Διάλειμμα στη δουλειά

Περσινά τα φύκια. Φέτος δεν τα έχω πατήσει ακόμα.
Αγόρασα, όμως, χτες δυο καρέκλες σκηνοθέτη για την βεράντα. Τις παλιές τις είχα χαρίσει σε έναν φίλο που άνοιγε σπίτι. Τώρα θα τρώμε τα βράδια στρέφοντας την τηλεόραση προς τα έξω και χαζεύοντας την γειτονιά.
Αγόρασα και τρία μπαλάκια ελαφριά για ρακέτες. Και ένα μικρό θερμός για να μην πίνει το παιδί ζεστό νερό από το παγουρίνο τις 8 ώρες που ψήνεται στο καλοκαιρινό προαύλιο του σχολείου. Παίζει και ποδόσφαιρο όλη μέρα. Με τα αγόρια πάντα κι όταν βάζει γκολ ακούγεται μερικές πολυκατοικίες παραπέρα, με διαβεβαιώνει ένας οικογενειακός φίλος.
Οι οικογενειακοί φίλοι πλέον είναι οι γονείς των φίλων του παιδιού. Αυτοί, δηλαδή, που, όταν ο διευθυντής καυλώνει και αποφασίζει να συσκεφθεί εκτάκτως με όλο το τμήμα για να αποδείξει ότι δεν έχει αγοραφοβία, τους παίρνεις τηλέφωνο και μαζεύουν το δικό σου μαζί με το δικό τους από το σχολείο.
Καρέκλες στην βεράντα, λοιπόν. Και μπαλάκια και θερμός και η κυρία Μάρω από δίπλα να μας φωνάζει στο διαχωριστικό για να μας δώσει κουλουράκια και να μας δείξει την καινούργια γλάστρα με το ανώνυμο φυτό που φουντώνει σαν τρελό.
Και στο γραφείο η ελιά στην γλάστρα φούντωνε μέχρι που δεν της έφτανε το χώμα. Μετακόμισε στο σπίτι τελικά και άφησε μόνο του τον μπενζαμίνο στην σκόνη του γραφείου. Σήμερα πρόσεξα πόση είχε μαζευτεί πάνω στα φύλλα του και τον έκανα ντους στην βρύση της τουαλέτας.
Θα ήθελα να ξαναπατήσω εκείνα τα φύκια.