Ο δουλευταράς κύριος Μ.

Ο κύριος Μ. ξυπνούσε κάθε πρωί στις 6.20 ακριβώς. Δεν χρειαζόταν δεύτερο ξυπνητήρι για να του θυμίσει πως είχε έρθει η ώρα να σηκωθεί. Έπαιρνε τα εργαλεία του, που τα είχε πλύνει πολύ σχολαστικά το προηγούμενο βράδυ -κάθε προηγούμενο βράδυ- και έβγαινε από το δωμάτιό του πριν σηκωθεί ο ήλιος. Ήθελε να είναι εκεί όταν θα σηκωνόταν ο ήλιος. Έπρεπε να είναι εκεί όταν θα σηκωνόταν ο ήλιος.
Έπιανε πρώτα την αξίνα και άρχιζε το σπάσιμο του βράχου. Μετά, κουβαλούσε με τα χέρια του τις πέτρες πιο πέρα. Για τα μικρά κομμάτια χρησιμοποιούσε το φτυάρι. Μερικές φορές διαπίστωνε ότι ο λόφος που σχημάτιζαν τα θραύσματα, υψωνόταν πολύ κοντά στο σκάμμα και τον εμπόδιζε να συνεχίσει όπως το είχε σχεδιάσει. Αγανακτούσε με κάτι τέτοιες διαπιστώσεις αλλά δεν σταματούσε. Απλώς αναγκαζόταν να μετακινήσει το άνοιγμα λίγο πιο πέρα. Δεν είχε περιθώριο να σταματήσει το σκάψιμο ή να μειώσει τον ρυθμό.
Κάθε φορά τον έπαιρνε νύχτα μέχρι να σταματήσει την δουλειά κι έτσι ζούσε μόνο στο σκοτάδι. Ζούσε, πάει να πει, επέστρεφε στο δωμάτιό του για να πλύνει τα εργαλεία και να περιμένει να φτάσει 6.20 για να έχουν στεγνώσει. Με τον καιρό, έφτανε όλο και πιο κοντά στην ολοκλήρωση του καθήκοντός του, χωρίς βέβαια να αποφύγει κάποιες συνέπειες. Τα χέρια του είχαν αποκτήσει σκληρούς ρόζους (αλλά δεν ανησύχησε γιατί είχε καιρό να τα χρειαστεί για κάτι άλλο), η πλάτη του είχε κυρτώσει (αλλά αυτό τον βόλευε γιατί έτσι δεν έσκυβε πολύ για να σκάψει), τα μαλλιά του ήταν γκρίζα κάτω από την σκόνη της ανασκαφής (αλλά δεν το ήξερε, γιατί ποτέ δεν προλάβαινε να κοιταχτεί στον καθρέφτη).
Μια μέρα κατάλαβε ότι είχε τελειώσει. Το κατάλαβε γιατί έσπασε η αξίνα του, που, έτσι κι αλλιώς, είχε πια λιώσει. Τότε, έσκυψε για πρώτη φορά πάνω από το άνοιγμα και είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στο νερό. Ο γκρεμός του ήταν έτοιμος. Πήδηξε.