Μικρός αποχαιρετισμός στο αγόρι που χάθηκε στα κύματα
Φορούσε μια κόκκινη μπλούζα και παλιά αθλητικά παπούτσια. Ηταν δεν ήταν 15 χρόνων. Ενα μικρό αγόρι από τη Σομαλία. Το άψυχο κορμί του ήταν εκεί, πάνω στο κρεβάτι του νεκροθάλαμου στο νοσοκομείο. Βρεγμένο, παγωμένο, νεκρό. Τα χέρια του ήταν σφιγμένα σε γροθιές. Με ποιον πάλευες, μικρό αγόρι; Με τα κύματα; Με τον θάνατο; Με τη μοίρα σου; Την έχασες τη μάχη, παλικαράκι μου. Την έχασες.Αυτό το πνιγμένο αγόρι δεν έχει όνομα. Είναι απλά και μόνον ένας πνιγμένος λαθρομετανάστης. Ενας αριθμός που προστίθεται στους χιλιάδες νεκρούς, διωγμένους από τη γη τους. Μια κόκκινη μπλούζα, που το χρώμα της θα 'μεινε μόνο στα μάτια της μάνας του, όταν τον αποχαιρετούσε στη χώρα του. Της μάνας του, που θα του 'δεσε τα κορδόνια των παπουτσιών του, δίνοντάς του ευχές να τα καταφέρει, να ζήσει, να έχει καλύτερες μέρες. Και το μακρύ του δύσκολο ταξίδι κατέληξε εδώ. Στα σκοτεινά νερά της θάλασσάς μας. Τα μάτια θολώνουν στην εικόνα του. Η ψυχή δακρύζει. Δίπλα σε ένα άλλο δωμάτιο τα αυτιά δεν αντέχουν το σπαρακτικό θρήνο μιας μάνας. Ο άνδρας της και το ενός έτους παιδί της αγνοούνται. Χάθηκαν μέσα στα κύματα, όπου τους έριξε μέσα στη νύχτα το χέρι του αλύπητου σύγχρονου δουλέμπορου. Οδύρεται η μάνα και παραμιλά για το αρκουδάκι που κρατούσε το μωρό της. Εσφιγγε το αρκουδάκι και έκλαιγε στους ώμους του πατέρα του, ώσπου χάθηκαν και οι δύο. Σταμάτησε το κλάμα του μωρού. Και έμεινε ο θρήνος της μάνας να ταράζει τη γαλήνη του πολιτισμένου μας κόσμου.
Παιδιά, γυναίκες, άνδρες τα θύματα ενός απάνθρωπου συστήματος που τσακίζει τους αδύναμους. Πόσο, αλήθεια, κοστολογούνται οι ζωές των ανθρώπων; Και έχει διαφορετική αξία του καθένα μας η ζωή;
Νεαρό αγόρι που στη σύντομη ζωή σου γνώρισες μόνο τους πολέμους και χάθηκες στα σκοτεινά νερά μιας άγνωστης για σένα θάλασσας. Τρέξε με τα αθλητικά σου παπούτσια εκεί όπου υπάρχει χώρος και για έναν μαύρο έφηβο από τη Σομαλία, γιατί σε τούτο τον κόσμο δεν χωρούσες. Ησουν ο... κανένας. Και συ μικρούλη μου, που δεν πρόλαβες καν να παίξεις, πάρε το αρκουδάκι σου και έλα να στοιχειώσεις τα όνειρά μας.
.
Ματίνα Κατσιβέλη-Δανιήλ,
μέλος της Επιτροπής Συμπαράστασης Λαθρομεταναστών Λέρου
.
6 σχόλια:
Πότε υπήρχε χώρος για ένα 15χρονο μαύρο? Υπάρχουν αμφιβολίες ότι υπήρξε χώρος και για 15χρονο λευκό.
δεν υπήρξε χώρος για τον μετανάστη που πέθανε στο υπόγειο της Ελευθεροτυπίας το 2002 και τον βρήκαν 3 μέρες μετά. δεν το είπε κανείς, ήταν ανασφάλιστος.
το μόνο που έπαιξαν σε ένα δελτίο ήταν που πήγαν οι αναρχικοί και έρηξαν κόκκινες μπογιές στην είσοδο του κτιρίου της Ελευθεροτυπίας και κόλλησαν αφίσσες, μόνο που το δελτίο αυτό ξέχασε να μας πει τί έγραφαν οι αφίσσες και γιατί ένα ωραίο πρωί οι αναρχικοί «έβαψαν» την Ελευθεροτυπία κόκκινη,....
ούτε επίσης το 2002 για την καθαρίστρια που ανέβηκε στην ταράτσα της Ελευθεροτυπίας και ήταν έτοιμη να πηδήξει από το γράμμα Υ για την ακρίβεια.
στα σίγουρα ήταν το συνεργείο του ΣΚΑΙ (νυν ALPHA) εκεί, αλλά το βράδυ δεν έπαιξε κανείς τίποτα..
τον συμπονώ τον Σομαλό αλλά όχι επιλεκτικά για να νοιώθω ευαίσθητος. τους συμπονώ όλους και οργίζομαι με όλους και κυρίως με τους υποκτρητικά ευαίσθητους όπως της διοίκησης και αρχισυνταξίας της Ελευθεροτυπίας.
Αγαπητή είναι δύσκολα αυτά.Δεν ξέρεις πού να ρίξεις το φταίξιμο.Στους δουλεμπόρους;Στο κράτος και την ανυπαρξία του;Σε εμάς που τα δεχόμαστε αβίαστα;Σε ποιόν;Μπορώ όμως να σε ευχαριστήσω μόνο που το ανέφερες.Έστω και για την υστεροφημία αυτού του άγνωστου αγοριού.
δεν θα μου απαντήσεις;
να σου απαντήσω, αν και δεν έχω να προσθέσω κάτι σημαντικό σε όσα λες.
από όσα παραθέτεις σε σχέση με την Ελευθεροτυπία αυτό που θυμάμαι καλά είναι ο θάνατος του νεαρού. Νομίζω, όμως, ότι ήταν Έλληνας και όχι μετανάστης. επίσης θυμάμαι ότι τον βρήκαν την επόμενη μέρα απλώς η επιχείρηση προσπάθησε να κρύψει το γεγονός επί κάποιες μέρες. μπορεί και να κάνω λάθος, βέβαια, στις λεπτομέρειες. το βέβαιο είναι ότι συνέβη και ότι προσπάθησαν να το κρύψουν.
δεν θυμάμαι επίσης τις κόκκινες μπογιές με αφορμή εκείνο το περιστατικό, ούτε το αν το έπαιξαν τα κανάλια.
θυμάμαι, όμως, τις μπογιές που είχαν πετάξει -"αναρχικοί" ή δεν ξέρω πώς αλλιώς προσδιορίζονται- μια μέρα που γιαούρτωσαν τον Θέμο Αναστασιάδη, τότε που ακόμα ήταν το αγαπημένο κωλόπαιδο του Τεγόπουλου.
κι εγώ οργίζομαι με την υποκριτική ευαισθησία. την ζω κάθε μέρα, άλλωστε και ξέρω πώς την εμπορεύεται ο καθένας, ιδιοκτήτες, διευθυντές, στελέχη, τελευταίοι τροχοί της αμάξης -που μπορεί να έχουν ακόμα ευαισθησίες ή μπορεί και να μην είχαν ποτέ ή μπορεί να έχουν μόνο και μόνο επειδή τους βολεύει που δεν αποφασίζουν, οπότε δεν τους θεωρώ αμέτοχους στην υποκρισία του μιντιακού προϊόντος.
αλλά, αυτό που με άγγιξε ήταν η επιστολή. αυτήν μετέφερα εδώ και η αναφορά της Ελευθεροτυπίας έγινε γιατί ήταν η πηγή.
για την ακρίβεια, την ανέφερα κάτω από το κείμενο, αντί να βάλω απευθείας ένα λινκ στο κείμενο, επειδή όταν διάβασα την επιστολή η εφημερίδα δεν ήταν ακόμα στο δίκτυο (ανεβαίνει το μεσημέρι, κι εγώ την διάβασα πρωί) και προτίμησα να αντιγράψω το κείμενο αντί να περιμένω να πάει μεσημέρι. ε, και μετά πρόσθεσα το λινκ.
δεν νομίζω ότι κάνω διαφήμιση στην εφημερίδα ή στην "ευαισθησία" της, αν αυτό ήταν που προκάλεσε το ξέσπασμά σου.
ίσως, να κάνω διαφήμιση στην ευαισθησία της γυναίκας που υπογράφει την επιστολή. δεν την ξέρω, ούτε ξέρω αν είναι μια τύπισσα που υπηρετούσε και πριν με γνήσια ευαισθησία και χωρίς διακρίσεις μετανάστες, φτωχούς, άνεργους, ξένους, ντόπιους κλπ ή αν τώρα επιλεκτικά αντέδρασε έτσι. όπως και νά'χει, το κείμενό της ήταν πολύ δυνατό και θα ήθελα να είχα γράψει εγώ κάτι παρόμοιο.
κανένα «ξέσπασμα». απλά έντονες επισημάνσεις.
σκοπός μου ήταν απλά να δείξω πως και η ευαισθησία είναι εμπόριο για κάποιους, ή καλύτερα για πολλούς.
επίσης είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει την συμπόνια που πηγάζει από την ευαισθησία με τον οίκτο που πηγάζει από τον εγωισμό.
είμαι πολύ προσεκτικός στο να λυπάμαι κάποιον γιατί η λύπησή μου είναι σίγουρα προσβολή στην προσωπικότητά του.
όλοι αξίζουμε όλα τα δάκρυα και όλα τα χαμόγελα αυτού του κόσμου. κανείς περισσότερο, κανείς λιγότερο.
Δημοσίευση σχολίου