ξυραφάκια αρίστης ποιότητος

Εκεί που καθόμουν ήσυχα κι ωραία, μου ήρθε μια σκυτάλη. Στην αρχή δεν ανησύχησα γιατί νόμιζα ότι με πήρε ξώφαλτσα. Νόμιζα. Έγραφε επάνω "πες σ' αγαπώ με ένα τραγούδι". Ίσως θα ήταν προτιμότερο να έγραφε "σήκω και τρέξε μέχρι την Σκωτία να την δώσεις στον itelli". Θα ήταν πιο αποδοτικό απ' το να κάτσω να ψάξω μέσα σ' εκείνο το ράφι το "μείνε-μακριά-αν-θες-να-ξαναδείς-άσπρη-μέρα". Από εκεί ανέσυρα το "Ημερολόγιο". Είπα να περάσω σε κάτι πιο ανάλαφρο, από το σύγχρονο ρεπερτόριο, αλλά η βεβαιότητα ότι θα ήμουν ασεβής και βέβηλη, με ξαναρίχνει, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, στα μαύρα σκοτάδια των αναμνήσεων του μεγάλου έρωτα. Οπότε, voila:

.
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλια
ν' αφήσεις μιαν ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει
καπνό και πυρετό

στο γυάλινο το κύμα τ' άρωμά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Κι αν στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου
εγώ για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην οθόνη τ' ουρανού κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω

εγώ σαν αλμυρό νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί με περιμένει για να μου λιμάρει το σχοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λένε είναι οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια
δεν υπάρχει αυτή η στεριά

μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι' αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά από τους κολασμένους περνάω
εγώ σα μια σκιά που σεργιανάει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας
αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί.

.

Αυτά τα λένε οι "Συνήθεις ύποπτοι", δηλαδή ο Χήστος Θηβαίος.

Η πραγματικότητα λέει ότι η ζωή συνεχίζεται και ο καθένας έχει πιάσει από μια ακτή και συνεχίζει τη ζωή του. Ε, πού και πού ξαναπερνάμε για καμιά βόλτα από την κόλαση, αφού δείχνουμε να έχουμε την βεβαιότητα πως ένα από εκείνα τα ωραία καζάνια μάς το έχουν κρατημένο ρεζερβέ.

.

Την σκυτάλη δεν την δίνω στο itelli γιατί, με τα νεύρα που μου είπε ότι έχει, θα στοχεύσει στο ψαχνό. Την δίνω στον island που επέστρεψε μεταμελημένος και πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε blogοπαίχνιδο, στην Σορολόπ που είναι ρομαντική ψυχή, στον xkont για να ανεβάσει μια από τις δικές του συνθέσεις και στον kakaskimo για να μας εκπλήξει. Θα έλεγα ότι την δίνω και στο υπόλοιπο κοινό, αλλά νομίζω πως είμαστε μεταξύ μας πια. Τόσο μεταξύ μας, που αν κάνετε λίγη ησυχία θα ακούσετε και την βρύση να στάζει...

.