Καθόλου λόγια + ένα τραγούδι

Isn't it marvelous that we have been given the gift of seeing and hearing?
Of course, seeing gives us a wonderful picture of the world around us,
but I wonder how many of you think about hearing as giving us wonderful soundpictures...
For, sounds are really tone colours that give us a picture of what we hear.
We have all enjoyed show-and-tell at school.
But, how many of you have played the exciting game of hear-and-tell?
We will now hear sounds.
Can you tell us what they are?
And, who or what, is making them?
Lets try...
First, close your eyes, and when you hear each sound, try to guess what it is...
Either say what it is, or, if you are alone, just think about it...

.

.

Island breezes,
and your travel-shop teases,
And all you want is a raise, yeah,
For all of the sunshine,
Better make you be mine,
Forever and no more,
All you do is play guitar and the melody for me, melody, melodies...
You're .. My .. Life.
And you don't even boast of your extra-fine life or your flash ship upholstery,
All I can recollect 'You better wear your best white dress'
Your .. Whole .. Life ..
where is my mind?

"Rapunzel", Novak

Λίγα λόγια + δύο βίντεο

Υπάρχουν νύχτες που φτάνουν μετά από μέρες άχαρες,
άχαρες επειδή είχαν την ατυχία να έρθουν μετά από άλλες μέρες με χάρη,
χάρη που φάνηκε να είναι παραπανίσια σε σχέση με την συνηθισμένη,
αυτήν που συνήθως αρκεί για να μπει και να βγει η μέρα χωρίς να φέρει και να πάρει πολλά.

Βλακείες λέω.
Οι περισσότερες μέρες και φέρνουν και παίρνουν πολλά.

Αλλά και πάλι υπάρχουν εκείνες οι μέρες που φέρνουν και παίρνουν περισσότερα.
Αρκετά για να τις θυμάσαι για καιρό.

Μην σας ζαλίζω, όμως.
...

Απόψε έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο και είπα να το ανεβάσω.





Είπα να το ανεβάσω γιατί αυτές τις μέρες είχα στο μυαλό μου την αλαζονία πολλών ανθρώπων.
Όχι δικών μου ανθρώπων.
Απλά ανθρώπων που ακούγονται περισσότερο από άλλους, που θα ήθελα να ακούω. Και αυτοί που ακούγονται περισσότερο, ορίζουν κομμάτια της ζωής μου/μας που θα άξιζαν να τα κρατάμε για εκείνους τους άλλους, για να είναι πιο γόνιμα.

Και είχα επίσης στο μυαλό μου τους φίλους που συνάντησα τις μέρες αυτές, της παραπανίσιας χάρης.
Μαζί με αυτούς είχα κι ένα τραγούδι που ξανάκουσα στο ραδιόφωνο χτες (το είχα πρωτοδεί σε αυτό το βίντεο από το YouTube, όταν το είχε ανεβάσει πριν από μήνες ο itelli).
Ευκαιρία να πω ότι το άκουσα στον Μελωδία, από τον αγαπημένο μου μουσικό παραγωγό ever, τον Χρήστο Κορτσέλη. Να τον ακούτε, 8.00-10.00 το βράδυ, κάθε Σ/Κ.

Αυτά είχα να πω απόψε.
Δείτε το και κυρίως, ακούστε το:

14 τρόποι για να χα(ρί)σετε τα χρήματά σας (επί τη επετείω του "ΟΧΙ")

Για την επανάσταση, ρε γαμώτο.

Ή μάλλον, όχι μόνο για την επανάσταση.

Αλλά και για όσα μου έχουν φάει σε έξοδα αδράνειας, για όσα μου βάζουν πρόστιμο κάθε φορά που πληρώνω (μηδενίζω, για την ακρίβεια) την πιστωτική με λίγες ώρες καθυστέρηση από τα μεσάνυχτα της ημερομηνίας πληρωμής, γιατί τις καταθέσεις τις μετράνε από την επόμενη εργάσιμη (ενώ τις αναλήψεις από την ίδια μέρα) και γιατί αυτή τη φορά

είναι η σειρά μου να αλλάξω μονομερώς τους όρους των συμβάσεων μαζί τους.

Η περισσευούμενη ώρα*

Ένα ξημέρωμα, σαν πολλά άλλα, κάθονταν οι δυο τους σε μια πλατεία. Ο ένας έτρωγε ένα βρώμικο, ο άλλος έκανε δίαιτα. Χάζευαν τον κόσμο που περνούσε, μετρούσαν τις ζωές που διασταυρώνονταν στο ίδιο μέρος και στον ίδιο χρόνο, σαν να είχαν δώσει εκεί ραντεβού οι μοίρες τους ή σαν να κληρώθηκαν εκεί μαζί οι τύχες τους. Η αλήθεια είναι ότι εκτός απ' το να χαζεύουν, κάνανε και λίγο καμάκι, αν περνούσε τίποτα καλό (αν και τέτοια ώρα, σε ένα τέτοιο μέρος, οι πιο πολλοί ήταν μεθυσμένοι και πρεζάκια).
-Βλέπεις αυτόν εκεί;
-Ποιον λες;
-Αυτόν με την βαλίτσα, δίπλα στην στάση.
-Α, ναι. Τι;
-Αν είχε αργήσει λίγο ακόμα να βγει από το σπίτι, τώρα δεν θα ήταν εδώ. Θα είχε χτυπήσει η πόρτα και θα ήταν εκείνη.
-Έχω παρατηρήσει ότι όποτε τρως αργά, γίνεσαι πολύ ρομαντικός.
-Μη με δουλεύεις. Αλήθεια σου λέω. Της είπε ότι θα την περίμενε ως τις 4.00. Αν ερχόταν, θα ακύρωνε το ταξίδι και θα έμεναν μαζί. Νομίζει ότι τελικά δεν ήρθε γιατί το αποφάσισε, αλλά εκείνη απλώς δεν έβρισκε να παρκάρει και άργησε.
-Να του πούμε να παίξει και κανένα ΛΟΤΤΟ σήμερα…
-Έλα ντε!
-Καλά, μη στενοχωριέσαι, αυτά έχει η ζωή. Να πάω να σου πάρω καμιά μπύρα να χωνέψεις;
-Όχι, εντάξει είμαι… Τι λες; Δίνουμε ένα χεράκι;
-Άσ’ το καλύτερα. Δεν επιτρέπεται.
-Έλα, μωρέ… Τι πειράζει για μια φορά; Στο κάτω κάτω, θεοί είμαστε, αν δεν μπορούμε να βοηθάμε πού και πού, δε λέει.
-Δίκιο έχεις. Κι εγώ βαριέμαι μόνο να κοιτάω, κάθε φορά που έχω βάρδια. Και τι λες; Να την φέρουμε εδώ;
-Όχι, ρε συ. Μπορούμε να πάμε πίσω τους δείκτες του ρολογιού, από τις 4.00 στις 3.00 και να την περιμένει άλλη μια ώρα.
-Ε... σόρυ κιόλας που σου χαλάω το ρομάντζο, αλλά έχεις σκεφτεί ότι θα γαμηθεί το σύστημα; Θα μας βρίζει όλος ο κόσμος. Μόνο τους σερβιτόρους στα μπαρ που περίμεναν να σχολάσουν, σκέψου. Θα μας καταριούνται μια βδομάδα.
-Ναι, αλλά, αναλογίσου τι θα έχει συμβεί… Θα έχουμε σώσει έναν έρωτα!
-Μαλακίες λες αλλά ΟΚ. Ας τους σώσουμε απόψε και ξαναχωρίζουν στην επόμενη ευκαιρία. Αλλά τα βρώμικα, νυχτιάτικα, από αύριο κομμένα. Εντάξει;

.

.

.

*Το νησί αυτό αναδύθηκε στην επιφάνεια πριν από μισό χρόνο, την νύχτα που ο Χρόνος έχανε μια ώρα, για να την ξανακερδίσει απόψε. Για λόγους ισορροπίας, λοιπόν, αλλά κι επειδή όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία (ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύει η νησοδέσποινα), την έλλειψη της "ανύπαρκτης ώρας", αποκαθιστά η "περισσευούμενη ώρα". Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάει κι αυτή χαμένη.

...μπριάμ;

Κατά 50% αυξήθηκαν οι πωλήσεις τρωκτικών στην Μεγάλη Βρετανία, αφότου άρχισε να προβάλεται το Ratatouille, σύμφωνα με τους υπεύθυνους της αλυσίδας pet shop Pets at Home, λέει η "El País".


Και τι τα κάνουν, αλήθεια, αν τελικά αποδειχτεί ότι δεν ξέρουν να μαγειρεύουν;

Το δώρο της μαμάς

"Δες το δώρο της μαμάς

Ένας Δράκος φουκαράς

Δεν μπορεί φωτιά να βγάλει

Του πονάει και το κεφάλι

Χάιδεψέ τον εσύ αν θες

Με το δάχτυλο δέκα φορές

Απ' την ουρά ως το κεφάλι

Αν θες ο Δράκος φωτιά να βγάλει"

.

Έτσι έλεγε το ποίημά μας για την περσινή αποχαιρετιστήρια παράσταση της Αλφαβήτας, όπου συμμετείχαμε με το "Δ".

Για τις ανάκες του δρακούλη αγοράσαμε πράσινο χαρτόνι και φτιάξαμε μια δρακουλένια ουρά.

.

Την έχω ακόμα επάνω στην ντουλάπα.

Έχω πολλά τέτοια παντού.

Εφτά χρόνια τα μαζεύω.

Και ήρθε η ώρα να παραδεχτώ γιατί το κάνω.

.

Καθρέφτη καθρεφτάκι,

το κάνω γιατί φοβάμαι την μέρα που θα μου φύγει και δεν θα έχω να ανακαλύπτω γύρω μου καινούργια πράγματα, κρυμμένα περιτυλίγματα από φαγωμένες καραμέλες, ζώνες που έγιναν κολάρα για χνουδωτά ζωάκια, κούκλες με ζωγραφισμένα μάγουλα, μαρκαδόρους με αλλαγμένα καπάκια, κουτάκια με "γομίδια", σημειώματα χιλιοδιπλωμένα και κολλημένα με χιλιόμετρα σελοτέιπ για να μην τους φύγουν από μέσα τα γράμματα που λένε "Λυδία, αύριο όταν θα φτιάχνεις την τσάντα σου να μου φέρεις την ξύστρα σκυλάκι, την κίτρινη" ή "την Πέμπτη να φορέσω την ίδια μπλούζα με την Ιφιγένεια" ή "για την μαμά μου, μαμά σε αγαπώ πολύ".

.

Μπορεί και να φοβάμαι την μέρα που θα υπάρχει κάποιος που θα τον αγαπάει πιο πολύ από μένα για να του γράφει εκείνη σημειώματα και να ανακαλύπτει εκείνος τα χνάρια της παντού.

Τι παραπάνω μπορώ να της ευχηθώ απ΄το να έρθει αυτή η μέρα;

Απλώς, κρατάω κι εγώ τις καβάτζες μου, δηλαδή ουρές και λοιπά υποκατάστατα.

.

Πάνω σε μια τεράστια τούρτα που αναπαριστούσε τον Βυθό του Μπικίνι και την παρέα του Μπομπ Σφουγγαράκη, ο Δράκος της μαμάς έσβησε απόψε εφτά κεράκια.

Αυτή την ώρα, ο μισός Βυθός του Μπικίνι είναι σε τάπερ στο ψυγείο, ο Μπομπ πλένεται από την σαντιγύ μέσα στο πλυντήριο πιάτων και ο Δράκος κοιμάται στο κρεββάτι της μαμάς, παρέα με την Ιφιγένεια.

.

Τα γράφω αυτά απόψε στο νησί μου -που μοιάζει αραχνιασμένο αλλά δεν είναι, μόνο χρειάζεται μια μπόρα σαν την αποψινή για να διώξει την ομίχλη του- γιατί οι καθρέφτες ζητούν καινούργιες αντανακλάσεις.

Θέλουν να πουν για εκείνο το βράδυ Παρασκευής πριν από εφτά χρόνια που είδα δυο ταινίες (η μία ήταν η "Μανόλια", ή άλλη μου διαφεύγει απόψε) και έφαγα κινέζικο καθώς και για το επόμενο πρωί του Σαββάτου, που ο μικρός ανθρωπάκος αποφάσισε να βγει, γιατί από τότε που ήταν δέκα πόντους έμβρυο σιχαινόταν το κινέζικο (αν και τότε ήταν πολύ νωρίς για να βγει κι έτσι απλώς κλωτσούσε όποτε το δοκίμαζε).

Θέλουν να πουν πόσο διαφορετικός μοιάζει ο κόσμος όταν έχεις να τον εξηγήσεις σε ένα παιδί.

Θέλουν να πουν αυτό που πολύ σωστά μου υπενθύμισε χτες ο Μπάμπης: Πως τα παιδιά υπάρχουν για να μας αναγκάζουν να ανακαλύπτουμε τα όριά μας και για να μας βοηθάνε να τα ξεπερνάμε.

.

Σήμερα, ο Βασίλης, ένας φίλος, που έχει εκπομπή στο ραδιόφωνο, μου είπε να διαλέξω ένα τραγούδι, να μας το αφιερώσει για τα γενέθλια της μικρής αντανάκλασης. Εγώ του ζήτησα ένα, της Χάρης Αλεξίου, που λέει

"Ας μεγαλώνω. Θα μεγαλώνουμε μαζί."

.

Ευτυχώς υπάρχουν οι μπόρες που διώχνουν την ομίχλη από τα νησιά. Μετά όλα είναι μούσκεμα αλλά δεν πειράζει. Μου είχε λείψει η βροχή.
.

Free Burma!