Μαμαδομαθήματα

Ξέρω, η γιορτή της μητέρας ήταν την περασμένη Κυριακή. Εγώ, όμως, τώρα θα τα πω.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα πολλά παιδιά. Όποιος - ή μάλλον όποια- τώρα μόλις σκέφτηκε "κι εγώ", ας περιμένει λίγο. Ήθελα ακόμη και τρίδυμα, γιατί μου φαινόταν φοβερή ιδέα να έχω τρία πιτσιρίκια να μπουσουλάνε ταυτοχρόνως. Είχε τύχει, μάλιστα, να γνωρίσω εκείνη την οικογένεια με τα πεντάδυμα -τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι- από την Θήβα (τα μοναδικά πεντάδυμα που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος) και δεν είχα πτοηθεί. Είχα αποδόσει στην ηλικία εκείνο το ζόρι που είχα διακρίνει στα μάτια της μητέρας τους.

Όταν ήρθε η σειρά μου, με κάποια απογοήτευση, είναι η αλήθεια, άκουσα τον γιατρό στον υπέρηχο να μου λέει ότι ήταν μόνο ένα. Δεν πειράζει, είπα, ας είναι τουλάχιστον αγόρι για να του κάνω τα μαλλιά καρφάκια και να είμαστε ασορτί. Ήταν κορίτσι.

Δυο από τις πιο παλιές μου φίλες έχουν από τρία παιδιά. Τα έκαναν και οι δύο σε διάστημα 4 ετών. Η μία, αυτή που δεν έχει οικιακή βοηθό και που ταυτοχρόνως με την λυσσαλέα τεκνοποίηση είχε πάρει μια μεταγραφή και είχε ανέβει δυο μισθολογικές κλίμακες, απέκτησε καρδιακές αρυθμίες και πρόβλημα μέσης. Λογικό. Η άλλη ήταν πιο τυχερή και πιο συνετή. Παράτησε τη δουλειά και έχει και οικιακή βοηθό. Οι δυο σύζυγοί τους έχουν αντιστοίχως, χαώδεις διαφορές αντίληψης. Π.χ. "τι πάει να πει έχεις δουλειές, αφού ξέρεις ότι οι γονείς μου θέλουν να τρώμε μαζί τους τις Κυριακές" vs "ΟΚ, αγάπη μου, μετά το τρίτο θα κάνουμε οικονομίες για να κάνεις λέιζερ και στις γάμπες". Όπως θα ήταν αναμενόμενο, οι εκτός χορού αμφιταλαντεύονται μεταξύ θαυμασμού και οίκτου -σε διαφορετικές αναλογίες κατά περίπτωση.

Μαζί κι εγώ, που όλο εκείνο το διάστημα, εκτός απ' το να τρέχω από μαιευτήριο σε μαιευτήριο, από βαφτίσια σε βαφτίσια και από γενέθλια σε γενέθλια, μεγάλωνα το ένα μου παιδί, χώριζα, γέμιζα ένα σπίτι σχεδόν από το μηδέν, έκανα μάλλον αποτυχημένες προσπάθειες να αναγνωριστεί η επαγγελματική μου αξία, μάθαινα μια τρίτη ξένη γλώσσα, μετρούσα τους άντρες της κατηγορίας "γονείς" και της κατηγορίας "λέιζερ", άνοιγα μπλογκ κλπ κλπ.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο δοκίμασα κι εγώ τι σημαίνει να έχεις τρία παιδιά στο σπίτι. Φιλοξενήσαμε τον ανηψιό (βλ. Nintento) και τον 5χρονο βαφτισιμιό μου. Θα πω εν περιλήψει ότι το να έχεις συν δυο αγόρια σημαίνει: "πότε θα πάμε βόλτα" επί τρία, "πεινάω" επί τρία, "δεν μου αρέσει αυτό, θέλω να φάω κάτι άλλο" επί τρία, ψίχουλα επί τρία, αποφάγια επί τρία, "δεν το έκανα εγώ, να τα μαζέψουν οι άλλοι" επί τρία, "έκανα, έλα να με σκουπίσεις" επί τρία, βρωμερές κάλτσες επί δύο, πινγκ πονγκ στο σπίτι από τις 7.30 το πρωί, "ξύπνα, σε περιμένουμε για να φάμε το παγωτό" στις 9.00 το πρωί, κατουρημένο δάπεδο τουαλέτας, αγόρια που παίζουν ξύλο κάθε τόσο, και διάφορα παρεμφερή. Εννοείται ότι κανένα τους, ούτε καν το δικό μου, δεν θυμήθηκε να μου πει "χρόνια πολλά" για την γιορτή της μητέρας.

Μπορώ, λοιπόν, να εκφράσω τον αμέριστο θαυμασμό μου στις μητέρες που μεγαλώνουν αγόρια και να θέσω τον εαυτό μου στις υπηρεσίες οποιουδήποτε ενδιαφέρεται να στήσει μνημείο προς τιμήν των μητέρων διδύμων και άνω.

.
Και εν κατακλείδει, νομίζω ότι ο γιατρός στον ηπέρηχο μού είχε τα καλύτερα νέα. Νά'ναι καλά ο άνθρωπος.

Bonus, βιντεάκι "μάθημα τένις για αρχάριους"*:

*Τα χάχανα στην αρχή είναι τυχαία, από κοντινή μαμαδοπαρέα. Το τράνταγμα-χάχανο της κάμερας στην πορεία, δεν είναι τυχαίο, αλλά ας μην το μάθει ο πρωταγωνιστής του βίντεο.