ξεναγεί στα highlands και στα lowlands, μπορώ να παραδεχτώ ότι όλα αυτά μου λείπουν.

.

Δεν θα αρχίσω μιλώντας για τοπία. Ένα από τα πιο απελευθερωτικά πράγματα που προσφέρουν τα ταξίδια είναι οι άχρηστες πληροφορίες που μας αποκρύπτει η καθημερινότητα και η προσκόλησή μας σε έναν τόπο. Πληροφορίες όπως το τι σημαίνει οφσάιντ (κάτι που δεν είχαν καταφέρει να με μάθουν ένας πρώην σύζυγος και διάφοροι πρώην άλλων ιδιότητων, με τους οποίους είχα παρακολουθήσει πριν από το Euro 2008 πολλά Μουντιάλ, Κύπελλα και λοιπές διοργανώσης αυξημένης τεστοστερόνης), το γεγονός ότι ροχαλίζω (κάτι που δεν επιβεβαιώνεται εκτός Σκωτίας), το γεγονός ότι κάθε τέσσερα 24ωρα διαρκούς συνύπαρξης με κάποιον κατά κανόνα τσακώνεστε (αν ο κάποιος είναι σύζυγος ο αντίστοιχος ρυθμός είναι ανά ένα 24ωρο), το ότι το σκωτσέζικο ντους λέγεται έτσι επειδή οι σκωτσέζικοι νηπτήρες έχουν ακόμα και σήμερα από μία βρύση με κρύο και μία με ζεστό νερό και πρέπει να γεμίζεις μισή χούφτα με το καθένα για να αποφύγεις κρυοπαγήματα και εγκαύματα, το ότι οι πολυταξιδεμένοι λένε ότι ο ουρανός είναι πιο χαμηλά κοντά στους πόλους της Γης ακριβολογούν κ.α.

.

Εξίσου απελευθερωτική, ή έστω απενοχοποιητική, είναι και η διαπίστωση ότι ακόμη και οι άνθρωποι που ζουν σε ένα μέρος με τόσο πράσινο, λιμνούλες, κάστρα και προβατάκια να βόσκουν ολούθε, καταντούν να βλέπουν δεκάδες ανούσια ριάλιτι, πολλά από τα οποία η τηλεοπτική παγκοσμιοποίηση θα φέρει σύντομα κι εδώ.

Σε ένα από αυτά τα ριάλιτι, με θέμα πώς να κάνετε το παιδί σας να τρώει σωστά, χάζευα κάποιο βράδυ την περίπτωση ενός τρίχρονου που το κλείσανε εσωτερικό σε ειδικό σχολείο και το εκπαίδευαν να δοκιμάζει πατάτες και λουκάνικα γιατί μέχρι τότε έπινε μόνο γάλα με μπιμπερό. Όπως αποδείχτηκε δεν έφταιγε το παιδί αλλά η πολύ χοντρή μαμά του που μπροστά στην άρνησή του όταν πρωτοδοκίμασε φαγητό, το ξαναγύρισε στα μπιμπερό.

.

Για τα λουκάνικα στο παιδικό μενού μεγάλη κουβέντα δεν λέω, γιατί έναν χρόνο αφότου χλευάζαμε εδώ μέσα την πιθανότητα να δοκιμάσουμε haggis, αποδείχτηκε ότι μου άρεσαν πολύ. Δυστυχώς, αυτά που έφερα στην πατρίδα κρυμένα στην βαλίτσα -με κίνδυνο να τα περάσουν σε κανέναν έλεγχο για βόμβες διασποράς αφθώδους πυρετού- τα έψησα χάλια.

.

Ουίσκι όχι μόνο δεν έφερα (έφερα μόνο μέλι με ουίσκι) αλλά ούτε καν δοκίμασα. Το αποστακτήριο του Talisker που είπαμε να επισκεφτούμε όταν ήμασταν στο νησί Skye, ήταν κλειστό γιατί εκεί είχε να βρέξει 8-9 εβδομάδες και οι πηγές είχαν στερέψει, φαινόμενο πρωτοφανές για το νησί.

Πρέπει να διευκρινίσω ότι όταν εκεί λένε "να βρέξει" εννοούν να ρίξει παπάδες. Γιατί το πίρι-πίρι ή "shower" όπως το αποκαλούν στα δελτία καιρού, είναι μια από τρεις πιθανές εναλλαγές του καιρού ανά δίλεπτο. Να, για παράδειγμα η παραπάνω φωτογραφία είναι στο Skye την ένατη εβδομάδα ανομβρίας.

Όσο για το Talisker, το βρήκα στον Βασιλόπουλο με κάπου 34 ευρώ. Pas mal. Τα καλύτερα ουσίσκι τους, πάντως, έμαθα ότι δεν τα εξάγουν.
.

Για να πάει κανείς στο Skye μπορεί να περάσει από μια γέφυρα χωρίς διόδια (οι Σκωτσέζοι πέτυχαν πρόσφατα την κατάργηση των διοδίων από όλες τους τις γέφυρες, όπως με πληροφόρησε ο itelli) ή από ένα μικρό φέρι. Η διαδρομή πριν και μετά το φέρι ήταν από τις πιο όμορφες του ταξιδιού και -υπακούοντας στον νόμο του Μέρφι- ήρθε ακριβώς μόλις είχε τελειώσει η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής. Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες είναι με το κινητό.

Όποιος ενδιαφέρεται έχει την δυνατότητα και να παντρευτεί επάνω στο φέρι. Οι υπόλοιποι μπορούν να αρκεστούν σε αυτοκόλλητα αναμνηστικά της διαδρομής. Εμείς πήραμε τα αυτοκόλλητα.
..

.

.

.

.

.

.

.

Στο Skye η Ιρλανδέζα σπιτονοικοκυρά του B&B στο Torrin όπου μείναμε, δοκίμασε την υπομονή του μικρού itelli, με την εμμονή της στην ακριβή τήρηση των ωραρίων, με αποκορύφωμα την πεντάλεπτη καθυστέρηση προσεύλευσης στο πρωινό που παραλίγο να την αναγκάσει να κάνει έφοδο στο δωμάτιο.

Δεν είναι μια κακή κυρία, πάντως, αν κρίνω από το γεγονός ότι η αγαπημένη της χαλάρωση είναι να χαζεύει τα πουλάκια στην ταϊστρα της αυλής της. Και θα έλεγα ότι είναι μια συνετή ενασχόληση για ένα μέρος όπου δεν πιάνουν ούτε γι' αστείο τα κινητά και η οποία προσφέρεται κυρίως για εφαλτήριο ορειβατών και φυσιολατρών.
Γενικά το Skye ενδείκνυται για επισκέπτες με cool διαθέσεις, μιας και η τοπική καθολική κοινότητα δεν σηκώνει πολλά πολλά. Υποχρεώνει και την τελευταία παμπ να κλείνει μέχρι τις 11.30 ώστε να μπορούν όλοι να πηγαίνουν το πρωί στην εκκλησία.

.

Κάπου εκεί στις ερημιές των καλών χριστιανών, ανάμεσα σε προβατάκια και αγελάδες, δοκίμασα κι εγώ να οδηγήσω βρετανικό αυτοκίνητο με το τιμόνι ανάποδα και στην αριστερή λωρίδα. Δεν θα το ξανακάνω, κάτι που σημαίνει ότι αν ξαναπάω εκδρομές στην Μεγάλη Βρετανία θα πρέπει να ξαναπάρω έναν ντόπιο σωφέρ.

.

.

του μπι κοντίνιουντ, με κάστρα και περισσότερες πρασινάδες...