Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Η σημασία του να κόβεις ίσια τα σπίρτα

Η άσκηση 4 έλεγε: «Γράψε στο τετράδιό σου μια ιστορία με όσο το δυνατό περισσότερες από αυτές τις λέξεις: ακρίδα, ομπρέλα, ακορντεόν, τσίρκο, δέντρο, σπίρτο, πριόνι, τρένο, τσουγκράνα. Νικητής είναι όποιος χρησιμοποιήσει ΟΛΕΣ τις λέξεις».

Πάνω που η τσουγκράνα ήταν έτοιμη να πάρει αγκαλιά το τρένο και να αρχίσουν να χοροπηδάνε από τη χαρά τους για την νίκη, η ομπρέλα τούς σταμάτησε. «Μισό λεπτό παιδιά. Είναι και το ακορντεόν…».
Τα χαμόγελα πάγωσαν. Κανείς δεν είχε προσέξει το καημένο το ακορντεόν που καθόταν παράμερα και τους κοίταζε παραπονεμένο. Η ακρίδα δαγκώθηκε. Συνειδητοποίησε ότι ο άντρας, πάνω στον ενθουσιασμό του για το ταξίδι, είχε μπει στο τρένο χωρίς να πάρει μαζί του το ακορντεόν. Αλλά κι εκείνη δεν του το είχε θυμίσει. Γαμώτο.
Το πριόνι, που ήταν γνωστό για την ευαισθησία του, ξεσκονίστηκε από τα σπιρτοπριονίδια και κατευθύνθηκε προς το μέρος του για να το παρηγορήσει.
«Έλα, μην είσαι μουρτζούφλης. Οι ιστορίες έχουν και συνέχεια. Σίγουρα θα μπεις κάπου παρακάτω. Μπορεί στην επόμενη σκηνή να παίζεις μουσική για να χορεύει η ακρίδα και τότε να περάσει ένας ατζέντης που θα ενθουσιαστεί και θα προσφέρει στον άντρα ένα μεγάλο συμβόλαιο για ένα νούμερο στο τσίρκο που θα μας κάνει όλους πλούσιους και διάσημους».
«Άσε ρε συ, πριόνι. Δεν έχεις καταλάβει ότι κανείς δεν θέλει πια ακορντεόν που να παίζουν για να χορεύουν οι ακρίδες; Για να βγάλει λεφτά ο δικός μας αρκεί να σε βάλει να κόβεις τα σπίρτα στη μέση και μετά να ζητήσει από την ακρίδα να ποζάρει επιδεικνύοντας τα μισά κομμάτια, φορώντας μαγιό».
Τα σπίρτα, κάπως θιγμένα από την ανεπαίσθητη απαξίωση που έκρυβε το σχόλιο του ακορντεόν για τον ρόλο τους, πήγαν και κρύφτηκαν μέσα στον σωρό με τα μαζεμένα φύλλα. Η ακρίδα, που ενθουσιάστηκε με την προοπτική του συμβολαίου, ξαφνικά θυμήθηκε ότι δεν είχε κάνει χαλάουα για να μπορεί να ποζάρει με μαγιό και αποσύρθηκε στην καλύβα μέσα στα κλαδιά του δέντρου για να επανορθώσει.
«Τέλεια. Τώρα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», στραβομουτσούνιασε το δέντρο.
Το τρένο, που ποτέ δεν άντεχε να βαλτώνουν έτσι τα πράγματα και αναζητούσε διεξόδους, άνοιξε το βιβλίο με τις ασκήσεις στην επόμενη σελίδα. Διάβασε φωναχτά την άσκηση 7:



«Λοιπόν, δεν ξέρω ποιοί γράφουν αυτά τα βιβλία της Β’ δημοτικού αλλά οι τύποι είναι απαράδεκτοι. Εδώ φτιάχνουν ένα ποίημα με ένα σαλιγκάρι, ένα φεγγάρι, ένα μανιτάρι, ένα ψάρι, ένα ζάρι, ένα πιθάρι, ένα λυχνάρι, ένα μαξιλάρι και αφήνουν απέξω ένα χελιδόνι, ένα μπαλόνι, ένα κανόνι και έναν κουβά! Εμένα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι το παιχνίδι είναι στημένο εναντίον μας. Στη μια σελίδα λένε στα πιτσιρίκια ότι νικητής είναι όποιος χωρέσει όλες τις λέξεις σε μια ιστορία και στην άλλη καταδικάζουν τον κουβά όχι μόνο να είναι εκτός ποιήματος αλλά και εκτός οποιασδήποτε παρέας στην ομοιοκαταληξία».
«Και τι σχέση έχει αυτό με τον αποκλεισμό του ακορντεόν;» διέκοψε η ομπρέλα. «Το δικό μας πρόβλημα δεν είναι θέμα ομοιοκαταληξίας. Είναι θέμα απροσεξίας».
«Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι εννοεί το τρένο», παρενέβη η τσουγκράνα. «Το συμπέρασμα είναι πως στην ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Όταν ακολουθείς τους κανόνες, μπορείς να συνδυάσεις μόνο όσα υπακούν σε αυτούς. Αλλά όταν έχεις το ελεύθερο, απλά πρέπει να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και προλαβαίνεις. Ο δικός μας εκεί τα σκάτωσε».
Είχε αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει. Στην είσοδο του τσίρκου άναψαν τα λαμπιόνια και μαζί η φωτεινή ταμπέλα που προσκαλούσε τους θεατές:
«Σήμερον η παράσταση Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΕΟΝ»
«Ωραία παρηγοριά!», ξεφύσηξε το ακορντεόν.

buzz it!

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Ο δουλευταράς κύριος Μ.

Ο κύριος Μ. ξυπνούσε κάθε πρωί στις 6.20 ακριβώς. Δεν χρειαζόταν δεύτερο ξυπνητήρι για να του θυμίσει πως είχε έρθει η ώρα να σηκωθεί. Έπαιρνε τα εργαλεία του, που τα είχε πλύνει πολύ σχολαστικά το προηγούμενο βράδυ -κάθε προηγούμενο βράδυ- και έβγαινε από το δωμάτιό του πριν σηκωθεί ο ήλιος. Ήθελε να είναι εκεί όταν θα σηκωνόταν ο ήλιος. Έπρεπε να είναι εκεί όταν θα σηκωνόταν ο ήλιος.
Έπιανε πρώτα την αξίνα και άρχιζε το σπάσιμο του βράχου. Μετά, κουβαλούσε με τα χέρια του τις πέτρες πιο πέρα. Για τα μικρά κομμάτια χρησιμοποιούσε το φτυάρι. Μερικές φορές διαπίστωνε ότι ο λόφος που σχημάτιζαν τα θραύσματα, υψωνόταν πολύ κοντά στο σκάμμα και τον εμπόδιζε να συνεχίσει όπως το είχε σχεδιάσει. Αγανακτούσε με κάτι τέτοιες διαπιστώσεις αλλά δεν σταματούσε. Απλώς αναγκαζόταν να μετακινήσει το άνοιγμα λίγο πιο πέρα. Δεν είχε περιθώριο να σταματήσει το σκάψιμο ή να μειώσει τον ρυθμό.
Κάθε φορά τον έπαιρνε νύχτα μέχρι να σταματήσει την δουλειά κι έτσι ζούσε μόνο στο σκοτάδι. Ζούσε, πάει να πει, επέστρεφε στο δωμάτιό του για να πλύνει τα εργαλεία και να περιμένει να φτάσει 6.20 για να έχουν στεγνώσει. Με τον καιρό, έφτανε όλο και πιο κοντά στην ολοκλήρωση του καθήκοντός του, χωρίς βέβαια να αποφύγει κάποιες συνέπειες. Τα χέρια του είχαν αποκτήσει σκληρούς ρόζους (αλλά δεν ανησύχησε γιατί είχε καιρό να τα χρειαστεί για κάτι άλλο), η πλάτη του είχε κυρτώσει (αλλά αυτό τον βόλευε γιατί έτσι δεν έσκυβε πολύ για να σκάψει), τα μαλλιά του ήταν γκρίζα κάτω από την σκόνη της ανασκαφής (αλλά δεν το ήξερε, γιατί ποτέ δεν προλάβαινε να κοιταχτεί στον καθρέφτη).
Μια μέρα κατάλαβε ότι είχε τελειώσει. Το κατάλαβε γιατί έσπασε η αξίνα του, που, έτσι κι αλλιώς, είχε πια λιώσει. Τότε, έσκυψε για πρώτη φορά πάνω από το άνοιγμα και είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στο νερό. Ο γκρεμός του ήταν έτοιμος. Πήδηξε.

buzz it!

Καθόλου λόγια + ένα τραγούδι


Isn't it marvelous that we have been given the gift of seeing and hearing?
Of course, seeing gives us a wonderful picture of the world around us,
but I wonder how many of you think about hearing as giving us wonderful soundpictures...
For, sounds are really tone colours that give us a picture of what we hear.
We have all enjoyed show-and-tell at school.
But, how many of you have played the exciting game of hear-and-tell?
We will now hear sounds.
Can you tell us what they are?
And, who or what, is making them?
Lets try...
First, close your eyes, and when you hear each sound, try to guess what it is...
Either say what it is, or, if you are alone, just think about it...
.

.
Island breezes,
and your travel-shop teases,

And all you want is a raise, yeah,
For all of the sunshine,
Better make you be mine,
Forever and no more,
All you do is play guitar and the melody for me, melody, melodies...
You're .. My .. Life.
And you don't even boast of your extra-fine life or your flash ship upholstery,
All I can recollect 'You better wear your best white dress'
Your .. Whole .. Life ..
where is my mind?
"Rapunzel", Novak

buzz it!